از یادداشت حسین شریعتمداری، مدیرمسئول روزنامۀ کیهان، علیه شیخالاسلام مولانا عبدالحمید (حفظه الله من شرّ الاعداء و الحاسدین) مؤرخۀ 10 بهمن 1401 و انتقادهای تند و مملو از حقد و عقده تعجب نکردیم؛ زیرا همه با تنگنظری و دیدگاههای متحجرانۀ او آشنا هستند و توقعی جز این از وی نیست. اما بهمنظور تنویر بعضی افکار که ممکن است از این نوع مطالب نادرست و عوامفریب برایشان سوءتفاهم ایجاد شود، بنده به عنوان یکی از شاگردان کوچک شیخالاسلام مولانا عبدالحمید نکاتی چند را عرض میکنم.
جامعه مدرسین دارالعلوم (مکی) زاهدان با صدور بیانیهای ضمن اظهار نگرانی و تأسف از بازداشت مولانا عبدالمجید مرادزهی و شماری از ماموستاهای کُرد، احضار علما و فعالان سیاسی و اجتماعی و ایجاد محدودیت برای آنها را «عملی نادرست» دانست و آزادی علمای اهلسنت و «بازداشتشدگان سیاسی» را خواستار شد.
عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس، دوشنبه (10 بهمنماه 1401) در جلسه علنی، با بیان اینکه «خانه ملت باید محل صدای مردم و درد مردم باشد»، از عدم توجه مجلس به مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم به شدت انتقاد کرد.
منابع خبری از ترک تحصیل 17هزار دانشآموز دختر مسلمان هند در پی ممنوعیت حجاب در مراکز آموزشی این کشور خبر دادند.
براساس سنت الهی و قوانین حاکم در جهان هستی، انسانها در مراحل مختلف زندگی و در هر دور و زمانی طعم آزمایش و فتنه و پریشانحالی و زندگی در شرایط سخت و نگرانکننده را میچشند. در چنین شرایطی چه باید کرد تا از آسیبها و آفتها در امان ماند؟