واجه مولانا عبدالله روانبد شعر
ما بلوچیں ما بلوچیں ما بلوچ/ ما بلوچستانِ نوکیْں ماه ؤ روچ
ما بلوچیں ما بلوچیں ما بلوچ
ما بلوچستانِ نوکیْں ماه ؤ روچ
تاک تاک اِنت زندِ دپتر تئی بلوچ
زیر تپاکِ رشتَگا هوری بدوچ
پرچیا از کاروان پد منتگے
ظاهر اِنت پیش کنزگِ مادن چو روچ
همبلان دوشی مزن بانگواه کتگ
منزلِش گپتَنت ؤ آرام اَنت مروچ
روچ در آتکگ تو هَگت وابینَگے
شنگ ؤ شانگَنت بار ؤ بے فکرَے چه کوچ
کامیابی کار ؤ کوشستِ بَر اِنت
انب لوٹے چوں؟ که تو کِشتَگ کروچ
گوهرِت پَی مَں زرِ لُنجا به بُـڈ
لعل لوٹَے سَکّگیں کوهاں بکوچ
وقت گوازیْنے په واب ؤ غفلتا
قیمتی جنسا مکن چو سُتک ؤ سوچ
روم ؤ شامِ حسرتا چیا ورَے
روم ؤ شامے اَڈ کن از چانپ ؤ نکوچ
لاگری، عذرے نهِنت په تازیا
لاگرَے گهتر به تچ، بِل عذرِ پوچ
گوں بلوچی غیرتا میانا ببند
میشی چم جهلی مکن، پادا چو قوچ
نِی ترا زیبِیت گوشگ با فخر ؤ شان
دیمِ دیوانا که ما هستیں بلوچ
ما بلوچیں ما بلوچیں ما بلوچ
ما بلوچستانِ نوکیْں ماه ؤ روچ
چمشانک