چند ماه از آغاز اعتراضات در ایران می‌گذرد و کشور ما در شرایط خاصی به سر می‌برد. از فرهیختگان، اندیشمندان، علمای کشور و چهرههایی که می‌توانند به‌عنوان «میان‌دار» ایفای نقش کنند، انتظار می‌رود که در این شرایط نظرات مفید و سازنده‌ای ارائه کنند تا مشکلات برطرف شوند و آسیب‌شناسی صورت بگیرد.
متأسفانه در چنین شرایط حساسی می‌بینیم که چهرههایی مثل آقای محمدجواد لاریجانی که از خاندان معروف لاریجانی‌هاست و عهده‌دار پست‌ها و اختیارات مهمی در نظام جمهوری اسلامی بوده، سخنانی مطرح می‌کند که بدون هیچ تردیدی تهدیدی برای امنیت ملی ماست. در سخنان عجیبی که اخیراً آقای لاریجانی در گفت‌وگو با یک خبرگزاری مطرح کرده دو نکته بسیار نگران‌کننده است: نخست اینکه به شخص شیخ‌الاسلام مولانا عبدالحمید، امام جمعۀ اهل‌سنت زاهدان و رئیس شورای هماهنگی مدارس دینی اهل‌سنت سیستان‌وبلوچستان به‌شدت تاخته و به افکار و دیدگاههای ایشان حمله کرده است. دیگر اینکه به مسجد مکی که خانۀ خداست و یک نهاد دینی و مرجع موردقبول برای بسیاری از مسلمانان ایران اعم از شیعه و سنی به‌شمار می‌رود، توهین کرده است.
این اظهارت از سوی یک چهرۀ مطرح که او و سایر اعضای خانواده‌اش مسئولیت‌های مهمی در این نظام داشته‌اند، برای بنده تعجب‌برانگیز بود. اگر یک شهروند عادی می‌آمد و چنین کلماتی را به زبان می‌آورد کسی توجه نمی‌کرد، اما از آقای محمدجواد لاریجانی که زمانی رئیس ستاد حقوق بشر قوۀ قضائیه بوده و حتماً حالا هم برای خودش جایگاهی قائل است، به زبان آوردن چنین سخنانی بعید بود.
این بنده نه به‌عنوان یک همکار و ارادتمند، و نه به‌عنوان یک دوستدار شیخ‌الاسلام مولانا عبدالحمید، بلکه به‌عنوان یک شهروند مسلمان ایرانی که از نزدیک با فعالیت‌ها، خدمات، افکار و دیدگاههای ایشان آشنایی چندین ساله دارد، می‌گویم کاش چهرههایی مثل آقای لاریجانی در شرایط خاص کنونی به جای اینکه این‌گونه بی‌محابا به شخصیت‌های مصلح و دلسوز این آب و خاک بتازند، می‌آمدند یک گام مؤثر برمی‌داشتند و به بزرگان نظام پیشنهاد می‌دادند که برای نجات کشور بیایید این چهره‌ها را که سرمایه‌های حقیقی کشورند، دریابید. بیایید با آنان بنشینید. سخنانشان را بشنوید. از افکار و نظرات و پیشنهاداتشان استفاده کنید. ببینید این مولانا عبدالحمید که در طول 43 سال بارها خیرخواهی‌اش را ثابت کرده و حتی پیش از انقلاب هم نقش‌آفرین بوده، چه می‌گوید. حرفش چیست؟ دردش چیست؟ از چه می‌نالد و چرا می‌نالد؟ مولانا عبدالحمید همیشه برای بهترشدن اوضاع راهکار و پیشنهاد داشته و دلسوزانه آنها را مطرح کرده است. همیشه هم گفته و سوگند هم یاد کرده که خیرخواه است و خیرخواهی خودش را ثابت هم کرده است. واقعاً اگر خیرخواه نبود در جمعۀ خونین زاهدان که نزدیک 100 نفر در مقابل مصلا شهید شدند و بیش از 200 نفر مجروح و معلول شدند، کنترل بحران نمی‌کرد. دقت کنید در آن شرایط سخت که همۀ مردم داغدار و خشمگین و احساساتی بودند، کافی بود ایشان فقط یک جمله بگوید تا استان به آتش و آشوب کشیده شود، اما مولانا عبدالحمید در سخت‌ترین شرایط به مدیریت بحران پرداخت. مسئله را جمع کرد. بر حفظ امنیت تأکید کرد و مردم را به آرامش دعوت کرد. ایشان بارها در سخنان خود تأکید کرده که من نمی‌خواهم یک قطره خون از بینی یک مسلمان شیعه جاری شود. مولانا عبدالحمید در صحنه‌های مختلف سیاسی و اجتماعی خیرخواهی خودش را به اثبات رسانده است. بدون تردید مولانا عبدالحمید یک سرمایۀ بی‌بدیل برای ایران اسلامی است. این را ما که سالهاست او را می‌شناسیم، می‌دانیم. امثال آقای لاریجانی اگر واقعاً دلسوز این آب و خاک هستند، در این شرایط حساس کاری کنند که از این سرمایه‌ها به نفع ایران و ایرانی استفاده شود نه اینکه آنان را با دشمنان کشور یکی کنند.
نکتۀ دیگر اینکه آقای محمدجواد لاریجانی که بنده بر خود لازم می‌دانم با احترام از ایشان یاد کنم، جایگاه علمی شیخ‌الاسلام مولانا عبدالحمید را نیز زیر سؤال برده است. این قسمت برای بنده خیلی عجیب بود. آیا ایشان در جایگاهی است که بتواند سطح علمی افراد را ارزیابی کند یا جایگاه علمی‌شان را زیر سؤال ببرد؟ ایشان کدام مدرک علمی را در زمینۀ علوم قرآن و حدیث دارد؟ این کار را کارشناسان این عرصه می‌توانند بکنند. آخر چگونه ممکن است آقای لاریجانی جایگاه علمی کسی را زیر سؤال ببرد که از شاگردان مطرح و مورد تأیید علمای برجستۀ پاکستان مثل حافظ‌القرآن والحدیث، مولانا عبدالله درخواستی و مفسر بزرگ قرآن، مولانا عبدالغنی جاجروی رحمهما‌الله است. کسی که در محضر علامه مولانا عبدالعزیز ملازاده، مرجع بزرگ اهل‌سنت ایران تربیت یافته و اکنون یک مرجع دینی غیرقابل انکار در منطقه، رئیس شورای هماهنگی مدارس دینی اهل‌سنت سیستان‌وبلوچستان، رئیس مجمع فقهی اهل‌سنت ایران و عضو رسمی اتحادیۀ جهانی علمای اسلام به‌شمار می‌رود.
آقای لاریجانی به خود اجازه می‌دهد جایگاه علمی یکی از علما و مراجع تقلید شیعه را زیر سؤال ببرد؟ آیا این کار معقول است؟ واقعاً چگونه آقای لاریجانی چنین اجازه‌ای به خود داده که در میدانی پا بگذراد که کمترین شناختی از آن ندارد. این کار آقای لاریجانی توهین به استادان مولانا عبدالحمید و شاگردان ایشان است که خیلی‌هایشان در دانشگاه‌های نقاط مختلف کشور و حتی خارج از کشور در کشورهایی مثل تاجیکستان، ترکیه، افغانستان، پاکستان و حتی کشورهای عربی به فعالیت علمی مشغولند. خیلی‌ها از ایشان اجازۀ حدیث دارند. کاش آقای لاریجانی وقتی داشت این سخنان را بر زبان می‌آورد به این ظرافت‌ها دقت می‌کرد. واقعاً جای تعجب و تأمل دارد.
