بادشاهے گوں یک عجمی نوکرے بوجیگا/کِشتیا سوار بوتنت. نوکرا پیسرا زِر/دریا ندیستگت ؤ بوجیگِ سکّی نچکّاستگت (نیازموده بود). همے که سوار بوت گریوگ ؤ پریاتی سر دات ؤ جانی لرزگالگِّت. هرچے جیجانش کرت، آرام نگپت، بادشاهِ وشّی چه نوکرِ جاک ؤ سلواتاں، نه وشّ بوت، حیران اِتنت که چون کننت.
زانتکارے هما بوجیگا سوار اَت، بادشاهی گوشت: اگه تو حکم کنے من اِشیا یک پیمے بےتوار کناں. بادشاها گوشت: اِے سکّیں مهروانی ؤ بامردی کارے.
حکیما گوشت که نوکرا دریا ئا دَور دئیت. چنت بُکّی که وارت، مود اِش گپتنت ؤ بوجیگِ نزیکا یارتش. نوکرا بوجیگِ ڈُور/طناب دست شانت. وهدے که درآتک، یک کرّے نشت ؤ آرام گپت.
بادشاها حکیمِ اِے کار سک پسند بوت ؤ گوشتی: اِے کار چه حکمتے مان اَت؟
حکیما گوشت: اولا اِے نوکرا غرق بیگِ سکّی نه چشتگ اَت، پمشا بوجیگِ سلامتیِ قدری نزانت. دراهی ؤ سلامتیِ ارزشا هما زانت که مصیبت ؤ بلاهے تها گرپتا بیت.
ای سیر تو را نان جوین خوش ننماید /*/ معشوق من است آن که به نزدیک تو زشت است
حوران بهشتی را دوزخ بود اعراف /*/ از دوزخیان پرس که اعراف بهشتست
فرقست میان آن که یارش در بر /*/ تا آن که دو چشم انتظارش بر در
او سیر لاپ! جوِی نگن/نان ترا وشّ نبیت. من گنوکاں په آ چیزّے که تئی گورا سِلّ اِنت.
بهشتی حورانی واستا، «اعرافِ» جاگه، دوزخ اِنت. دوزخیاں جست کن که په آیانی واستا اعرافِ جاگه بهشت اِنت.
آئی حال که وتی یاری بغلا اِنت، گوں آئی که دوئیں انتظار/ودارِ چمّی درا سکّننت، فرق کنت.
رجانکار: شاکر رئیسی
سرچمگ: گلستان سعدی، هفتمی حکایت
چمشانک