روزِ روشن و در میان خیل جمعیتی که در حال آمد و شد هستند، بلندگو در دست گرفته با صدای بلند به مقدسات یک و نیم میلیارد مسلمان توهین میکند. جمعیتِ پشتِسر هم با او همنوا شدهاند؛ بدون شرم و حیا، بدون ترس و واهمه!
این، اولین مورد از توهینهای علنی به مقدسات اهلسنت در چند سال اخیر نیست. قبل از این توهین یک بازیکن فوتبال و نیز توهین یک مداح در پخش زنده شبکه 5 سیما با واکنش جامعه، علما و نمایندگان اهلسنت، مواجه شده بود.
اما چرا این همه به مقدسات اهلسنت توهین میشود؟ ایراد کار کجاست؟
به نظر میرسد مهمترین دلیل این است که عزم جدی برای پایان دادن به این توهینها وجود ندارد. چه آنکه اگر جدیتی در کار بود، این توهینها به صورت زنجیروار اتفاق نمیافتاد. اگر با توهینکنندگان قبلی چنان که باید و شاید (و نه به صورت فرمالیته) برخورد میشد و مجازاتی درخور برایشان در نظر گرفته میشد و باز این برخورد رسانهای میگشت، دیگر کسی به خود جرات نمیداد این رفتار قبیح و وحدتشکن را در ملأ عام و علناً تکرار کند.
این در حالی است که طرح یک فوریت در خصوص اهانت به ادیان و مذاهبِ قانونی و اقوام ایرانی در جلسۀ علنی روز (۲۸ آذر ۱۳۹۷) در مجلس شورای اسلامی، تصویب شده است.
به موجب این قانون: «هر کسی علناً نسبت به ادیان و مذاهب قانونی و مقدسات مسلم آنها، اقوام ایرانی ــ فرهنگ، زبان و آداب و رسوم مشروع قانونی آنها توهین کند حسب مورد به سه ماه تا سه سال حبس محکوم میشود.»
حال سؤال این است که آیا واقعاً این قانون در مورد توهینکنندگان به مقدسات اهلسنت اجرایی شده است؟ اگر شده است کجا؟ و اگر نشده است چرا؟
در این بین از بیلطفیهای صدا و سیما به اهلسنت نباید غفلت کرد. صدا و سیما که از مال ملت تغذیه میشود و نقش مهمی در جهتدهی افکار عمومی دارد تاکنون کمترین قدمی برای قبیح نشان دادن توهین به مقدسات اهلسنت بر نداشته است.
به طور مثال: سال ۱۳۸۹ رهبر انقلاب در پاسخ به استفتائی از سوی جمعی از علما و فرهیختگان شیعه منطقه احساء عربستان سعودی، اهانت به نمادهای اهلسنت از جمله اتهام زنی به همسر پیامبر اسلام [عایشه صدیقه رضیالله عنها] را حرام اعلام نمودند و فرمودند: این موضوع شامل زنان همۀ پیامبران و به ویژه سید الانبیاء پیامبر اعظم – حضرت محمد (صلی الله علیه و سلم) – می شود.
این فتوا در رسانههای عربی بازتاب فراوانی داشت و ازجمله روزنامه «الانباء» و «الرأی العام» چاپ کویت، سایت «محیط»، روزنامههای «السفیر» و «الانتقاد» لبنان، روزنامه «الوطن» و «عکاظ» عربستان، «الحیات» چاپ لندن، روزنامه «الشروق» مصر و سایت رادیو تلویزیون این کشور و برخی شبکههای ماهوارهای عربی به انعکاس آن پرداختند. شبکه الجزیره ضمن تکرار این خبر در بخشهای خبری مختلف، در برنامه «ماوراءالخبر» با حضور کارشناسان به بررسی فتوای رهبر ایران و نقش آن در وحدت و نزدیکی میان پیروان مذاهب مختلف اسلامی پرداخت.
در حالی این فتوا در جهان عرب بازتاب وسیعی داشت که، تلویزیون جمهوری اسلامی ایران نه تنها به بررسی و تحلیل این فتوا نپرداخت، بلکه حاضر نشد خبرِ به این مهمی را حتی به صورت زیرنویس پخش کند!
نگاهی به برنامههای هفته وحدت صدا و سیما بیندازید! چند دفنواز از کردستان میآورند و عدهای قیچکنواز از سیستان و بلوچستان و بعد چند تا گلِ بدترکیب را هی توی صفحه تلویزیون میچرخانند و بعد مینویسند: هفته وحدت مبارک!
آیا تاکنون شده است حداقل در هفته وحدت صدا و سیما چند تن از رجال و علمای شاخص اهلسنت را در میزگردی دعوت کند تا آنان به تشریح و تبیین اعتقادات و باورهای مذهبی خود بپردازند، تا ایرانیان بدانند چه چیزهایی در نزد اهلسنت مقدس است!
از صدا و سیما که بگذریم سهم رسانهها و مطبوعات کشور در فرهنگسازی چقدر است. همین چند روز قبل در قلب شهر تهران به مقدسات اهلسنت توهین شده است. تریبونهای نماز جمعه و شبکههای اجتماعی اهلسنت پیاپی به آن اعتراض کردهاند. حتی نمایندگان اهلسنت در نامه به قوه قضائیه خواستار پیگری این موضوع شده است.
حال نگاهی به مطبوعات کشور بیندازید. سهم آنان در تقبیح این رفتار زشت چقدر است؟ تا جایی که من دیدم هیچ! شاید برای شما عجیب باشد که حتی برای یک روزنامه «سانسور صدای احمد مسعود (پسر احمدشاه مسعود) در صدا و سیما» مهم بوده است و آن را در صفحه اول کار کرده است، اما این اتفاق تلخ را خیر!
جز اعتراض و تظلمخواهی کاری از دست ما بر نمیآید. فریادمان را از هر طریق ممکن به گوش مسئولین میرسانیم، گرچه متاسفانه به این نتیجه رسیدهایم که:
گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ماست / آنچه البته به جایی نرسد فریاد است!
منبع: انواروِب
دیدگاههای کاربران