امروز :جمعه, ۱۰ فروردین , ۱۴۰۳

به غیر از قوچعلی و پسران!

به غیر از قوچعلی و پسران!

راویان اخبار و طوطیان شكرشكن و شیرین‌گفتار هندوستان روایت كرده و گفته‌اند كه؛ «قوچعلی و 11 پسرش در یكی از روستاهای این كهن‌سرزمین زندگی می‌كردند. اهالی روستا در فصول مختلف سال و در مناسبت‌هایی كه نیاز به نیروی كار بود، اول از همه سراغ قوچعلی و پسران می‌رفتند، اما همان مردم به هنگام جشن‌ها، ولیمه‌دادن‌ها، عروسی‌ها و… این خانواده را به این بهانه كه تعدادشان زیاد است از لیست دعوت‌شدگان حذف می‌كردند.»
حكایت قوچعلی و پسران، قصۀ حال‌وروز محروم‌ترین استان كشور؛ سیستان‌وبلوچستان و فرزندان اوست. داستان اینگونه است كه؛ «دفترچه آزمون استخدامی سال 1400 برای 14 سازمان و ارگان كشور منتشر شد. بر اساس آنچه كه در صفحه 5 و قسمت ج ردیف ۳ این دفترچه آمده، قرار است جهت حمایت از خانواده و جوانی جمعیت؛ «به ازای تاهل و نيز هر فرزند دو و مجموعاً حداكثر تا ده درصد به امتياز مكتسبه آزمون كتبی داوطلب اضافه» شود؛ نكته‌ای كه قطعا مایه خرسندی داوطلبان بومی محروم‌‌ترین و در عین‌حال جوان‌ترین استان كشور می‌شود، اما برنامه‌ریزان و متولیان امر در ادامه و بلافاصله می‌گویند؛ «امتيازات مطروحه در بند فوق‌الذكر، مشروط به آن است كه نرخ باروری شهرستان محل زادگاه داوطلب يا فرزند وی، بالای 2/5 نباشد و مبنای تعيين نرخ باروری، آخرين اعلام رسمی وزارت كشور در زمان برگزاری امتحان مشترک می‌باشد.»
آگاهان می‌دانند كه این یعنی دقیقا همان «به غیر از قوچعلی و پسران»، زیرا بر اساس آمار وزارت كشور و نهاد متولی اعلام آمار جمعیت كشور؛ سازمان ثبت احوال؛ در استان سیستان‌وبلوچستان با همۀ شهرستان‌هایش نرخ باروری بالای این رقم است! به بیان واضح‌تر داوطلبان ساكن سیستان‌وبلوچستان از 10 امتیاز این قانون محروم هستند!
چندین سال قبل سفری به هندوستان داشتم و دیداری از «دانشگاه جواهر لعل نهرو»؛ قطب علوم انسانی هند! در محوطه دانشگاه، به صورت اتفاقی با جوانی مسلمان اهل لكنو آشنا شدم؛ “محمدابرار”، مهربان و خوش‌برخورد و خوش‌كلام بود و شكسته‌بسته فارسی هم صحبت می‌كرد. در حین گفتگو به او گفتم: حتما نابغه‌ای كه تونستی وارد دانشگاه معتبر JNU بشی؟ كلی خندید و گفت؛ نه! من از سهمیه استفاده كردم! برایم جالب بود كه در كشوری مثل هند و برای ورود به دانشگاهی مثل JNU هم سهمیه خاص وجود داشته باشد. اما به‌واقع چنین بود. به نقل از محمدابرار؛ تنها تفاوت سهمیه‌های ویژه در هند و دانشگاه جواهر لعل نهرو با سهمیه‌هایی كه ما می‌شناسیم در این بود كه در آنجا سهمیه‌ها متعلق به ضعیف‌ترین و محروم‌ترین اقشار جامعه بود؛ نجس‌ها، مسلمانان، زنان و دیگر اقشار محروم جامعه! و محمدابرار به این دلیل كه دانش‌آموزی مستعد و ساكن منطقه‌ای محروم روستایی و مسلمان بود، مجوز ورود به دانشگاه را اخذ كرده بود. در واقع امتیاز و سهمیه‌ای كه او دریافت كرده بود نوعی سیاست «تبعیض مثبت» برای حفظ و تعمیق تعادل در جامعه چندقومیتی و چنددینی هند بود! و شاید راز رشد و توسعه شتابان كشور یک‌ میلیارد نفری هند در همین نكته باشد!
توسعۀ متعادل و متوازن در كشور، با سیاست‌ها و راهبردهای نامتعادل جامۀ عمل نخواهد پوشید! یک كشور برای رشد و ترقی نیازمند بكارگیری و استفاده از همۀ استعدادها و ظرفیت‌های موجود خود است. حتی اگر شده با اِعمال سیاست «تبعیض مثبت»! اما آنچه در دولت جدید و سیاست‌های آن می‌بینیم، دقیقا نقطۀ مقابل راهبرد پیش گفته است. دولت و سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی اگر با همین فرمان به پیش بروند كه در دفترچه آزمون استخدامی 1400 نوشته شده، نه‌تنها امیدی به بهبود اوضاع در استان سیستان‌وبلوچستان نمی‌رود، كه باید منتظر وخیم‌ترشدن اوضاع هم باشیم. نمایندگان مجلس استان، به‌عنوان تنها سخنگویان این مردم محروم، چشم بر این تبعیض آشكار نبندند و در جهت حذف این استثنای ناروا مجدانه بكوشند، در غیر این‌صورت، بعید نیست كه این قانون ناروا به دیگر بخش‌ها هم تعمیم داده شود!


دیدگاههای کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین بخوانید