هر مادری که مثل من دختری دانش‌آموز دارد، این روزها نگران است و شب‌هایش پرکابوس؛ البته کابوس‌های شبانه می‌توانند خیلی بهتر از این روزهایی باشند که در کابوس می‌گذرند.
البته هنوز هم با دیدن و شنیدن خبر حمله به مدارس و مسمومیت سریالی دختران، نمی‌توانم آن را باور کنم. چطور ممکن است ما با ادعاهایی که گوش فلک را پر کرده است، چنین سنگدل شده باشیم که به دختران دانش‌آموز هم رحم نکنیم؟!
تصور کنید که صبح، دختر سالم و خندان‌تان را به مدرسه می‌فرستید و بعد باخبر می‌شوید که دختر عزیزتان با گازی مشکوک مسموم شده و تو باید خودت را به بیمارستان برسانی چون دختر نازنینت روی تخت بیمارستان افتاده است. در روز روشن عده‌ای خیلی راحت بدون اینکه کسی آنها را ببیند، گازی مسموم‌کننده را در مدرسه منتشر کنند.
تصورش واقعا برای هر خانواده‌ای وحشتناک است، چه برسد به اینکه هر روز شاهد خبرها و تصاویری باشد که نشان می‌دهند روزانه ده‌ها مدرسه در چندین استان مورد حمله قرار می‌گیرند.
هر روز خبرها را دنبال می‌کنم. رسانه‌های داخلی مثل همیشه می‌گویند کار دشمنان است و با این کار جنگ روانی راه انداخته‌اند؛ چون چشم دیدن پیشرفتهای ما را ندارند، می‌خواهند مدارس و دانشگاه‌های ما تعطیل شوند و از این طریق ما را به زمین بزنند.
رسانه‌های خارجی هم این را کار خودِ حکومت می‌دانند. می‌گویند حکومت دارد انتقام جنبش مهسا را از دانش‌آموزان می‌گیرد، حکومت با این کار و راه‌انداختن جنگ روانی به اهداف کوتاه‌مدت و بلندمدت زیادی می‌رسد. یکی از این اهداف دورکردن فکر مردم از وضعیت بد اقتصادی است که کمر همه را خم کرده است. هدف دیگر شاید خانه‌نشین کردن دختران است تا زنان و مادرانی سربه‌زیر و ترسو و گوش‌به‌فرمان برای آینده تربیت کنند. شاید هدف دیگر این است که آموزش‌ها را مجازی کنند تا آنها قدرت کنترل بیشتری روی دانش‌آموزان داشته باشند.
خبرها و اظهارنظرها و توئیت‌ها و کامنت‌ها و… زیادند. این وسط ما خانواده‌ها مانده‌ایم با حجم زیاد خبرهای روح‌خراش و نبود امنیت روانی‌ای که ماه‌هاست به تاراج رفته است.
شاید برای خیلی از خانواده‌هایی که شب‌وروزشان را در نگرانی می‌گذرانند چندان مهم نباشد که چه کس یا کسانی و با چه اهدافی این کار را کرده‌اند، چیز مهم برای ما این است که هرچه سریع‌تر عاملان و آمران را پیدا کرده و جلوی این حملات گرفته شود.
تقریباً سه ماه از نخستین حمله‌ها به مدارس قم می‌گذرد، ولی هنوز نیروهای امنیتی هیچ کاری نکرده‌اند. به قول مولانا عبدالحمید چه کسی باور می‌کند که هنوز عاملان مسمومیت سریالی دختران شناسایی نشده‌اند؟!
واقعاً چه کسی باور می‌کند وقتی که مسئولان حکومتی ما سوار قطار پیشرفت هستند و با سرعت مکان و زمان را درمی‌نوردند و کوچکترین چیزی از نظر آنها پنهان نمی‌ماند و چنان سرویس‌های امنیتی پیشرفتهای دارند؛ چطور ظرف این چند ماه نتوانسته‌اند عاملان این حملات را پیدا کنند و جلوی این جنگ روانی و شیمیایی را بگیرند که چه‌بسا پیامدهای جسمی و روانی جبران‌ناپذیری را به‌دنبال خواهد داشت؟
چه کسی باور می‌کند حکومتی که ادعای مدیریت جهانی دارد، تا الان نتوانسته این معما را حل کند و جامعۀ خودش را درست مدیریت کند؟
دیدگاههای کاربران