یکے چه عربی بادشاهاں سکّ نادراه اَت. ؤ هما پیری حالتا که دلی چه زندگیا ششتگ اَت، همے وهدی سوارے چه درا مان بوت ؤ بشارتی دات که ما فلان کلات په بادشاهِ حکومتیا گپت، دژمن تمامیں بندیگ کرتنت ؤ آ نیمگِ سپاه ؤ مردم تمامیں شمئی حکمِ منّوک بوتنت. بادشاها سارتیں نفسے کشّت ؤ گوشتی: اِے مجده په منا نهنت، بلکیں په منی دژمناں بزاں ملکِ وارثان اِنت.
درین امید بسر شد دریغ عمر عزیز /*/ که آنچه در دلم است از درم فراز آید
امید بسته برآمد ولی چه فایده زانک /*/ امید نیست که عمر گذشته باز آید
اپسوز که عمروں، همے تمنایا گوست که هرچے منی دلا هست آئیا برسوں.
منی تمنّا پوره بوتنت، بلے چه پائده که په عمر پتَّرگا امیتے نهنت.
کوس رحلت بکوفت دست اجل /*/ ای دو چشمم وداع سر بکنید
ای کف دست و ساعد و بازو /*/ همه تودیع یکدگر بکنید
بر منِ اوفتاده دشمن کام /*/ آخر ای دوستان گذر بکنید
روزگارم بشد بنادانی /*/ من نکردم شما حذر بکنید
مرکِ دستا هکلّگِ ڈُهل جت، او چماں سرا رکست کناِت. او دستِ دل ؤ ساعد ؤ کوپگاں یکدگرا رکست کناِت.
او بیلاں په بزّگیں منا که دژمنانوں گل بوتگنت، چه منی کرا گوزاِت.
منی روزگار گوں نازانتیا گوست، من نکت، شما وتا پهریز اِت.
✍🏽رجانکار: شاکر رئیسی
📚گلستان سعدی، نهمی حکایت
چمشانک