آنگاه که مبادی، به شعارهای پوچ و توخالی تبدیل می شود و آن وقت که آزادی بسان مجسمه ای به موزه تاریخ افکنده می شود، آن هنگام است که انسان متحیر از آنهایی که گوش بشریت را با شعار آزادی بیان، آزادی عقیده و احترام به ادیان پر کرده اند، انگشت به دهان و متعجب می ماند که چگونه این ادعاها در لجنزاری از قهر و دیکتاتوری افتاده و چگونه دادگاههای تفتیش عقاید قرون وسطی بار دیگر زنده شده است و چگونه “جنگ با تروریسم” خود به بدترین شکل تروریسم و آدم کشی تبدیل گشته که همه دستاوردهای فرهنگ غرب و فلسفه های انقلاب فرانسه و گرانبهاترین ثمره انقلاب آزادی دینی را تباه و نابود می کند.
فرانسه کشوری بود که به آزادی بیان، آزادی در عبادت، فرهنگ و اعتقاد افتخار می کرد. اما چه شد؟ چه گذشت بر شهر نور و آزاداندیشی؟
در حقیقت این دشمنی دیرینه فرانسه با اسلام و مسلمین، ترس از اقبال گسترده فرانسوی ها به دین اسلام است. علاوه بر آن افزایش مسلمانان فرانسه به گونه ای که طبق آمارهای به دست آمده 10% از جمعیت 60 میلیونی فرانسه را تشکیل می دهند. افزون بر آن برگزاری عبادتهایی مانند نماز جمعه و عیدین در فضای باز ( در ملأ عام) توسط مسلمانان و عکس العمل نشان دادن اقلیت مسلمان در مقابل توهین به ساحت مقدس پیامبر اکرم- صلی الله علیه وسلم- و اسلام و … همه این عوامل باعث برجسته تر شدن حضور مسلمانان و ظهور آنان در جامعه گشته، به گونه ای که این عوامل عکس العملهای تند فرقه های نژادپرست و افراطی فرانسه را در پی داشته است.
ادیان فرانسه
سرشماری دانشمندان علوم اجتماعی، آمار ادیان و مذاهب در فرانسه را اینگونه اعلام کردند:
رمانی کاتولیک (83 الی 88 درصد)
پروتستان (2 درصد)
یهود (1درصد)
(مسلمانان 6 الی 10 درصد)
سایر ادیان و فرق (4 درصد)
فرانسه از 1905 دولتی لائیک بوده که حکومت آن به هیچ دینی معتقد نبوده و در ظاهر مخالف ادیان هم نبوده است. در ماده دوم قانون اساسی این کشور آمده است: «دولت فرانسه دولتی لائیک است، اما به همه ادیان به دیده احترام می نگرد.) طبق این ماده قانون اساسی دولت فرانسه در نظر و تئوری باید با اسلام آنگونه رفتار کند که با دیگر ادیان، از جمله کاتولیک- که فرانسه زادۀ آن است- رفتار می کند.
از دهه شصت قرن بیستم به بعد دین اسلام، بعد از کاتولیک و قبل از پروتستان و یهودیت، به عنوان دین دوم در فرانسه به شمار می رود. مسلمانان در شهرهای فرانسه و مناطق روستایی به طور یکنواخت سکونت دارند. اغلب مسلمانان این کشور از نوادگان کارگر هستند که از غرب آفریقا به این کشور مهاجرت نمودند، که 35 درصد آنها از الجزائر، 25 درصد از مراکش و 10درصد از تونس به فرانسه مهاجرت کرده اند. همچنین مسلمانانی از کشورهای آفریقایی، به ویژه کشورهایی که تحت سیطره استعمار فرانسه قرار داشته اند، مانند: مالی، سنگال، نیجریه و ساحل عاج در فرانسه زندگی می کنند. علاوه بر آن تعدادی از مسلمانان شرق عربی از جمله سوریه، مصر، عراق، فلسطین و همچنین حدود 360000 (سیصد و شصت هزار) ترک مسلمان نیز در این کشور سکونت دارند.
تشکلهای اسلامی در فرانسه
تشکلها و نهادهای اسلامی زیادی در فرانسه وجود دارند که مهمترین آنها عبارتند از: دانشکده اسلامی، مسجد بزرگ پاریس ( که در سال 1926 تاسیس شده است) و دیگر مساجد تابع آن در مناطق مختلف، اتحادیه تشکلهای اسلامی در فرانسه، اتحادیه فدرالی مسلمانان فرانسه، جماعت دعوت و تبلیغ، و دو اتحادیه بزرگ ترکهای مسلمان.
سیاست توهین به مقدسات اسلامی
تشویق تشکلهای نژادپرست و معاند اسلام در جهت توهین به اسلام و مقدسات اسلامی، محاکمه نکردن افراد و گروههای اهانت کننده به اسلام، چه آنهایی که از طریق کشیدن کاریکاتور دست به این جنایت می زنند، و چه آنهایی که با انتشار مقاله و پخش فیلمهای تلویزیونی موهن این کار را انجام می دهند، و در مقابل محاکمه هر فردی که به دین یهود توهین کند، از جمله تبعیضهایی است که در فرانسه به چشم می خورد و مسلمانان این کشور با آن دست و پنجه نرم می کنند.
سیاستهای ظالمانه علیه اقلیت مسلمان
در مورد سیاستهای ظالمانه دولت فرانسه علیه اقلیت مسلمان باید به قانون جریمه نقدی برای پوشیدن نقاب در اماکن عمومی؛ پارکها و میادین اشاره کرد که در صورت تکرار این جریمه، زندانی شدن زن محجبۀ مسلمان را نیز در پی دارد.
همچنین قانون منع حجاب در مدارس و دانشگاهها و موسسات دولتی از جمله این قوانین هستند. از دیگر قوانین ظالمانه می توان به قانون منع برگزاری نماز در خیابانها و میادین عمومی شهر و صحن بیرونی مساجد اشاره کرد. همچنین اقامت در این کشور مشروط به مهارت در زبان فرانسوی، احترام به فرهنگ و رسوم فرانسه و عدم تمسک یا ترجیح دادن اصول اسلامی به قوانین و فرهنگهای کشور فرانسه است.
با این همه ظلم و جور و تبعیض که فضای سیاسی و فرهنگی فرانسه را فرا گرفته است، دیگر نقاب آزادی دینی، فرهنگی و تعامل و تسامح از چهره حکومت فرانسه برداشه شده است و حقیقت بر همه ظاهر گشته است.
پس همان بهتر که سردمدارن فرانسه مهر سکوت بر دهان زده و دیگر ادعای همزیستی مسالمت آمیز و فضای تفاهم و گفتگو را به زبان نیاورند.
دیدگاههای کاربران