نماز جمعه مصلای شهدای جمعه خونین زاهدان شاید نماز جمعه‌ای متفاوت باشد که می‌توان واژۀ جدید «سجاده به‌دوشان» را برای آن به‌کار برد. مصلای نماز جمعه‌ای که کف آن ماسه ریخته است و سقف آن سایبانی از پارچه است. نماز جمعه‌ای که در عین سادگی مورد توجه بسیاری در استان، کشور و دنیاست. نماز جمعه‌ای که هزاران نمازگزارِ سجاده‌به‌دوش هر جمعه با ندای اذان و بر اساس آیۀ «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نُودِيَ لِلصَّلَاةِ مِنْ يَوْمِ الْجُمُعَةِ فَاسْعَوْا إِلَى ذِكْرِ اللَّهِ وَذَرُوا الْبَيْعَ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ» [جمعه: 9] کار و تجارت خود را رها ساخته و به سوی آن روان می‌شوند. جمعیتی که سیلی خروشان از دینداری، اخلاص و تقواست. نماز جمعه‌ای که خطیب و امام آن هم انسانی باتقوا، مخلص و محبوب و مردمی است.
اولین چیزی که در مسیر مصلا جلب توجه می‌کند حضور جوانان باایمان ستاد انتظامات مسجد مکی، دارالعلوم و مصلاست؛ جوانانی که بدون هیچگونه چشمداشت مادی و دنیوی نظم و امنیت را برقرار می‌کنند، جوانانی که جلیقۀ زرد پوشیده و سلاح‌شان فقط ایمان است، جوانانی که در هر زمان و مکان که دارالعلوم و مکی لازم بداند برای کمک و یاری به مردم آماده‌اند.
در نماز جمعۀ زاهدان 8 اردیبهشت 1402 شیخ‌الاسلام مولانا عبدالحمبد سخن را از «الله» و «مردم» شروع کرد؛ کسی که “الله” و “مردم” را از دست بدهد هیچ پناهگاهی ندارد، الله و مردم دو محور مهم بزرگ برای موفقیت همه هستند و جداشدن و دوری از الله و مردم مایۀ شکست است، شنیدن فرمان الهی و حرف مردم مهم است، بهترین سیاستمدار کسی است که به منافع مردم فکر کند، عدم حرکت جدی مسئولان برای حل مشکلات مردم و پایین بودن دستمزد کارگران و کارمندان و تورم، رای 98 درصدی به جمهوری اسلامی در سال 58 تا بهترین نظام برای حل مشکلات مردم باشد و نارضایتی و اعتراض همان مردم و فرزندانشان، حادثه فنوج، رفراندوم، جمعه خونین و مجازات عاملان و آمران آن، اعلام‌نمودن شهید 38 نفر از جانباختگان جمعه خونین به‌عنوان قدمی مثبت، نگرانی از شکنجه زندانیان و اعتراف اجباری، گزارش تکان‌دهنده از سوی گزارشگر حقوق بشر در خصوص ایران، قطع و اختلال در اینترنت و زیان مردم از آن، جو شدید امنیتی، اصلاح و تغییر در کشور به خواست مردم و….
مولانا توصیه‌هایی هم داشتند؛ توصیه‌هایی به علما و ائمه جمعه، نیروی انتظامی، قضایی و امنیتی که در کنار مردم باشند نه در مقابل مردم.
سخنانی که برای خدا و مردم باشد و از دل برآید، بر دل مردم می‌نشیند و سجاده به‌دوشان با تکبیرهای ممتد و بلند و هماهنگ این سخنان را تایید می‌کنند.
در پیاده‌روهای منتهی به مصلا صدها انسان نیازمند که بیشتر زن و کودک هستند نشسته‌اند که هم نشان از فقر در جامعه است و هم نشان از سخاوت و بذل و بخشش سجاده به‌دوشان. در داخل مصلا وجود چندین صندوق کمک به دارالعلوم و چندین کارتخوان در نقاط خاص و گاهی به ایستادن مردم برای کمک حکایت از این دارد که مصلا، مسجد مکی و حوزه علمیه دارالعلوم فقط متکی به کمک همین سجاده به‌دوشان و مردم و مستقل و غیروابسته است.
