امروز :جمعه, ۷ اردیبهشت , ۱۴۰۳
«خشونت» گاهی اوقات می‌تواند زیر یک لبخند هم باشد…لابلای یک قطعنامه‌ی حقوق بشری…در متن یک لایحه…در تصویب یک قانون تبعیض‌آمیز…پشت خط‌های قرمز یک مرز…حتی آن‌سوی میله‌های زندان…در سخنرانی یک رئیس‌جمهور…در کتاب‌های درسی… در وعظ یک واعظ…حتی در تفسیرهای غلط فقهی.
مولانا عبدالحمید را عالمی نواندیش، آگاه به زمان، اخلاق‌مدار، خوش‌برخورد و متبسم و سرشار از مهربانی و بردباری و سعه‌ی صدر یافتم؛ سیاستمداری میانه‌رو، خیرخواه و صلح‌جو كه در نمازهای جمعه با فاخرترین ادبیات و محترمانه‌ترین گفتمان، مطالبات مردم را صادقانه بیان می‌کردند.
در معاشرت سه‌روزه با دكتر كلیم‌الله، او را شخصیتی متواضع، مومن، بی‌توجه به دنیا، باهوش و علاقمند به توسعه كشورش دیدم.
تمام لحظه‌هایت قرین یاد آن دیار می‌شود… قلمرو نامرئی مردمانی از جنس خلوص که قهرند با غرور… قهرند با تمام دل‌بستگی‌های رنگ‌رنگِ پر از اغوا و همرنگ‌اند با سپیدی جامه‌هایشان و گوشه‌ای از قلبشان همیشه می‌تپد به خاطر این روزها که تو مهمان‌شان می‌شوی در «مکی»… غبار راه از تن بشوی به آبی زلال‌تر از چشمه‌های بهشت که «زاهدان» این روزها، نزدیک‌ترین نقطه به آسمان است…
جناب هتاک! یادت بماند، احساسات ملتی را زخمی کردی… گرچه در قامتی نیستی که حتی نامت را به خاطر بسپاریم، ولی در ذهنت حک کن: مردم تمام حقد و کینه‌ات را به خود گرفتند و فراموشت نمی‌کنند… جوابت را نمی‌دهند، چون ادبیات تو را یاد نگرفته‌اند.
برای این‌كه بتوان نسل جدید را نسلی اندیشمند بار آورد، باید در خانواده‌ها و در نظام آموزش تحولی ایجاد شود؛ باید از نهاد خانواده شروع كنیم و در وهلۀ اول اندیشیدن و بعد نوشتن مبتنی بر اندیشیدن را آموزش دهیم.
مولانا عبدالغنی بدری، امام جمعه موقت اهل سنت زاهدان، به نمایندگی از شیخ‌الاسلام مولانا عبدالحمید و علمای اهل سنت در گردهمایی یکصدمین سالگرد تأسیس حزب «جمعیت علمای اسلام» سخنرانی کرد. برگردان فارسی متن سخنان ایشان به خوانندگان محترم «سنی‌آنلاین» تقدیم می‌گردد.
آن‌حضرت خطاب به من كه پاسخ‌هاي راضي‌كننده‌اي براي سوالات ايشان نداشتم، ادامه دادند: با اين وضعيت واقعا تو چگونه از من انتظار داری در روز قیامت شفاعت تو را بکنم؟ چطور انتظار داری با دستان خودم از آب گوارای کوثر تو را سیراب کنم؟
پس‌ازآنکه گلدسته‌های باشکوه مسجد مکی و انبوه نماز‌گزاران را دیدم که با ذوق و شوق به خانۀ خدا پا باز می‌کردند، به یاد مسجد‌النبی و یاران پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌سلم افتادم که با چه اخلاص و عشقی پروانه‌وار گِرد شمع عالمتاب حضرت ختمی‌مرتبت صلی‌الله‌علیه‌و‌سلم، گردهم می‌آمدند و از دریای علم و معرفت او فیض‌یاب می‌شدند.
«مولانا احمد – رحمة الله علیه-» انسان بی‌نظیری بود؛ در سفر و حضر لحظه‌ای از یاد خدا غافل نمی‌شد. ایشان شخصیتی استثنایی در تمام عرصه‌ها بود. او بزرگمردی بود نیکو؛ موفق زیست و خندان رفت. عقلانیت، حکمت و تدبیر، حاضرجوابی، قاطعیت و ملاطفت از صفات کم‌نظیری بود که وجود «مولانا احمد – رحمه الله-» سرشار از آنها بود.
