امروز :یکشنبه, ۲۶ اسفند , ۱۴۰۳
مراسم تشییع‌جنازه مولانا غلام‌احمد علی‌بایی، امام‌جمعه شهر مشهدریزه و مدیر و مؤسس حوزه‌های علمیه “انوارالعلوم” خیرآباد و “دارالعلوم اسلامی” ریزه، روز یکشنبه (19 آذر 1396) در صحن حوزه علمیه ریزه برگزار شد.
اقدام یک‌جانبه و خودسرانه دونالد ترامپ، در اعلام قدس به‌عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی و انتقال سفارت آمریکا به این شهر موجی از محکومیت‌ها و اعتراضات در جهان عرب و اروپا را به دنبال داشت.
«ریجاب» را هم با زخم‌های زیرپوستی‌اش، با استخرهای زخمی‌اش، با مردم صبور به باغ پناه‌برده‌اش ببینید، نجابت این مردم و دلسوزان شهر را هم که پیچ جاده و انحراف از مسیر اصلی آن را برای کشیدن دست نوازش به حاشیه برده است، باید دید.
به‌جز قیمت بالایی که لنج‌بران برای سوخت خود به وزارت نفت پرداخت می‌کنند مرزنشینان سیستان و بلوچستان هم از قطع سهمیه سوخت خود خبر دادند تا همچنان فشار وزارت نفت بر اقشار کم‌درآمد در فازی دیگر ادامه داشته باشد.
مردم ایران، سرپل را پایتخت زندگی کردند…
تن لرزیده را گرما دادند…
لب خشکیده و تب‌دار “ذهاب” را بوسیدند…
برای سردرد “اِزگله”، مسکن شدند…
مردم! آی مردم خوبم… چقدر دوستتان دارم…
چقدر عاشقید شما… چقدر عاشقید…
همایش دانش‌آموختگی مدرسه رحمانیه «نصیر‌آباد»- از توابع شهرستان سرباز- و تجلیل از خواهران فاضله این مدرسه، شامگاه یکشنبه (21 آبان 96) برگزار شد.
بیست‌وسومین نمایشگاه مطبوعات و خبرگزاری‌ها با همۀ خوبی‌ها و کاستی‌هایش به کار خود پایان داد. یک هفته هیاهو و جنب‌وجوش رسانه‌ای تمام شد… برای ما البته سال خوبی بود، بازدیدکنندگان غرفۀ ما نه‌تنها کم نشده بودند که بیشتر هم شده بودند. فلله الحمد اولاً و آخراً.
به نظر می‌رسد قوانین تابعیت در ایران نه‌تنها همگام و هم‌زمان با سایر کشورها بهبود پیدا نکرده‌اند، بلکه در اصلاح این قوانین، آن‌قدر تأخیر شده که وضعیتی نزدیک به بحران را شاهد هستیم. این قوانین که از قدمتی بیش از صد سال برخوردار است، هویت فرزندانی که از مادر ایرانی و در ایران متولد شده‌اند را به رسمیت نمی‌شناسد.
مراسم معارفه دانشجویان جدیدالورود دانشگاه‌های زاهدان، غروب جمعه 5 آبان 1396 با همکاری دفتر امور دانشجویی دارالعلوم زاهدان، در مسجد جامع مکی برگزار شد.
فقط یک کشور جز ایران را نام ببرید که این همه لباس محلی داشته باشد. زیبایی به کنار، فقط تنوع را نگاه کنید. چرا این همه زیبایی و تنوع را غریبه می‌‌‌‌دانیم؟ سهم این همه زیبایی حتی در حد چند اِلِمان کوچک در لباس به اصطلاح رسمی ما کجاست؟ چرا فکر می‌‌‌‌کنیم تنوع و زیبایی لباس‌‌‌‌های محلی ما فقط برای جشنواره‌‌‌‌ها و برنامه‌‌‌‌های فانتزی تلویزیون است؟
