«خویشتنداری سیاسی» که مفهومی قویتر از «مدارای سیاسی» است، راهحل بسیاری از سیاستمداران معاصر و گذشته در دنیاست.
نسخه خویشتنداری سیاسی زمانی تجویز میشود که تصمیمات هیجانی و واکنشهای ناگهانی، در بحبوحه سیاسی پرتنش، شرایط را بدتر میکند. در اینجا متخصصین و اهل فن، نسخۀ خویشتنداری سیاسی را تجویز میکنند تا از بحران جلوگیری شود.
خویشتنداری سیاسی به معنای کنترل و مدیریت رفتار، گفتار و تصمیمات در مواجهه با مسائل حساس و بحرانهای پیچیده سیاسی است و نقشی حیاتی در موفقیت سیاستمداران و رهبران در عرصههای داخلی و بینالمللی ایفا میکند.
این ویژگی به افراد و گروهها اجازه میدهد تا در شرایط بحرانی یا تحریکآمیز، بهجای واکنشهای هیجانی یا عجولانه، تصمیمات عقلانی، مدبرانه و مبتنی بر منافع بلندمدت اتخاذ کنند و از اقداماتی که ممکن است به تشدید تنشها یا بروز پیامدهای ناگوار منجر شود، پرهیز کنند.
خویشتنداری بر پایه مؤلفههایی همچون خودآگاهی، مدیریت هیجانات، صبر و تأمل، انعطافپذیری و توانایی انتخاب پاسخهای مؤثر شکل میگیرد و در هر موقعیتی، از رویارویی با چالشهای داخلی گرفته تا تعامل با بازیگران خارجی، کارکردهای مهمی دارد.
خویشتنداری سیاسی میتواند یک فضیلت و یک استراتژی برای سیاستمدار باشد. در سیاست داخلی، خویشتنداری میتواند به کاهش تنشها میان گروههای مختلف اجتماعی، جلوگیری از خشونت در مواقع بحران و حفظ نظم عمومی کمک کند.
سیاستمدارانی که به این ویژگی مسلح هستند، معمولاً در میان مردم از اعتماد و احترام بیشتری برخوردار میشوند، زیرا نشان میدهند که میتوانند بدون افتادن در دام هیجانات، شرایط پیچیده را مدیریت کنند و از اتخاذ تصمیمات شتابزده که ممکن است پیامدهای جبرانناپذیری داشته باشد، اجتناب ورزند.
در سیاست خارجی نیز خویشتنداری، عاملی کلیدی در پیشبرد دیپلماسی و کاهش تنشها میان کشورها محسوب میشود، زیرا به رهبران امکان میدهد تا بهجای استفاده از زور یا اقدامات تهاجمی، با صبر و درایت، راهکارهایی برای تقویت همکاریها و حلوفصل اختلافات پیدا کنند.
این ویژگی نهتنها یک فضیلت اخلاقی و نشانه بلوغ شخصیتی رهبران است، بلکه یک ابزار استراتژیک ضروری برای پیشبرد اهداف بلندمدت، کاهش خسارات و تقویت کارآمدی نظامهای سیاسی است.
به نقل از: روزنامۀ «آرمان امروز»- ۴ دی ۱۴۰۳
دیدگاههای کاربران