حضرت ابوامامه نقل کنت ثعلبه که حاطبِ زهگنت، باز نادار و بےوسے أت. یک روچے پیگمبرِ خدائے خدمتا آتک ؤ گوشتے اَے پیگمبر پهمَّن دعا کن که خدا منا بازیں مال ؤ دنیائے دنت. خدائے رسول آئی را پنت ؤ پڑے کرت که: «وا پتّه اے ثعلبه! کمّیں مال ؤ دنیا که مردم آئی شکرا ادا کرت کنت، گهترنت شه بازیں مال ؤ دنیائے که متوانت آئی شکرا ادا کنت.»
إے بندگ پنتا گوش نکرت ؤ دوارگ پیگمبرا زرمت ؤ زاری کرت که تو پهمَّن دعا کن. خدائے رسول دیست که اے بندگ سرپد نبیت، پرائی دعائے کرت. الله جان پیامبرے دعاوا قبول کرت ؤ آئرا بازیں مال ؤ دنیائے دات. شه اود ؤ پد ثعلبه گوں تی پَس ؤ بزاں سک گرفتار بوت. کم کم په جوانی به مسجدا نیات. خدا ئے امرا آئی پس ؤ بز إنکَه باز بوتنت که شهرے تها منتگ نکرت. وتی پس ؤ بزانی زرت ؤ به گیابانا شت. شه اودا فقط په جمعهوے نمازا آتگے کرت. هر چه آئی مال گیشتر بوتنت نمازانے تها گیشتر سستی کرت. آخرا اے رنگ بوت که په جمعهوے نمازا هم نیات. إنکَه گوں وتی مالان گرفتار بوت که هیچ په شهرا نیات. یک روچے پیامبرا شه وتی اصحابان سوج کرت که فلانی ودی نبیت. اصحابان گشت که آئی مالان إنکه باز بوتگنت که شهرے تها پرای جائے نوت به گیابان شت و شه مدینه سک دور بوت.
سالے گوست ؤ زکاتانے جمع کنگے وخت/وهد آتک. پیامبر وتی کاسدا دیم دات که آئی مالانِ زکاتا شه آئی بگیت. اے کاسد شت ؤ آئرا گشت که خدائے مالا دے. ثعلبه گشت ایشانے زکات باز بینت من إنکه دادتگ نکنین.
کمبخت بےهوش کرتت که آ مالانه خدا په وتی پیغمبرے دعای واسطه آئرا داتگ. ناقدر خدائے حقا را ندات. پیامبرے کاسد بِرگشت و گُشتے که ثعلبه خدایِ حقّا ندنت. پیامبرا پرائی افسوس وارت و گشتے: « افسوس پتّه ای ثعلبه! افسوس پتّه ای ثعلبه! افسوس پتّه ای ثعلبه!».
بله! منی دوست ؤ عزیزاں آئی گوتی حرص و طمعا الله و آئی رسولا را ناراض کرت و وتی دنیا و آخرتا برباد و خراب کرت. راست گشتنگنت که مالے حرص و طمع سکّیں مصیبتے. آ مالِ که مردما شه الله دور کنت آ عذابنت.
?لبزبلد:
پمّن: برای من
زرمت ؤ زاری: التماس و زاری
شه اود ؤ پد: از آن پس
کاسد: نماینده، قاصد
چمشانک