داود سلیمانی، فعال سیاسیِ اصلاح‌طلب طی یادداشتی که در صفحۀ اول شمارۀ امروز (شنبه 25 شهریور 96) روزنامۀ «مستقل» چاپ شده، نقدی بر سخنان مولانا عبدالحمید در گفت‌وگو با روزنامۀ شهروند (22 شهریور) داشته است. نقدی که محتوا و ادبیات آن نشان می‌دهد این فعال سیاسی شناخت بسیار اندکی از شخصیت و مشی اخلاقی و سیاسی امام جمعۀ اهل‌سنّت زاهدان و سایر علمای اهل‌سنّت کشور دارد.
داود سلیمانی در یادداشت خود سخنان مولانا عبدالحمید را نشان از آن دانسته است که « سیاست ورزی تا آنجاست که بتواند منافع یک قوم و قبیله و مذهب را تامین نماید و شکلی کاسب‌کارانه و سوداگرانه به‌خود می‌گیرد…» به عبارتی وی مولانا عبدالحمید را به «سوداگری سیاسی» متهم کرده است. او همچنین نوشته: « یک اصلاح‌طلب معتقد هیچ‌گاه از مرامش عدول نمی‌کند.»
ظاهرا جناب سلیمانی نمی‌داند که شیخ‌الاسلام مولانا عبدالحمید هیچ‌گاه خود را یک اصلاح‌طلب به آن معنایی که او تصور کرده، ندانسته و نمی‌داند. ایشان شخصیتی مستقل است و فراتر از احزاب و جناح‌های سیاسی می‌اندیشد و عمل می‌کند. خود مولانا در همین مصاحبۀ اخیر خود با روزنامۀ شهروند این نکته را با صراحت تمام بیان کرده است: «اهل‌سنّت وابسته به هیچ جریانی در کشور نیستند. اول فکر می‌کنیم که چه کسانی به نفع کل کشور هستند و دوم اینکه چه کسی به منافع اهل‌سنّت که دچار تبعیض و محرومیت هستند، نزدیک است؛ یعنی اول منافع ملی و بعد منافع اهل سنت.» بنابراین باید گفت مولانا عبدالحمید یک «اصلاح‌طلب» نیست. مشی ایشان «اصلاح» و «اعتدال» است و به این دو مقولۀ مهم همواره توجه داشته است. هر حزب و جناحی هم که به اصلاح و اعتدال به معنای واقعی کلمه توجه کند مورد حمایت ایشان و سایر علمای هم‌فکر اهل‌سنّت قرار خواهد گرفت.
آقای سلیمانی و سایر منتقدانِ سخنان اخیر مولانا عبدالحمید بدانند که مواضع و سخنان ایشان همواره با محوریت «مردم‌سالاری» اتخاذ و مطرح شده است. برای ایشان و همۀ علمای اهل‌سنّت «مردم» حرف اول و آخر را می‌زنند. درواقع رمز اعتماد مردم به این شخصیت‌ها در همین نکته نهفته است. شاید برای آنان که در مرکز کشور فعالیت می‌کنند این سوال همیشه مطرح بوده که چرا اهل‌سنّت سراسر کشور با یک اشاره به ندای علما و چهره‌های دلسوز خود لبیک می‌گویند. پاسخ این سوال همین نکتۀ مهم است. اینکه مولانا عبدالحمید و سایر علمای اهل‌سنّت شخصیت‌های حزبی و جناحی نیستند که در هرحال خود را متعهد به یک حزب و جناح خاص بدانند حتی اگر به حقوق مردمی که به آنان اعتماد کرده‌اند توجهی نشود. مردم ما به شخصیت‌های حزبی و جناحی اعتماد نمی‌کنند و مولانا عبدالحمید و همۀ علمای اهل‌سنّت تا زمانی حامی ـ نه عنصر فعال ـ یک جریان سیاسی خواهند بود که به مردم‌شان توجه شود و عزت و کرامت انسانی و ملی‌شان پاس داشته شود.
دیدگاههای کاربران