سیمایی جذاب، شخصیتی باوقار، و هیئتی برازنده و دوست‌داشتنی داشت. از دور که ظاهر می‌شد گویی موکبی باشکوه در حال حرکت است و می‌طلبد که حاضران دمی به احترام بایستند و به تماشا بنشینند.
همیشه خوش‌لباس و آراسته بود و عبا و عمامه‌اش را با سلیقه و ظرافت خاصی به تن می‌کرد که خیلی‌ها دوست داشتند از ایشان الگو بگیرند. محاسنش مطابق سنت و همواره مرتب و پیراسته بود.
چه در کلاس درس، چه در منبر خطابه و موعظه، چه در برنامه‌های رادیویی، چه در کنفرانس‌های علمی تحقیقی، و چه در نشست‌ها و گفت‌وگوهای عادی، تُن صدایش روی موج و فرکانس گوش‌نواز و آرامش‌بخشی تنظیم بود و چنان با طمأنینه، جذاب، پرمحتوا، مستند و متنوع سخن می‌گفت که مخاطب و همنشین احساس خستگی و ملال نمی‌کرد، بلکه حس کنجکاویش تحریک می‌شد و دانشش افزایش می‌یافت و دوست داشت سخن و گفت‌وگو به درازا بکشد و زود تمام نشود.
دنیادیده، پرتجربه، آدم‌شناش، جامعه‌شناس، محقّق، و شخصیت علمی و فکری و عرفانی بسیار برجسته‌ای بود. توفیق استفاده، شاگردی و همراهی بسیاری از فرزانگان، علما و مشایخ بزرگ روزگارش را به شکل ویژه‌ای حاصل کرده بود و با موفقیت رهرو، پیگیر، داعی و مُبلّغ علم و عرفان، و سیرت و سلوک آنان بود، و در مجالسش همواره یاد اساتید و مشایخ و گذشتگان و سلف صالح و انسان‌های بزرگ و مفید تذکره و تداعی می‌شد.
استادِ مخلص و متخصص تعالیم دین، معلمِ محبت و معرفت الله تعالی، آموزگارِ عشق به انبیای کرام علیهم‌السلام به‌ویژه خاتم پیامبران حضرت محمد مصطفی صلی‌الله‌علیه‌وسلم و خاندان و یاران ایشان، و شیفته و ارادتمندِ ویژهٔ ائمه تفسیر، فقه و حدیث، و همهٔ مصلحان و مجدّدان و داعیان و خادمان دین و ناشران علوم اسلامی و انسانی از ابتدا تا امروز بود.
طی چهار دههٔ اخیر (۱۳۶٠ تا ۱۴٠٠ش.) هم استاد برجستهٔ فقه، حدیث، تفسیر و علوم و فنون مختلف در دارالعلوم زاهدان و برخی دیگر از مدارس دینی در بخش برادران و خواهران بود، هم در مقاطعی کوتاه در دبیرستان و دانشگاه تدریس کرده بود، هم در رادیو زاهدان درس ترجمه و تفسیر قرآن و آموزش احکام و پاسخگویی به سؤالات شرعی به زبان بلوچی داشت، و هم مدتی حلقهٔ درس «مثنوی معنوی» در مسجدش دایر کرده بود و به طلاب و مشتاقان جرعه‌ای از دریای علم و معرفت مولانا جلال‌الدین رومی می‌نوشاند.
از یاران صدّیق، همدل، همفکر و وفادار حضرت علامه مولانا عبدالعزیز رحمةاللهعلیه بود و در سال ۱۳۶٠ش. به دعوت ایشان به دارالعلوم زاهدان آمد و در این مرکز بزرگ دینی، علمی، آموزشی ماندگار شد، و چهار دهه مخلصانه در آن خدمت کرد و به طلاب و دانش‌پژوهان و توده‌های مردم نفع رساند.
پس از وفات علامه مولانا عبدالعزیز رحمةاللهعلیه نیز به راه و آرمان‌های ایشان وفادار ماند و با جانشین ایشان شیخ‌الاسلام مولانا عبدالحمید، همدلانه همکاری و همراهی کرد و در پیشبرد برنامه‌های علمی آموزشی و دینی دعوی در این شهر و دیار و تاریخ معاصر اهل‌سنت ایران نقشی ماندگار از خود بر جا گذاشت.
روح نازنین استاد فرزانه و علامهٔ عارف و حکیم؛ مولانا عبدالرحمن محبی (۱۳۲٠ – ۱۴٠٠ش.)، در سرای آخرت شاد و همنشین نیکان و مقربّان و یادش همواره گرامی باد.
به نقل از: «بانگ دَرَا»[کانال تلگرامی نویسنده]
دیدگاههای کاربران