امروز :چهارشنبه, ۵ اردیبهشت , ۱۴۰۳
ماه رمضان هم از بهترین فرصت‌ها برای دعاست. رمضان موسم اجابت است. این ماه را با دعا نسبتی بسیار نزدیک است. خداوند در لابه‌لای آیاتی که دربارۀ روزه و رمضان است، آیۀ «وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» را می‌آورد تا بندگان را به دعاکردن در این موسم مبارک ترغیب دهد.
ماه رمضان ماه نزول قرآن و نزول خیرات و برکات آسمانی و زمینی است و فرصتی‌ست تا بندگان پس از مدت‌ها و ماه‌ها زندگی در فراز و فرودهای دنیا، ارتباط خود را با پروردگارشان تجدید و تقویت کنند و او را آن‌گونه که شایسته و زیبندۀ اوست، بشناسند و عبادت کنند.
بسیاری از ما نظریات انیشتین و قوانین فیزیکی نیوتون و تخیلات فرگشتی داروین را از حفظ هستیم، اما حتی یک بار هم تفسیر این کتاب عظیم‌الشأن را نخوانده‌ایم و حتی بسیاری روخوانی آن را نیز درست نمی‌دانیم.
در مدرسه‌ی رمضان، انسان مؤمن می‌آموزد که همیشه خداوند را ناظر بر رفتار خود بداند و در مقابل هر رفتاری که از او صادر می‌شود خود را برای پاسخگویی به پرودگارش آماده نماید. به تعبیر دیگر انسان مؤمن، در مدرسه‌ی رمضان می‌آموزد که همه‌ی مسیر بندگیِ خداوند را با سلاحِ تقوا یا همان احساس مسئولیت طی نماید.
ماه مبارک رمضان، ماهیست که انسان می‌تواند به خود بیندیشد و نه‌تنها سال گذشته، بلکه عمر سپری‌شده را بازبینی کند. مهم‌ترین و والاترین میراث ماه رمضان، معرفت نسبت به قرآن مجید است. اساسا معرفت همان گوهر وجود انسان و امری حقیقی است.
رمضان ماهیست که هنگامهٔ قدومش به روح‌ها و دل‌های ناآرام، آرامیدن و ثبات را به ارمغان می‌آورد. ماهیست که رمیدگان آستانهٔ الهی را با زینت تقوا می‌آراید و بُریدگان درگاهش را به آستان امید و آرزو وصل می‌کند. آرزومندی و پَر‌پَرزدن به‌سوی عبادت و بندگی خدا و زیبنده‌شدن را به آدمی درس می‌دهد.
خداوند متعال این ماه را با کلام جاویدان و رسالت والاترین پیامبرش آذین بسته است و به مناسبت همین بهار ایمان و سالروز نزول قرآن و بعثت است که قلب‌ها جانی دوباره گرفته و روحِ بندگی و شکرگزاری در وجود انسان شکوفه می‌زند.
استاد حاج محی‌الدین آخوند احمدی معروف به «کعبه جان» در سال ۱۳۲۸ هجری شمسی در روستای «قوجمز» از توابع شهرستان “کلاله” در استان گلستان در خانواده‌ای فرزانه و اهل علم و تقوی دیده به جهان گشود.
یكی از رویدادهای مهم، حساس و تأمل‌برانگیز دوران خلافت راشده كه در سال‌های خلافت حضرت علی رضی‌الله‌عنه روی داد، جریان حكمیت است كه در جنگ صفین و برای پایان دادن به این نبرد خونین تاریخ اسلام به وقوع پیوست. بسیاری از نویسندگان و مؤرخان در مورد حقیقت این جریان دچار سردرگمی شده و با اعتماد بر روایات ضعیف و غیرقابل اعتبار، چهره‌ای ناخوشایند از اصحاب بزرگوار پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم به‌ویژه حضرت ابوموسی اشعری و حضرت عمرو بن عاص رضی‌الله‌عنهما به تصویر كشیده‌اند. ما برای روشن‌تر شدن بیشتر قضیۀ حكمیت، آن را در پرتو روایات صحیحی كه مورد اعتماد محققان برجستۀ تاریخ اسلام و اهل‌سنت است، بررسی می‌كنیم.
شناخت سیرۀ مطهر رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم برای عموم و به‌خصوص برای مسئولان و مدیران عالی‌رتبۀ نظام و همچنین مدیرانی که رهبری جامعه را بر عهده دارند، ضرورتی قرآنی و تاریخی و انسانی است؛ زیرا بدون شناخت راه‌ورسم زندگانی پیامبر رحمت، رسیدن به سعادت و رستگاری امکان‌پذیر نیست.