بعد از نماز جمعه، نماز جنازه هم برگزار می‌شود؛ گویی این مردم مومن می‌خواهند سفر آخرت‌شان هم از مصلای شهدا شروع شود و سجاده به‌دوشان آنان را به سوی آخرت بدرقه کنند.
نماز جمعۀ سجاده به‌دوشان در کشور باشکوه‌ترین است و در دنیا هم یکی از باشکوه‌ترین نمازهای جمعه است که سیل جمعیت در آن بی‌نظیر و بی‌بدیل است، تا جایی که آرزو می‌کنی که کاش در همۀ شهرهای استان نماز جمعه چنین در یک مکان و با همین سیل جمعیت و با چنین خطیب باتقوا، باخدا و مردمی که از خدا و مردم می‌گوید برگزار می‌شد. غبطه می خورید که چرا عالی‌ترین مقام سیاسی کشور؛ استاندار محترم به‌جای شرکت در نماز جمعه مسجدی کوچک در حاشیه شهر به مصلای شهدا نیامد تا هم شکوه و عظمت نماز جمعه را شاهد باشد و هم از مطالبات و خواسته‌های مردم باخبر شود و در نهایت زیادی در ذهن‌تان به‌وجود خواهد آمد و شما را به تفکر بیشتر درباره سجاده به‌دوشان و مصلای شهدای زاهدان وادار خواهد نمود.
چرا دیگر شهرهای استان نماز جمعه را در یک مصلا و چنین باشکوه برگزار نمی‌کنند؟ این سیل جمعیت در یک کلان‌شهر چگونه سجاده به‌دوش خود را به اینجا می‌رسانند؟ بیش از دو هزار نیروی جوان انتظامات چگونه سازماندهی می‌شوند و نظم و امنیت را بدون هیچگونه چشمداشت مادی و دنیوی و به‌صورت خودجوش برقرار می‌کنند؟ خداوند متعال چه نیروی تقوا و ایمانی به خطیب و امام این مصلا عطا فرموده که با درایت و شجاعت مطالبات و مشکلات مردم را مطرح می‌کند؟ و سخت‌ترین سؤال در ذهن شما؛ چگونه در یک کشور اسلامی باشکوه‌ترین نماز جمعه مورد حمله قرار گرفت و صدها سجاده به‌دوش که سلاحی جز سجاده نماز همراه نداشتند شهید، مجروح و معلول شدند؟! آیا عدالت روزی عاملین و آمرین این جنایت هولناک را شناسایی و مجازات خواهد کرد؟ چرا جمعیت سجاده به‌دوش بعد از این حادثه بیشتر و بیشتر شد و در زمانی که متاسفانه جوانان و نوجوانان در کشور دین‌گریز شده‌اند در این مصلا بیشتر سجاده به‌دوشان جوان و نوجوان هستند و دین‌باور؟ چرا رسانه ملی این نماز جمعه را پوشش نمی‌دهد؟ چگونه مصلای شهدای زاهدان کانون توجه همه ایرانیان و جهانیان گشته ولی مسئولان و دولتمردان ما گویی با آن قهر هستند و ارتباطی ندارند؟
و بالاخره اینکه دعای پایان نماز جمعۀ سجاده به‌دوشان متفاوت است؛ از ته دل و با سوز و گداز و تضرع است، برای همۀ مردم ایران و دنیاست، برای رفع مشکلات کشور و مردم و همۀ عدالتخواهان و آزادیخواهان جهان است و در نهایت هم دعوت به آرامش و حفظ نظم و امنیت بود و کلام آخر شیخ‌الاسلام خطاب به حاکمیت؛ «ما خیرخواه شما هستیم».
امروز :یکشنبه, ۱۶ اردیبهشت , ۱۴۰۳
دیدگاههای کاربران