محبوبش (شما بخوانید معشوقش) را در کنار کعبه می‌زنند، تعداد دشمنان زیاد است، مداخله می‌کند. دست از محمد ﷺ برمی‌دارند و او را به باد کتک می‌گیرند، می‌زنندش تا دم ِمرگ. بیهوش می‌شود. به خانه‌اش می‌برند. به هوش می‌آید. خوشحال می‌شوند؛ او اما ناراحت است. محبوبش (و باز بخوانید معشوقش) محمد ﷺ را ندیده است. می‌پرسند: آب می‌خوری؟ نه. غذا؟ نه. دارو؟ نه. استراحت؟ نه، محمد ﷺ را باید ببینم. از اطرافیان انکار و از او اصرار. امکان ندارد، باید محمد ﷺ را ببینم. زبان حالش می‌گوید: «از سر بالین من برخیز ای نادان طبیب / دردمند عشق را درمان به‌جز دیدار نیست» نای راه رفتن ندارد. شانه‌هایش را می‌گیرند. کشان‌کشان نزد محمدش می‌برند. می‌بیند و آرام می‌گیرد.

فونداسیون مصلای اهل‌سنت ایرانشهر بامداد شنبه (۴ بهمن ۱۳۹۹) توسط شهرداری این شهر و با پشتیبانی ارگان‌های نظامی تخریب شد. ائمۀ جمعه و مدیران و اساتید مدارس دینی ضمن محکوم کردن این اقدام، آن را «برخلاف وحدت و اخوت اسلامی» دانستند و خواستار پیگیری مسئلۀ مصلای ایرانشهر شدند.

بعد از این ملاقات و دیدار، قرص بدری در آسمان دلم درخشید و شام وصالم با حضورش درخشان شد. سبب شد آفتابی بر بام زندگی‌ام طلوع کند و صفحۀ جدیدی در زندگی‌ام ورق بخورد. تحوّل عظیمی در وجودم پدید آمد. من پس از این دیدار به این نتیجه رسیدم که او مردی‌ست که از میان ما، دارای نظری بلند، دلی دریاوش و همتی راسخ است. مردی که خستگی و ملالت در قاموس زندگی‌اش محلی از اعراب ندارد. شخصیتی جذاب و استوره‌ای که در میدان دعوت و اصلاح، زهد و پارسایی، علم و حکمت یادگار و نمودی از مجددان و اصلاح‌گران پیشین تاریخ پرشکوه امت اسلامی است