دانیال شهبخش، بوکسور تاریخساز اهلسنت بلوچ ایرانی که توانست با کسب مدال برنز در رقابتهای بوکس قهرمانی جهان در صربستان، برای اولین بار در تاریخ بوکس ایران، نام ایران و ایرانی را جهانی کند، از محرومیتهای فرزندان استانش (سیستانوبلوچستان) و نیز از پتانسیلها و استعدادهای نهفته در وجود جوانان این استان میگوید و از مسئولان میخواهد به این استعدادها توجه کنند.
به گزارش سنیآنلاین، دانیال شهبخش در گفتوگو با خبرگزاری ایسنا در پاسخ به این سؤال که «چگونه یک بوکسور از مناطق محروم سیستانوبلوچستان، چنین افتخار بزرگی را به دست میآورَد؟»، میگوید: این سوال واقعا برای من بسیار مهم است. شاید الان که کمی نامم بر زبانها افتاده، بهتر است هواداران بدانند قهرمان کوچک آنها از چه جایگاهی به چه جایگاهی رسیده است تا امید خود را هرگز از دست ندهند. البته ادعایی ندارم و هنوز هم مسیری طولانی در پیش دارم که باید به نتیجه برسند.
او در ادامه میافزاید: سوال این است که دانیال از کجا آمد؟ از دل فقر، نداری، محرومیت و منطقهای آکنده از درد. منطقهای که هیچ حرفی و هیچ چیزی برای مطرحکردن یا نشاندادن ندارد، اما مردمانی با قدرت و متعصب دارد که پشتکارشان مثالزدنی است.
قهرمان تاریخساز بوکس ایران ادامه میدهد: کودکان ما با پای برهنه و بدون هیچ وسیلهای اعم از لوازم تحریر، دفتر مناسب، یک کولهپشتی ارزانقیمت و… صبح به صبح به مدرسه میروند. واقعا نمیدانم چگونه شرایط را توصیف کنم، اما باید همه بدانند که من یکی از همین بچههای محروم و فقیر سیستانوبلوچستان هستم که اکنون با آنها از اینجا صحبت میکنم.
دانیال در ادامه به استعدادهای استان سیستانوبلوچستان اشاره میکند و میگوید: پتانسیل استان سیستانوبلوچستان ستودنی است. این مدال من پشتکار و توانایی مردم استان عزیزم را نشان میدهد. من هیچ چیز نداشتم و تنها با پشتکار و کمک مربی دلسوزم تاریخسازی کردم تا نشان دهم اگر به ما بها بدهند میتوانیم پرچم کشور عزیزمان ایران اسلامی را سالهای سال بالا ببریم.
او میافزاید: از سیستان تا بلوچستان دانیالهای زیادی وجود دارند، در همۀ استانها هم همینطور است. بهویژه امیدوارم توجهها به این استان بیش از این باشد تا شاید در آینده شاهد موفقیت باشیم. نیاز است تاکید کنم که من یکی از بچههایی بودم که هنوز هم بدون حتی یک دمپایی به مدرسه میروند.
دانیال شهبخش اشارهای هم به دشواریهای زندگی و مسیر رسیدن به قهرمانی میکند و خاطرنشان میسازد: شغل پدر من مسافرکشی است و سطح زندگی چندان بالایی نداریم، مادرم نیز خانهدار است. من بدون هیچ چیز شروع کردم و اکنون در اینجا هستم، هر چیز که میبینید دستاورد یک پشتکار است.
او ادامه میدهد: من هیچ شغلی نداشتم و سر کار نمیرفتم، چراکه در استان ما محدودیت شغل وجود دارد. بدون هیچ کمک مالی و اسپانسری، تنها با کمک مربی عزیزم آقای محمود نهتانی توانستم طلسمشکنی کنم. من حتی بعضا هزینه پول تو جیبی خودم را از او میگرفتم. فقط به خدا توکل کردم و به عمو محمود میگفتم خیالتان راحت باشد، من یک روز با افتخارآفرینی در عرصۀ جهانی جواب زحمات شما را خواهم داد.
دانیال میگوید: من واقعا از تبریکهایی که بچههای کوچک و محروم سیستانوبلوچستان برایم فرستادند خیلی خیلی خوشحال شدم. تبریک آنها باعث بالا رفتن روحیه و خوشحالی حداکثری من میشد. اجازه بدهید خوشحالی خودم را و این مدال را به خانواده، عمو محمود عزیزم، کودکان فقیر سیستانوبلوچستان و خانوادۀ بزرگ بوکس ایران تقدیم کنم. دوست دارم همه ملت ایران را در شادی خود سهیم بدانم.
این ورزشکار اهلسنت بلوچ به تعصب ملی خود نیز افتخار میکند و میگوید: بنده از چند کشور بهصورت خیلی جدی پیشنهاداتی جهت تغییر ملیت داشتم، اما من و مردم سیستانوبلوچستان تعصب داریم. شخصا میخواهم تنها پرچم سهرنگ ایران در زمان خواندن سرود ملی ایران روی دوشم باشد و زیر این پرچم سهرنگ مبارزه کنم.
دانیال شهبخش در پایان تاکید میکند: کار من در اینجا به پایان نمیرسد و این تازه شروع کار است. اگر مسئولان بتوانند و بخواهند برای پیشرفت جوانان ایران سرمایهگذاری کنند مطمئن باشید در همۀ استانها میتوانیم قهرمانپروری کنیم تا آنها هم با مدالآوریهای خود در عرصه بینالمللی، دل مردم سختیکشیده ایران را شاد کنند. ما نونهالان و نوجوانان بسیار خوبی داریم. امیدوارم مسئولان به ردههای پایه توجه کنند تا شاهد نسل جدید قهرمانان باشیم.
دیدگاههای کاربران