امام جعفر صادق، امام وحدت و از نوادههای صدق و شجاعت که زمام قدرت و ریاست را بر گردهاش انداخت و به خدمت دانش و دین پرداخت و نه بر ظواهر زبانها بلکه بر قلبها حکومت کرد که رفتار تابعین و مردمان زمانهاش با ایشان و احترام و تکریم منزلتش از سوی پیشوایان فقهی بر آن دلالت دارد.
او علاوه بر بیان مسائل فقهی و حدیثی، نکاتی از تفسیر را برملا نمود که بر دیگران پوشیده بود. او میدیدید که امرا و والیان مرتکب ستم میشوند و حقوق شهروندی را پایمال میکنند سپس استغفار مینمایند و میپندارند که خداوند آنان را میآمرزد.
امام جعفر صادق رضیاللهعنه در تفسیر آیاتی چند از سورهی «نوح»، معنای استغفار را توضیح میدهد: «فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كانَ غَفَّاراً * يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً» میفرماید: استغفار موجب خوشبختی و ثروت میشود، اما استغفار حقیقی، تنها با لقلق زبان نیست، بلکه توبهی قلبی، بکارگیری عقل و عمل صالحی است که خیر مردم را محقق سازد، استغفار مسئولان آن است که با اجرای عدالت، احسان و نیکوکاری خدا را فرمانبرداری نمایند.
آری بنا به گفتهی امام جعفر صادق؛ در چنین موقعیتی که «ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاس)» [روم:41] تباهی، آلودگی و تخریب محیط زیست به سبب منفعتطلبی انسانها و مدیریت ناشایست، زندگی جانداران را به خطر انداخته است و عدم نزول باران موجب یأس و ناامیدی گشته است، لازم است هر فرد و شخصیتی در مقام موقعیت خود، توبه و استغفار نماید که توبه افراد به نسبت موقعیت و منزلتشان متفاوت است.
توبهی رئیسجمهور با کارگر یک کارخانه و توبهی یک نماینده با توبه و استغفار یک کشاورز مختلف است. همچنانکه گفته شد؛ توبه و استغفار تنها با زبان نیست بلکه باید عملا آستین همت را بالا زد و با چنین اقدام عمومی و همگانی مطمئنا خداوند درهای رحمتش را از آسمان بر ما میگشاید به شرطی آنکه ما در زمین به انسانها، محیط زیست و قوانین الهی ظلم نکنیم.
دیدگاههای کاربران