هیچ روز و لحظه ای از روزها و لحظات سپری نمی شود مگر اینکه شاهد افزایش رنجها و آلام مسلمانان میانمار هستیم؛ مسلمانانی که طعم تلخ هجرت، شکنجه و قتل عام را چشیده و ظلم و تجاوز بودائیان علیه این اقلیت مظلوم و بی دفاع زندگی را به کام آنها تلخ کرده و زخمهای متعددی را بر پیکره نحیف و ضعیف تک تک آنها به وجود آورده است.
اما چیزی که بر عمق فاجعه و شدت این جراحات می افزاید سکوت مجامع جهانی و نهادهای بین المللی است؛ سکوتی که به زودی باعث کورچشمی رؤسا و سران این نهادها و سازمانها شده و سنگدلی و قساوت قلبی آنها را چندین برابر خواهد نمود. به طوری که از ابتدای ظهور این فاجعه انسانی شاهد هیچ گونه کمک و مساعدتی از سوی هیچکدام از این رؤسا و صاحبان قدرت نبودیم و به جز چند مورد معدود، صدای محکومیت و ابراز انزجاری نیز شنیده نشده است.
اکنون که بیش از شش ماه از ظهور این فاجعه غم انگیز و تأسفبار بر مسلمانان میانمار می گذرد، جنایات و قتل عام بودائیان متعصب و خونخوار علیه مسلمانان این کشور همچنان ادامه دارد، به طوری که حکومت بودایی میانمار دستور بستن تمام مساجد و مدارس اسلامی و نیز تعطیلی مکاتب و تعلیم و أموزش در منطقه اشغالی “اراکان” را صادر کرده، و صدای اذان و برگزاری نماز جمعه و جماعات، حتی در منازل و خیمه ها را نیز ممنوع گردانیده است.
یک سازمان وابسته به اتحاد روهینگیهای اراکان (ARU) در گزارشی تکان دهنده اعلام کرده است که بیش از یک هزار مسلمان در منطقه اراکان توسط حکومت میانمار بازداشت شده و با اتهامات واهی و در شرایطی بسیار نامناسب و اسفناک در زندان به سر می برند.
در گزارش آمده است که در میان این زندانیان تعدادی زن و بیش از هفتاد کودک که برخی از آنها زیر ده سال سن دارند دیده می شوند.
بر اساس این گزارش که توسط همایش اراکان ملی تهیه شده است، شکنجه و ضرب و شتم و آزار به شکلی وسیع در زندانهای اراکان اعمال می شود، که در بعضی موارد به آزار و اذیت جنسی هم رسیده است، و تاکنون حداقل 68 نفر در اثر آن جان باخته اند.
بر اساس گفته های برخی از زندانیان سابق در اراکان، مسلمانان این منطقه در زندان روزانه مورد ضرب و شتم قرار می گیرند و در مواردی برخی از آنان زیر شکنجه و ضرب و شتم جان خود را از دست داده اند. همچنین در میان زندانیان افراد سالخورده و ضعیف نیز وجود دارند که در خطر بیشتری هستند. بر اساس گفته های آنان، برخی زندانیان جدید حتی لباس هم ندارند.
البته این موضوع را نباید از یاد برد که سکوت جامعه جهانی، غفلت رسانه های خبری جهان و بی توجهی نویسندگان و خطباء در بیان این مصیبتلإ بودائیان را در ظلم و تجاوز علیه مسلمانان میانمار بیش از پیش جری نموده است.
خلاصه اينكه اوضاع مسلمانان در ميانمار بسيار بغرنج و تاسفبار است. آنها در محاصرۀ مرگ قرار گرفته اند. مسلمانان در روهینگیا دو راه پیش رو دارند که هر دو آنها تلخ و ناگوار است؛
اول: آنها باید در استان اراکان بمانند، که البته این استان برای ساکنان آن به مثابۀ یک زندانِ باز می ماند که اکثریت قریب به اتفاق آنها در اردوگاه آوارگان، که بیشتر شبیه زندان است، زندگی می کنند. اما مسلمانان ساکن در شهرهایی همچون “مونگدو” و “بوتیداونگ” نیز از وضعیت چندان مطلوبی برخوردار نیستند، زیرا به علت ممنوعیتهای دولت میانمار، از دریافت هر گونه کمک و مساعدت خارجی محروم هستند.
