مرحوم آذرکیش انسانی فروتن، متواضع و فعال بود. با شیخ‌الاسلام مولانا عبدالحمید ارتباط داشت و همیشه خدمت ایشان حاضر می‌شد. ایشان نخستین نمایندۀ بلوچ و اهل‌سنتِ مردم زاهدان در مجلس شورای اسلامی بود.

مولانا نظرمحمد دیدگاه فرزند «مزار» در سال 1311 شمسی در روستای «دامن» از توابع ایرانشهر چشم به جهان گشود. ایشان از علما و شخصیت‌ها و استوانه‌های برجستۀ علمی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی اهل‌سنت ایران به‌شمار می‌رفت.

ادعای یهودیان مبنی بر داشتن حق تاریخی و مذهبی در فلسطین تعجب‌آور نیست، زیرا از ایدئولوژی سیاسی- اجتماعی صهیونیست غیر از این انتظار نمی‌رود، اما آنچه مایۀ حیرت و تعجب و اندوه است، تحت تاثیر قرارگرفتن برخی مسلمانان از این ادعا و دامن‌زدن به آن است، و باز تعجب بیشتر اینکه جمعی از نخبگان و تاریخدانان مسلمان با تکیه بر بعضی از متون تورات که یهود را به‌عنوان وارثین انبیا معرفی می‌کند و این‌که حضرت ابراهیم علیه‌السلام سرزمین فلسطین را به آنان سپرده است، بر گفته خود دلیل می‌آورند.

سخن از شخصیتی است که دنیا را با شمشیرِ پیروزی گرفت و آن را با دست کرَم بخشید؛ کسی که اروپا را دو بار لرزه بر اندام کرد؛ بار اول هنگامی که ارتش اروپا را با شمشیرش در هم شکست؛ بار دوم هنگامی که مردمش را با زیرکی خویش دهشت‌زده کرد. او نمونۀ کامل یک فرماندۀ پیروز است و آرمان حاکم مسلمان، تصویری تمام‌عیار از شهسورای زیرک و مسلمانی راستگوست. آزادگر بزرگی که سرزمین‌های شام و فلسطین را بعد از استعماری که صد سال استمرار یافت، آزاد کرد. شخصیتی که دوست و دشمن را به تحسین و محبت صادقانه‌اش واداشت و در تاریخ شرق و غرب بزرگ‌ترین افتخارات و نیکوترینِ اخلاق‌ها را به جا گذاشت.

نخستین هدف از برگزاری عید، مقاصد و علل ایمانی آن است؛ به‌طوری‌که در آن تکبیر و تهلیل و ثنا و ستایش خداوند متعال منعکس می‌شود و توحید و یکتاپرستی را در قلب مومنان تجدید کرده، بزرگی خداوند را در قلب‌شان تقویت می‌بخشد؛

یکی از زیبایی های اسلام «توبه» است. توبه به‌معنای امکان بازگشت از گناه و پاک‌شدن دوباره است، به‌گونه‌ای که دوباره متولد و زاده شده است. توبه بذرهای امید را در دل‌های گنهکاران می‌کارد و افسردگی و نومیدی را از انسان می‌گیرد و او را برای بازسازی مسیر و حرکت روبه‌جلو و رشد آماده می‌سازد.

بیستم ماه مبارک رمضان بزرگمردی از تبار صدیق اکبر و فاروق اعظم دعوت حق را لبیک گفت و مصداق آیه کریمه «ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً» گردید… إنا لله و إنا إلیه راجعون.

اما به دلیل محدودیت دایرۀ آگاهی‌ها و نیز عجول‌بودن در رسیدن به خیرات، رشدطلبیِ فطریِ انسان از مسیر واقعی خود منحرف شده و حتی به اشتباه، کمال را در جایی غیر از محل و مسیر آن جستجو می‌کند. لذا قرآن مجید این نیاز بشر را به‌طور شفاف به او معرفی نموده و بهترین برنامه‌ها را جلوی راهش قرار داده است تا در این راه، آسان‌تر به رشد واقعی نائل شده و گرفتار رشدهای کاذب نگردد.

از حضرت علی رضی‌الله‌عنه به عنوان «أعلم الصحابة» نیز یاد می‌شود. تلاش براى تحصيل و طلب علم و ملازمت و همراهى طولانی‌مدت با پيامبر اکرم صلى‌الله‌عليه‌وسلم از مهمترین دلايل متصف‌شدن این صحابی جلیل‌القدر به این عنوان در بین صحابه است.

مغفرت از ریشه «غفر» به‌معنای «پوشاندن» به‌كار می‌رود. برای پوشاندن يا همان مغفرت، خداوند غفور در ما تغيير ذائقه ایجاد می‌کند؛ یعنی ميل ما را از گناه، به‌سوی نور و عبادت سوق می‌دهد. طلب غفران الهی يعنی انسان به حدی رسيده است كه تغيير وضعيت روحی خود را از خدا می‌خواهد. «والَّذينَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَ مَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللَّهُ وَ لَمْ يُصِرُّوا عَلى‏ ما فَعَلُوا وَ هُمْ یعْلَمُونَ» [آل‌عمران: 135]