مولانا دکتر عبدالحلیم چشتی حفظه‌الله، (مسئول تخصص حدیث جامعة‌العلوم‌الإسلامیة علامه بنوری تاون کراچی)، مردی‌ست که خستگی‌ها را خسته کرد.
مولانا عبدالحلیم چشتی آینۀ تمام‌نمای همت و تلاش است؛ کسی که هیچ‌وقت پیری و مریضی را بهانۀ خوبی برای دست‌بردارشدن از تلاش و کوشش نمی‌داند. بیش از ۹۰ سال عمر دارد. شخصی که مصداق بارز قول زرین منجی بشریت محمد مصطفی صلی‌الله‌علیه‌وسلم است که فرمودند: «خیار عباد الله الذین إذا رؤوا ذكر الله». بهترین بندگان خدا کسانی هستند که با دیدن‌شان خدا یاد شود.
خلافت از بزرگان سلسلۀ طریقت «چشتی» دارد، اما هرساله برای اصلاح و تزکیه در ماه مبارک رمضان به لاهور می‌رود و این ماه را در خانقاه شیخ نفیس‌شاه صاحب رحمه‌الله می‌گذراند.
ایشان از معدود شاگردان علامه حسین‌احمد مدنی رحمه‌الله است که هم‌اکنون در قید حیات است.
جسمش ضعیف و چشمانش کم‌نور است، اما چهره‌اش چنان نورانی است که بیننده را مشتاق و مرید خود می‌گرداند.
با وجود کسالت فراوان و ضعف جسمانی که دارد، هیچ‌وقت از مطالعه و مذاکره و درس و تدریس خسته نمی‌شود. صبح ساعت ۷ به جامعة‌العلوم‌الإسلامیة علامه بنوری تاون کراچی می‌آید و ساعت ۱۲ ظهر به جامعة‌الرشيد می‌رود. بعد از مغرب تا عشا هم در جامعة‌الرشيد با کلاس دوره حدیث درس صحیح مسلم دارد.
راس ساعت ۷ صبح که وارد کلاس می‌شود، بعد از چند دقیقه شاگردانش را صدا می‌کند که کلاس درس تشکیل شود و آنها هم پروانه‌وار اطرافش حلقه می‌زنند.
درس ایشان خیلی جذاب است. از مناقشه‌های علمی گرفته تا مزاح و شوخی همه در کلاسش یافت می‌شود.
برای حل و فهم کتاب، خود طلبه را وادار به تلاش و کوشش می‌کند. از مناقشه طلاب خوشحال می‌شود. همیشه شاگردان خود را برای بحث و مناقشه در موضوع درس تشویق می‌کند. بعضاً خود ایشان یک‌طرف مناقشه قرار می‌گیرد. خلاصه اینکه؛ درس خیلی جذاب و متفاوتی دارد.
بعد از اینکه درس تمام می‌شود کسانی که مشوره و یا کاری درباره پایان‌نامه خود و یا دیگر امور دارند به استاد مراجعه می‌کنند. بعد از آن اگر کسی را مناسب ببیند صدا می‌کند تا برایش کتابی را بخواند، وگرنه خودش با وجود ضعف چشم‌هایش با ذره‌بین بزرگی که دارد شروع به مطالعه می‌کند. آن‌قدر زیاد مطالعه می‌کند که شاید کسی با چشم‌های سالم به این اندازه او مطالعه نکند.
جناب استاد خیلی احساساتی است. این خصلتش را در وقت مطالعه ایشان راحت می‌توان درک کرد. در وقت مطالعه گاهی گریه می‌کند و گاهی می‌خندد.
هر وقت اسم استادش مولانا حسین‌احمد مدنی رحمه‌الله گرفته می‌شود بی‌اختیار چشمانش اشکبار شده حال و هوایش تغییر می‌کند و نمی‌تواند جلوی دانه‌های مروارید چشمانش را بگیرد. از مولانا مدنی رحمه‌الله زیاد یاد می‌کند. تمام خصوصیت‌ها و حتی گفته‌ها و حرکات ایشان در کلاس درس را به‌خوبی تذکره می‌کند و در موقعیت‌های مختلف نمونه‌ای از آنها را بازگو می‌کند.
از طلاب زحمت‌کش قدردانی می‌کند. حتی اگر احساس کند که طلبه‌ای در مضیقه مالی قرار دارد، از جیب خود بدون اینکه کسی متوجه شود به او کمک می‌کند.
برای کارهای تحقیقی خود، اکثرا از شاگردانش کار می‌گیرد. نوشته‌های زیادی در موضوعات مختلف دارد که برای هر کدام از شاگردانش که احساس می‌کند می‌تواند کاری انجام بدهد، یکی از آنها را می‌سپارد که تکمیل کند؛ این کار بهانه‌ای است برای تربیت و تمرین شاگردان. یکی از ویژگی‌های استاد این است که شاگردانی را که در خدمت به دین به نحو احسن ایفای نقش کرده‌اند را خوب به‌خاطر می‌سپارد و همواره به وجودشان افتخار می‌کند؛ موفقیت شاگردانش را موفقیت خود می‌داند.
استاد مفتی محمدقاسم حفظه‌الله یک‌بار که با ایشان ملاقات کردم در مورد استاد مولانا عبدالحلیم چشتی فرمود: خداوند به ایشان توانایی تربیت رجال را عنایت کرده است و نظیر ایشان را در این زمانه کم داریم. واقعاً هم همین‌طور بود. از هر جای دنیا افرادی توانمند و علمی تربیت کرده است. در کشور خودمان ایران می‌توانیم چندین نفر از آنها را نام ببریم که از چهره‌های علمی و مؤثر در جامعه محسوب می‌شوند.
استاد مولانا عبدالحلیم چشتی شخصیتی متواضع، فروتن و متقی است. هیچ‌گاه خود را برتر از دیگران نمی‌داند، بلکه همیشه خود را کوچک و ناچیز می‌پندارد. در خانه‌ای فقیرانه زندگی می‌کند. شخصاً به مهمانانش خدمت می‌کند.
از خداوند متعال می‌خواهم که به ایشان عمری طولانی و باعزت، و به ما توفیق پیروی از ایشان و سایر علمای حقانی عنایت فرماید.
دیدگاههای کاربران