فرستادۀ حقوق بشر وضعیت این اردوگاهها را اینگونه توصیف می کند: «انسان احساس می کند در یک زندان باز قرار دارد؛ بیش از 120 هزار نفر در این اردوگاهها در وضعیت بسیار نامطلوبی، که از حداقل مسائل بهداشتی محروم هستند، زندگی می کنند. به عنوان مثال در اردوگاه “تونگ باو” زنی را دیدم که از بیماری موسوم به “قانقاریا” رنج می برد و به شدت نیاز به امکانات بهداشتی و پزشک نیاز داشت.»
اما دومین گزینۀ پیش رو مسلمانان میانمار که از گزینۀ اول نیز خطرناکتر است، “کوچ مرگبار” است. مسلمانان مظلوم میانمار برای رهایی از ظلم و تجاوز بودائیان افراطی، بدون در اختیار داشتن هیچ گونه وسایل امداد و نجاتی، سوار بر قایقها و کشتیهای بدون ناخدا شده و به سوی کشورهایی همچون مالزی، استرالیا و یا هر جایی که در آنجا روزنه امیدی برای مخفی شدن و آسایش وجود داشته باشد، رهسپار می شوند. بستن مرزهای ساحلی کشورهای تایلند و بنگلادش بر روی این مهاجران و آوارگان بی پناه، سختی و مشقت زندگی را برایشان صدچندان می کند. آنها در واقع با این کوچ اجباری، خود را مستقیما به کام مرگ سوق می دهند. سازمان ملل متحد طی گزارشی در این مورد می گوید: «در سال گذشته هزاران تن از مسلمانان روهینگیا که از طریق مرز دریایی بین بنگلادش و میانمار قصد فرار داشته اند، در دیا غرق شده و جان خود را از دست داده اند.» لذا اختیار کردن گزینۀ دوم نیز هیچ تضمینی بر ادامه زندگی برای مسلمانان مظلم و بی دفاع میانمار ندارد.
حکومت میانمار نیز نه تنها با حملات افراطی و متعصبانه بودائیان این کشور علیه مسلمانان برخورد نکرده است، بلکه اوضاع را بر مسلمانان وخیم تر کرده و با اعمال فشار بر مسلمانان شهر “ثاندوای” در استان “اراکان”، حق خروج از این شهر را از آنها سلب نموده است، به عبارت دیگر مردمان را در منازل و شهرشان زندانی کرده است.
“توماس کوینتانا”، مأمور ویژه حقوق بشر سازمان ملل، در سفر اخیر خود به این استان می گوید: «علیرغم فعالیتهایی که در زمینه بهبود اوضاع در میانمار انجام گرفته است، اما مشکلات و کوتاهیهای بسیار زیادی در زمینه حقوق بشر دامنگیر مردم این سرزمین، به ویژه مسلمانان روهینگیا می باشد که هنوز چاره ای برای آنها اندیشیده نشده است.»
توماس کوینتانا در ادامه می افزاید: «من نگران تداوم روشها، تفکرات و اعتقادات افراطگرایانه و تندروانه ای هستم که بودائیان میانمار علیه مسلمانان این کشور به ویژه در استان روهینگیا اعمال می کنند.»
طبق برخی گزارشات، نزدیک به 800 هزار نفر در میانمار زندگی می کنند که فاقد تابعیت میانماری می باشند و دولت میانمار از اعطای تابعیت به آنها خودداری کرده و آنان را مهاجران غیرقانونی می داند.
طبق تحقیقی که سازمان ملل در مورد آمار پناهندگان انجام داده است نزدیک به 13 هزار تن از مسلمانان روهینگیا به علت فشارها و ظلمهایی که از سوی بودائیان این کشور و با پشتیبانی نهادهای رسمی و دولتی علیه آنها صورت گرفته است، مجبور به فرار از میانمار و ترک خانه و آشیانه خود شده اند.
خلاصه اینکه مسلمانان میانمار از یک سو در نتیجه ظلمها و شکنجه های برنامه ریزی شدۀ دولت میانمار در معرض یک نسل کشی بسیار خطرناکی قرار دارند، و از سوی دیگر بی توجهی سازمانهای مدعی حقوق بشر و سکوت و بی تحرکی کشورهای اسلامی در قبال این فاجعه انسانی وضعیت این گروه از مسلمانان مظلوم جهان را بسیار بغرنج و تاسفبار نموده است. گویا در نگاه این مدعیان دروغین حقوق بشری و در ادبیات و شعارهای توخالی سران کشورهای اسلامی، مسلمانان مظلوم میانمار حق ندارند مانند یک انسان زندگی کنند و می بایست از حداقل حقوقی که یک انسان معمولی در دنیا بهره مند می باشد، بی بهره باشند. واقعا که باید گفت: لعنت بر این چنین حقوق بشری، و نفرین بر چنین مسلمان نماهایی.
دیدگاههای کاربران