رمضان، ماهی است که با نسیمی از لطف الهی، امکاناتی فراوان برای ارتقای روح و ایجاد ارتباط معنوی با خداوند متعال فراهم می‌آورد. این ماه، مزیت‌های فراوانی دارد. انسان در این ماه مبارک به‌سوی رشد روحی و اخلاقی هدایت و راهنمایی می‌شود. در این ماه گناهان از مؤمن زدوده می‌شوند و انسان به بنده‌ای خالص و صاف برای پروردگارش تبدیل می‌شود و از زمین و مادیات برکنده می‌شود و سوی آسمان به پرواز درمی‌آید و برای یک سال زندگی روحانی‌اش انرژی و نیرو انباشه می‌کند. بندگان در این یک ماه با عمل به اوامر و ترک نواهی خداوند می‌توانند به رضای الله تعالی دست یابند. کافی است بنده راه‌های رسیدن به پروردگار را آهسته و پیوسته بپیماید؛ قطعاً به مراد دلش می‌رسد. خداوند متعال در این مهمانیِ یک‌ماهه، سفرهٔ معنوی را جلوی بندگانش پهن می‌کند تا آنان را به‌سوی خود به پرواز درآورد و پله‌پله به قرب خود نائل گرداند.
رمضان بهترین فرصت برای ارتقای معنویت و اصلاح سبک زندگی است. مؤمنان در این ماه گرسنگی را تجربه می‌کنند و آنگاه نیازمندان را بهتر درک می‌کنند. ارتباط‌شان با قرآن آنان را به دنیای عمیق و معنوی کلام وحی می‌کشاند و برایشان راهی به‌سوی هدایت و پیشرفت باز می‌کند.
مؤمنان از فرصت رمضان برای خودسازی و دگرسازی بهره‌برداری می‌کنند و خود را از معاصی دور نگه می‌دارند و ارتباطات‌شان را کم می‌کنند و بر عبادت و تهجد و قیام شبانه و صیام روزانه تمرکز می‌کنند و همواره به سمت پاکی و ارتقای روحی قدم برمی‌دارند تا زندگی روحانی خود را توسعه دهند و به‌سوی پیشرفت معنوی حرکت کنند.
رمضان ماه «دعا و نیایش» است. دعا گفت‌وگوی مستقیم با خداست. دعا زمینۀ گفت‌وگوی مؤمنان با پروردگارشان را فراهم می‌کند تا بنده بدون هیچ حجاب و پرده و واسطه‌ای با خدایش راز و نیاز و درد دل کند، از خوشی‌ها و غم‌هایش می‌گوید. همین حرف‌زدن‌ها و خود را خالی‌کردن‌ها به او آرامش و آسایش عجیب و شگفت‌انگیزی می‌دهد و او به یک‌باره تخلیه و سبک می‌شود و به زندگی امیدوار می‌شود. دعا برای توفیق عبادت نیز بسیار مهم است، پس انسان باید در ماه مبارک رمضان توفیق روزه‌داری و عبادت خالصانه و ترک محرمات و گناهان را از پروردگارش تقاضا کند.
رمضان ماه صدقه و انفاق است. بنده در این ماه با دادن افطاری و رسیدگی به نیازمندان و انفاق بخشی از مال و سرمایۀ خود به دیگران، یک پله بالاتر در مسیر رشد و پیشرفت معنوی پا می‌گذارد. در روایات آمده است که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم در طول سال انسان باسخاوتی بود و به پرداخت خیرات و صدقات اهتمام می‌ورزید، اما وقتی ماه مبارک رمضان فرامی‌رسید، میزان سخاوت و انفاق آنحضرت صلی‌الله‌علیه‌وسلم چندین برابر می‌شد و بیش از سایر ماه‌های سال انفاق می‌کرد. پس انسان در این ماه، با انفاق و صدقه و رسیدگی به نیازمندان و مساکین نیز می‌تواند گامی مؤثر در جهت اصلاح و خودسازی بردارد. خطاب قرآن درخصوص انفاق ویژۀ ثروتمندان و صاحبان مال و دارایی نیست، بلکه هرکس به‌اندازه وسع و توانش می‌تواند در راه خدا خرج کند و به دیگران از نعمت‌هایی که دارد، چیزی بدهد.
ماه مبارک رمضان فرصتی بسیار خوبی برای مؤمنان است تا بر سر سفرۀ رحمت الهی بنشیند و با انواع غذاهای روحی، روح و روان خود را تقویت کنند و برای یک سال توشه برگیرند و در این موسم تفکر و عبادت برای دست‌یابی به گوهر عبودیت و بندگی به “تفکر”، “معنویت” و “معرفت” بیشتر توجه کنند تا نقش عبادت و عبودیت در زندگی‌شان جدی‌تر، عمیق‌تر و پررنگ‌تر شود.
رمضان فرصتی برای تربیت روح و جسم است. روزه و گرسنگی، روح و جسم مؤمن را تربیت می‌کند و در او حس نوع‌دوستی را پدید می‌آورد. وقتی انسان روزه میگیرد و برای چند ساعت گرسنگی را تحمل می‌کند، افراد گرسنه را بهتر درک می‌کند و حس نوع‌دوستی در او شکوفا می‌شود و قدردان نعمت‌هایی که دارد، می‌شود و در او انگیزه کمک به دیگران زنده می‌شود و آنگاه در حد توان خود دیگران را در نعمت‌هایش شریک می‌کند و این شریک‌کردن هم‌نوع در داشته‌ها لذتی دارد که در قالب کلمات نمی‌گنجد؛ باید آن را تجربه کرد.
رمضان ماه بهار قرآن است. قرآن کلام خدا است. وقتی مؤمن صفحات این کتاب آسمانی را باز می‌کند، با منشور و قانون زندگی دنیوی و اخروی روبه‌رو می‌شود که برای هر بخش از زندگی‌اش برنامه دارد. انسان با تلاوت آیات این کتاب آسمانی بدون واسطه با خدایش هم‌کلام و هم‌سخن می‌شود و از سرگذشت قوم‌های گذشته باخبر می‌شود و برای خود پند و اندرز و راهنمایی میگیرد. داستان‌های قرآن در عمق وجود آدمی تأثیر می‌گذارند و برایش پر از درس و عبرت هستند. حقا که قرآن مجید کتاب بی‌مثل و مانندی است.
رمضان ماه خلوت‌گزینی و محاسبه نفس است. خلوت‌گزینی و حسابرسی از خود به زندگی معنا می‌بخشد. خلوت‌گزینی مؤمن را به فکر وادار می‌کند؛ فکری که انسان را در مسیر پویایی و رشد و پیشرفت قرار می‌دهد.
هر کسی از خلوت با خویش فراری باشد و در زندگی از خود حساب نگیرد، دچار روزمرگی و خمودگی می‌شود، خیلی زود افسرده می‌شود و زنده‌بودن برایش بی‌معنا می‌شود و با تلنگری کوچک سکندری می‌خورد و خیلی زود دفتر زندگی‌اش برای همیشه بسته می‌شود.
خلاصه اینکه رمضان آمده است تا انسان را در تمام ابعاد زندگی بسازد و او را به فردی ایده‌آل و نمونه و الگو تبديل کند. اگر انسان از این فرصت طلایی و ويژه به نحو احسن و مطلوب استفاده کند و روزها و شب‌ها و ساعات و دقایق آن را قدر بداند، تبدیل به همان انسانی می‌شود که هم به آرامش درونی می‌رسد، هم برای ديگران مفید می‌شود و هم به رضایت و بهشت پروردگار نايل می‌گردد.
دیدگاههای کاربران