آقای لاریجانی به مسجد مکی زاهدان صراحتاً توهین کرده است. مسجدی که، بندۀ صالح و نیک خدا، علامه مولانا عبدالعزیز رحمه‌الله پیش از انقلاب آن را پایه‌گذاری کرده و در طول این سالها هیچ عالم شیعه‌ای این مسجد را «مسجد ضرار» نخوانده است. بزرگان شیعه به این مسجد آمده‌اند. حتی رهبر انقلاب اینجا تشریف آورده است. مسجدی که مورد احترام آحاد مردم است و دهها هزار نفر در آن نماز جمعه می‌خوانند و روزانه هم همین‌طور تعداد زیادی از مردم مسلمان ما در آن نمازهای پنجگانه را به جماعت می‌گزارند. مسجدی که آجر به آجر آن با پول مسلمانان روی هم گذاشته شده و برای ساخت آن از هیچ دولت و حکومتی کمک دریافت نشده، چنین مسجدی را «مسجد ضرار» نامیدن واقعاً خطای بزرگی است. چگونه این کلمۀ سنگین بر زبان آقای لاریجانی جاری شده است. او چگونه توانسته این سخن را بگوید. آیا او می‌تواند این سخنش را اثبات کند؟! قرآن می‌فرماید: «ما یلفظ من قولٍ الا لدیه رقیب عتید»(ق:18) آقای لاریجانی در پیشگاه الله متعال و خلق خدا مسئول است و باید این ادعایی را که کرده ثابت کند.
آیا او فکر نمی‌کرد که با این اظهارات خود دارد به شعور مردم توهین می‌کند؟ میلیون‌ها نفر از مسلمانان شیعه و سنی در ایران اسلامی شخصیت مولانا عبدالحمید را قبول دارند و به مسجد مکی زهدان احترام قائل هستند. بسیاری از مشکلات مردم ایران در این مسجد حل شده و می‌شود. لاریجانی به همۀ این مردم توهین کرده است. بنده سخنان آقای محمدجواد لاریجانی را فقط توهین به مولانا عبدالحمید و مسجد مکی نمی‌دانم، لاریجانی به شعور، به شناخت، به ایمان و به باور تمام کسانی که ارادتمند مولانا عبدالحمید هستند و در مسجد مکی زاهدان با خدای خود راز و نیاز می‌کنند، توهین کرده است. لاریجانی قلب‌ها و احساسات این مردم را جریحه‌دار کرده و به راستی می‌تواند این همه خسارت را جبران کند؟!
معتقدم خیلی جدی لازم است که او تجدیدنظری در افکار و آرای خود بکند و از مولانا عبدالحمید و عموم مردم ایران به ویژه کسانی که به ایشان ارادت دارند، عذرخواهی کند.
همچنین ما خیلی جدی انتظار داریم که عقلا، اندیشمندان و فرهیختگان شیعه که مولانا عبدالحمید را به خوبی می‌شناسند و با خدمات و تأثیرگذاری‌های ایشان در ایران اسلامی آشنا هستند، در برابر چنین سخنانی واکنش نشان دهند. امثال آقای محمدجواد لاریجانی را نصیحت کنند و به او یادآوری کنند که شرایط حساس کنونی موقعیت مناسبی برای طرح چنین سخنانی نیست. ما انتظار نداریم محکومش کنند اما انتظار نصیحتش را داریم. این اقدامات در تاریخ این کشور ماندگار می‌شود. آقای لاریجانی بداند که این اظهاراتش علیه وحدت و امنیت ملی ایرانیان بوده و تا عذرخواهی نکند، تاریخ و مردم این سرزمین او را نخواهند بخشید. این افراد باید نصیحت شوند. این به نفع فردای کشور است. به نفع مسلمانان شیعه و سنی در ایران اسلامی است. ما همه سوار یک کشتی هستیم. امیدواریم که افراد پیش از اینکه چیزی بگویند، به سخنان خود فکر کنند. با سخنان خود دشمنان این مرز و بوم را خوشحال نکنند و هر چیزی را هم به حساب دشمن نگذارند.
دیدگاههای کاربران