محمد – که درود خدا بر او باد- خود را انسانی معرفی می‌کرد از هر جهت شبیه دیگر انسان‌ها با این تفاوت که به او وحی می‌شود. پیامبر ما هیچگاه داعیۀ الوهیت در هیچ سطحی نداشت. زندگی روزمره‌اش مثل دیگر ابناء بشر، طبیعی بود و با همۀ مظاهر خیر و زیبای زندگی سر آشتی داشت.

هنگامی که خبرنگاران برای به تصویر کشیدن میزان خسارت‌های سیلاب به منطقه اعزام شدند، دچار حیرت از فقر مردم محلی شده بودند. به نحوی که تمامی تصاویر ارسالی به شبکه‌های مجازی از فقر بود، نه از خسارات سیل. برخی از آنها در فضای مجازی نوشتند: «مردمی که پیش از سیل هم سیل‌زده بودند».

این بار داستان فرق دارد. خبر از واقعیتی فراگیر و غمناک‌تر دارد. نه‌تنها چکمه و کفش‌ها، توپ و عروسک‌ها، بلکه دلخوشی‌های زیادی از کودکان سرزمینمان گم گشته‌اند. آنان به مانند “لیلای کوچک”- شخصیت داستانی- جایی نرفته‌اند تا از پیش‌شان بیفتند، بلکه سیل سراغ‌شان آمده است تا با خود به دور دست‌ها ببردشان.