خراسانِ بادشاهیا، محمودِ سبُکتَکین واب دیست که آئیِ تمامیں جسد ریزتگ ؤ هاک بوتگ، بید چه چمّاں که انگت کاسگِ تها چهرش کرت ؤ چارتش، زانتکار چه اِے وابِ تعبیر ؤ پَچکنگا مَنتنت، گڈسرا یک درویشے گوشت: «هنوز نگران است که ملکش با دگرانست»؛ انگتا پریشان اِنت که ملکی گوں دگران اِنت.
بس نامور به زیر زمین دفن کردهاند / کز هستیش به روی زمین بر نشان نماند
باز انچیں نامورش زمینِ چیرا کَل کرتگ، که چه آیانی هستیا هچچیز زمینِ سرا پشت نکپگت.
وان پیر لاشه را که سپردند زیر گل / خاکش چنان بخورد کزو استخوان نماند
وهدے که پیریں لاش اِش هاکِ چیرا ایر کرت، هاکا انچو وارت که هڈے هں پش نکپت
زنده است نام فرّخ نوشین روان به خیر / گر چه بسی گذشت که نوشین روان نماند
فرخ انوشیروانِ نام انگتا زندگ اِنت، بلّی که نوشیروان دیر اِنت چه دنیا شتگ
خیری کن ای فلان و غنیمت شمار عمر / زان پیشتر که بانگ بر آید فلان نماند
او بندگ! نیکی ئے بکن ؤ عمرا غنیمت بزان، پیش چه اِشیا که بانگ چست ببیت که پلانی پش نکپت.
رجانکار: شاکر رئیسی
سرچمگ: گلستان سعدی، دومی حکایت.
چمشانک