همهٔ مصائب این مملکت به «تبعیض» مربوط میشود و تمام مفاسد سیاسی و اقتصادی از آن ریشه میگیرد.
اینکه یک حکومت، شهروندانش را به خودی و غیرخودی تقسیم کند و در امور مختلف به نفع یکی و علیه دیگری اقدام کند، آشکارترین نوع تبعیض است. هیچ پدیدهای مانند تبعیض، خشم و غضب افراد یک جامعه را برنمیانگیزد و یا منفعل و پژمرده و افسرده و پریشان نمیکند.
آنچه برای من بینهایت عجیب و تأثرآور است، عادی دانستن تبعیض از سوی بسیاری از مسئولان کشور است. آنها تبعیض اعتقادی را نه فقط مذموم نمیدانند بلکه بعضاً با افتخار آن را عین عدالت و حقیقت قلمداد میکنند!
تاکنون من حتی یک جمله از مدیران کشور نشنیدهام که بر برابری حقوقی عموم شهروندان صحه بگذارند. گویی فقط هواداران خود را صاحب حق میپندارند و دیگر مردم را محروم از حقوق شناختهشدهٔ شهروندی تلقی میکنند.
اگر قرار به ایجاد تغییر و تحولی مثبت در این کشور باشد، چه به لحاظ نظری و چه به لحاظ عملی، باید تحول از همین نقطه آغاز شود. اگر برابری حقوقی شهروندان در نظر و عمل پذیرفته شود، چشمههای امید هم از آن فوران خواهد کرد. در شورهزار تبعیض هیچ جوانهٔ امیدی قابل رویش نیست!
به نقل از: کانال تلگرامی نویسنده
دیدگاههای کاربران