نماز تراویح در ادوار مختلف عصر پیامبر صلیاللهعلیهوسلم روشهای متفاوتی را پشت سر گذاشته است. پس از این که در سال دوم هجری روزه رمضان فرض گردید آنحضرت صلیاللهعلیهوسلم به نماز در شبهای رمضان ترغیب میداد.
مسجد علاوه بر اینکه مکانی برای برپایی نمازهای یومیه است، در واقع جایی برای دعوت به سوی وحدانیت الله، تبلیغ دین، تعلیم احکام شریعت، تربیت فکری و قلبی و اصلاح روح نیز است. چنانکه در گذشته مساجد محل قضاوت، افتاء و تصمیمهای شرعی و قضایی بودند.
مذاهب حنفی، شافعی، مالكی و حنبلی برهمین اساس بهوجود آمدهاند و هیچ یک از آنها را نمیتوان اشتباه یا باطل دانست. میان این مذاهب اختلاف «حق» و «باطل» نیست، بلكه اختلاف «راجح» و «مرجوح» است.
حضرت ابوموسی اشعری بر خلاف آنچه بیان میشود، مرد سادهای نبود که فریب بخورد، بلکه او یکی از رجال برجسته میدان سیاست در عهد نبوی و خلافت راشده بود. شخصیت برجسته و سیاستمدار توانمندی همچون او محال است دچار فریب و شکست شده باشد.
یکی از نمازهایی که اهلسنت به آن اهمیت ویژهای میدهند، نماز وتر است. فضایل بیشماری برای این نماز در متون روایی اهلسنت ذکر شده است.
ماه محرم از ماههای حرام است و الله تعالی آن را عظمت داده و در کتاب آسمانی خود از آن یاد کرده است. الله تعالی از بین دیگر ماهها این ماه را شرافت داده و آن را «شهرالله/ ماه خدا» نام نهاده و آن را به خود نسبت داده است.
سرزمین خراسان همواره در طول تاریخ دستخوش تغییرات بوده و گاهی سرزمین سرسبز آرال و ماوراءالنهر را در بر میگرفته و گاهی به رشتهکوههای زاگـــرس میرسیده است و گاهی به این حدود نمیرسیده است. همواره تحولات سیاسی در مرزها و حدود این سرزمین تاثیرگذار بوده است.
در زندگی روزمره با اصطلاحات دینی زیادی مواجه میشویم که چه بسا مفهوم آنها را نمیدانیم یا به حقیقت آنها دقت نمیکنیم. یکی از این واژهها «مسجد» است که در عرف مسلمانان و متون فقهی و حقوقی اسلام دارای مفهوم خاصی است. در کنار آن، واژههایی چون «نمازخانه» و «مُصلّا» یا «عیدگاه» هم مشهور هستند […]
حج بیتاللهالحرام که یکی از ارکان مهم اسلام بهشمار میرود و دارای احکام و مناسک متعددی میباشد، همچون سایر احکام شریعت اسلام علاوه بر فواید و اثرات معنوی و روحی، حقایقی و فواید علمی بسیاری نیز در آنها نفهته است.
ما بدون ورود به بحث دلایل و ترجیحات از اصحاب علم و فتوی درخواست داریم که با نگاه دقیق و عمیق به دلایل و مصلحت عمومی، طبق صلاحیتهای اجتهادی خویش راهی متوازن و باوقار بیابند.