رمضان، ماه خودسازی با تعدیل خودپرستی و خودخواهی به سمت خودارزشمندی توام با نوع‌دوستی است، ماه تربیت و تمرین کنترل نفس امّاره به بدی‌ها یا زیاده‌خواهی‌هاست، ماه تمرین بندگی خدا با غلبه بر بندگی نفس است، ماه مدیریت هیجانات و لذت‌ها و خواسته‌هاست، ماه نزدیک‌ترشدن به خالق در جهت خدمت به مخلوق است، ماه تقرب به رحمانِ رحیم جهت نرم‌ترکردن دل‌ها و تخلّق بیشتر به رحمت است.
رمضان ماه شناخت ودودِ رئوف است تا در تحکیم و تجلی پیوندهای قلبی تواناتر گردیم و به یاری غفورِ حلیم در برابر جهالت‌ها و ناسازگاری‌ها بخشنده‌تر و سازگارتر شویم. ماهی‌ست که با مدیریت پاسخ به اولین نیازها همچون نیازهای فیزیولوژیکیِ خوردن و آشامیدن و نیاز جنسی، از خود انسانی قوی و مسلط بر خواسته‌های نفسانی و قانون‌گریزانه می‌سازیم تا طی یک سال بهتر بتوانیم با خدای خود و جهان پیرامون رابطه بهینه برقرار کنیم و موجودات اطراف‌مان از بودن‌مان بیشتر در امنیت و رحمت و برکت به‌سر ببرند.
رمضان مدرسۀ چنان پر‌باری است که اگر مسلمان در این مکتب شاگردی محتسِب باشد و اهل بازنگری در خودِ سابق و بازآفرینی خودِ لاحق باشد می‌تواند در عرض مدت یک ماه شاگردی در این مدرسۀ انسان‌ساز، به‌صورت چنان انسان راستینی فارغ‌التحصیل گردد که در طی ماه‌های بعد بتواند ارزش ثمرات این خودسازی را در زندگی خود و ارتباطاتش ببیند. خروجی این مدرسه باوجود مدت کوتاه تحصیلش، چنان بابرکت است که جوابگوی نیاز یازده ماه بعدش و حتی ویرایشگر گذشته‌اش می‌باشد؛ به شرطی که شاگرد خوبی باشیم و از این فرصتِ مدرسه عملی خودسازی بیشترین استفاده را ببریم و درواقع رمز موفقیت در تحصیل در آن، اقامه باورمندانه حسابگرانۀ آن است، همان‌گونه که ممتازترین فارغ‌التحصیل این مدرسه، پیامبر گرانقدرمان بدان چنین اشاره می‌کند: «منْ صام رَمَضَانَ إِیماناً واحْتِساباً غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ» (رواه البخاری و مسلم) یعنی هرکس ماه رمضان را باورمندانه و آگاهانه روزه بگیرد، گناهان گذشتۀ او بخشیده می‌شود و رمضان نوزایشی باشکوه و زیبا برایش می‌شود؛ آن‌هم نه در سن خامی و ناتوانی نوزادی، بلکه در سن بلوغ و آگاهی…
جوانان یک جامعه سرمایۀ اصلی رشد اقتصاد سالم، امنیت و علم‌اند. هر چه این جوانان سالم‌تر، باانگیزه و ارادۀ بیشتر و نوع‌دوست‌تر باشند، آن جامعه سالم‌تر، قوی‌تر، پیشرفته‌تر و امن‌تر خواهد شد.
جامعه‌شناسان معاصر، نسل‌های بشر از سال ۱۹۰۰ میلادی را دسته‌بندی و نامگذاری کرده و برای هر نسل با بررسی جامعه‌شناسی و روانشناسی ویژگی‌هایی برشمرده‌اند، که نسل نوجوانان و جوانان را «نسلZ » نام نهاده‌اند؛ نسلی با ویژگی‌های مثبت همانند خلاقیت، هوش هیجانی بالا، استدلال‌محوری، عملگرایی و آزاداندیشی، اما با ویژگی‌های منفی همچون ضعف مدیریت هیجان‌ها، تمایل کم به دین و تمکین کمتر نسبت به عرف.
نسل Z نسلی است که با توجه به اراده بالا و جسور بودن و عادت به خودمختاری و استدلال‌محوری در پذیرش و تمکین، هم بهترین مخاطب برای دشمنان انسانیت و مروجان افکار و باورها و مکاتب سودجو و منفعت‌طلب‌اند، و هم برای هادیان و داعیان و مروجان انسانیت و انسان‌سازی می‌توانند بهترین مخاطب باشند، به شرطی که این نسل و ویژگی‌هایش را خوب بشناسند و سیاست‌ها و تاکتیک‌های جذب این نسل را تشخیص داده و عملی کنند.
دعوتگران باید بدانند که رمضان بهترین فرصت برای تربیت نسل جوان به‌عنوان بزرگترین سرمایه جوامع است، چراکه با واحدهای درسی تئوری و غالبا عملی‌اش، بهتر می‌تواند نقاط ضعف دوران نوجوانی و جوانیِ خصوصا نسل Z ازجمله: ضعف مدیریت هیجان‌ها و آرزوها، زیاده‌خواهی‌ها، ناپختگی‌ها، استقلال‌طلبی‌های کاذب نوسانات اخلاقی را پوشش اصلاحی دهد و در عین حال، نقاط قوت این نسل ازجمله فکر و دل پاک‌تر و استدلالی و سلامت رفتاری بیشتر و نگاه امیدوار‌تر و اراده قوی‌تر را در آنان تقویت نموده و آنها را به سمت رشد بیشتر و بهتر جهت‌دهی کند.
بر این اساس دعوتگران دینی بایستی حتما دین را بر اساس شناخت ویژگی‌های فکری، شخصیتی و رفتاری این نسل بر آنان عرضه کنند و در برابر این نسلِ استدلال‌محور و خلّاق، مجهز به علمی مستدل و تاکتیکی خلاقانه در دعوت باشند تا بتوانند در جذب این سرمایه‌های مستعد به سمت دینداریِ آگاهانه موفق‌تر شوند.
به نقل از: سایت «نوگرا» (با اندکی تلخیص)
دیدگاههای کاربران