هُرمزش جست گپت که زاناں تئی پتِ وزیراں چے کرتگت که تو گپت ؤ بند کرتنت؟
گوشتی: من چه آیاں بدی ئے ندیستگت، بلے دیستوں که منی ترس اِشانی دلا بےکساس/اندازه اِنت ؤ په منی پیمانِ سرا هچ بروسه اِش نیستنت. من ترسِت که آ چه وتی ترسا منا نابود کننت، گڑا من حکیمانی قول کار بست که گوشتگش:
از آن کز تو ترسد بترس ای حکیم /*/ وگر با چنو صد بر آیی به جنگ
از آن مار بر پای راعی زند /*/ که ترسد سرش را بکوبد به سنگ
نبینی که چون گربه عاجزشود /*/ بر آرد به چنگال چشم پلنگ
او حکیم! آ کس که چه تو ترسیت، تو هں چه آئیا بترس. بلّی که تو گوں صد چو آئیا جنگ دات کنے.
مار پمشا شوانگ/شپانکِ پادا ڈَنگ جنت که ترسیت شپانک آئیِ سرا گوں ڈوکے بجنت.
نگندے وهدیکه گُربگ/پشّک نزور بیت، گوں چانکرّاں، پلنگِ چماں درکاریت.
رجانکار: شاکر رئیسی
سرچمگ: گلستان، هشتمی حکایت.
چمشانک