سرهنگے زهگ من دیست که اِغلِمشِ (یک بادشاهے بوتگ) کلاتِ دپا اوشتاتگت. آئی سکّیں شیوار ؤ زرنگے اَت. زانت ؤ سمجی چه توصیفا در اَت. چه هما گونڈیا، مزنی ؤ سرداریِ نشانی آئیِ پیشانیگا ظاهر اَت.
بالای سرش ز هوشمندی /// میتافت ستارهی بلندی
آئیِ سربانا چه هوشمندیا، بُرزیِ استار ترپگ اَت.
خلاصه بادشاهِ دلا کپت، پچے که ظاهر ؤ باطنی وش رنگ اَت.
حکیماں گوشتگ: سیٹی په زانت اِنت، نه په مال. مزنی گوں عقل اِنت، نه په سال.
ورناءِ همزاتاں آئیِ سرا زهر آتک، په بدکاریاے تهمتاِش جت ؤ په آئیِ کشگا باز بے سوتیں جهدش کرت.
دشمن چے کرت کنت، وهدیکه دوست مهروان بیت؟
بادشاها جست کرت که اِے پچے گوں تو دژمن اَنت؟
گوشتی: من تئی بادشاهیِ پراهیں ساهگا، تمام وشهال کرتگنت، بید چه حسوداں که وشهال نبنت. آیانی وشنودی منی نعمتِ بیگواه بیگ اِنت. تئی دولتِ بهت مُهرتر بات!
توانم آنکه نیازارم اندرون کسی // حسود را چه کنم کو ز خود به رنج درَست
بمیر تا برهی ای حسود کین رنجیست // که از مشقت آن جز به مرگ نتوان رَست
شوربختان به آرزو خواهند // مقبِلان را زوال نعمت و جاه
گر نبیند به روز شپّره چشم // چشمه آفتاب را چه گناه؟
راست خواهی هزار چشم چنان // کور بهتر که آفتاب سیاه
تواناں دگرے دلا آزار مرسیناں، بلے حسودا چوں کناں که آ چه وت رنج گندیت.
او حسود! بمر تا چه اِے رنجا راحت بئے، پچے که حسد انچیں رنجے که بے مرکا چناییا نرکّئے.
بدبهتانی تمنا همیش اِنت که نعمت ؤ جاه چه نگبهتاں گرگ بیت.
اگه روچا شپچلتک نگندیت، روچِ میار چی اِنت؟ راست لوٹئے هزار چوشیں چم، کور بات گهتر اِنت، چه اِشیا که روچ سیاه ترّیت.
✍?رجانکار: شاکر رئیسی
?سرچمگ: گلستان سعدی، پنچمی حکایت.
چمشانک