مسئولین ومردم باید متفق شوند و جلوی ناامنی را بگیرند

مولانا عبدالحمید خطبه های این هفته نماز جمعه را با آیه: «یا ایهاالذین آمنوا لایسخر قوم من قوم عسی أن یکونوا خیراً منهم و لا نساء من نساء عسی أن یکن خیراً منهن….» آغاز کرده و فرمودند: الله سبحانه و تعالی در کلام زیبا و قرآن عظیم الشأن بهترین هدایت وبهترین راهنمایی را به بشر فرموده است، قرآن عظیم الشأن کلام خدای عزوجل و کلام رب العالمین نموده و انسانیت را به مسیر سعادت و فلاح راهنمایی می کند. الله سبحانه و تعالی در این آیه های زیبا و آیه های قبل راهنمایی کرده است که همه مؤمنین با هم برادر هستند.«إنما المؤمنین إخوة» مسلمان همه باهم برادری دینی دارند، برادری اعتقادی دارند و برادری اسلامی دارند، همه مؤمنین و مؤمنات با هم برادر و خواهر هستند، و می فرماید: اگر در میان گروهی از مؤمنین اختلافی رخ داد بقیه بی تفاوت ننشینند، بلکه سعی کنند که آنها را با هم آشتی بدهند. اگر کسی زور می گوید و به دیگری ظلم و اجحاف می کند، او را بفهمانید و او را به سرجایش بنشانید تا از طریق عدل و انصاف قانع شود. بعضی انسانها فقط از زورگویی و قلدری کار گرفته و راضی به هیچ گونه قضاوتی- شرعی و قانونی- نمی شوند، لذا این گونه افراد را نصیحت کنید تا به راه حق قانع شوند، زیرا خدا طرفدار حق و حامی حق است و تندروی و ظلم و حرف زور را قبول ندارد. بعضی هستند که به قدرت فامیل زور می گویند، بعضی پدرانند که به قدرت فرزندانشان حرف زور می گویند، بعضی از افراد هستند که به قدرت برادرانشان حرف زور می گویند، بعضی به قدرت دولت زور می گویند و می گویند ما با ادارات و بعضی مسئولین رابطه خوبی داریم  و از این طریق می خواهند طرف خودشان را بترسانند، در حالی که مسیر باید ، مسیر حق باشد و انسان قانع به حق ، طرفدار حق و حامی حق بوده و در مقابل حق سر را پایین بیاورد تسلیم حق بشود و لو اینکه زندگیش از بین برود.
 ایشان در  ادامه بحث به عدالت و حق طلبی دوران صدر اسلام اشاره کرده و فرمودند: در صدر اسلام چنان شرایطی بود که شخصی یهودی، حضرت علی رضی الله عنه را که امیرالمومنین است به نزد قاضی شریح برای محاکمه می برد، که به خاطر کافی نبودن شواهد حضرت علی، قاضی به نفع شخص یهودی فیصله می کند و نتیجتاً لباس جنگی مورد ادعا، به فرد یهودی داده می شود.
بله سروران! تواضع  و فروتنی تا حدی بود که حتی یک غلام یا کنیز، دست آن حضرت صلی الله علیه وسلم را می گیرند  و به گوشه برده و ساعتها با ایشان سخن گفته و آن حضرت صلی الله علیه سلم نیز با کمال صبرو حوصله سخنان انها را گوش کرده و او را راهنمایی می فرماید.  لذا عزیزان محترم! حق مهم است و ما باید همواره تن به حق بدهیم درتمام معاملات حق را بخواهیم و هرکسی که ما را به حق بگیرد ما باید تسلیم باشیم . قرآن عظیم الشان نیز همین را می گوید که اگر دو طرف با هم اختلاف دارند راهشان چیست؟ راهشان مراجعه به کتاب خدا و رسول الله صلی الله علیه وسلم است، رسول یعنی سنت. هر گونه ادعا و مسأله ای که باشد  فیصله شان باید از روی حق باشد.
قرآن مجید در ادامه این آیه مبارکه مومنین را مورد خطاب قرار می دهد که یکدیگر را مسخره نکنید. یکی پایش لنگ است، یکی کمرش کج است، یکی کج راه می رود، یکی سرش تکان می خورد، یکی سیاه است، یکی صورتش نازیباست، یکی فقیر است، هیچکس حق ندارد فرد  دیگر را مسخره کند، بلکه اگر دیدید فردی به مرضی مبتلا هست باید بگویید (الحمدلله الذی آفانی مما ابتلاه به) الحمدلله که خدا مرا سالم آفریده و از آن چیزی که برادر مرا به آن مبتلا کرده، نجات داده است.
قرآن کریم در ادامه می فرماید: نسبت به یکدیگر جاسوسی نکرده و نیز غیبت یکدیگر را نکنید، همه اینها از تکبر سرچشمه می گیرد، آدم متکبر و مغرور و خودپسند، دیگران را مسخره می کند و دیگران را طعن می زنند. قرآن می فرماید: «ویل لکل همزة لمزة» قرآن ویل فرموده نسیت به کسانی که طعن می زنند، ملامت می کنند و مسخره می کنند؛ ویل است و هلاکت است برای او، هلاکت از آن کسانی که طعن می زنند، ملامت می کنند و مسخره می کنند، لهذا مسخره نکنید بترسید که خودتان گرفتار نشوید، آدمی که غیبت می کند گرفتار می شود، آدمی که دیگران را طعن می زند و دیگران را مسخره می کند، گاهی خودش به همین عیب گرفتار می شود. زنان یک طایفه به طایفه دیگر مسخره نکنند، زنان یک شهری به شهر دیگر مسخره نکنند، از کجا معلوم چه کسی نزد خدا ارزش دارد، مسخره کننده یا کسی که مسخره می شود؟!.
مولانا عبدالحمید در ادامه افزودند: یکی از صفات زیبای بشر، تواضع و فروتنی است، اینکه از دیدن عیب های دیگران کور باشد و به عیب های خود بینا باشد.
منقول است که یکی از بزرگان گاهی به شاگردانش می گفت: من خود را از تمام مسلمانان روی زمین بدتر می دانم، و همه را از خودم بهتر می دانم و از کفار هم من خود را به اعتبار آینده کمتر می دانم،  چرا که این کفار ممکن است که هدایت شوند، کلمه نصیبشان بشود  و آخرین لحظه لا اله الا الله محمد رسول الله بخوانند و با حالت ایمان از دنیا بروند و من نمی دانم که خاتمه من با ایمان خواهد بود یا نه.
تکبر گناه بسیار خطرناک و سنگینی است، تکبر شیطان را بدبخت کرد و تواضع آدم را نجات داد، آدم وقتی گناه کرد «ربنا ظلمنا» خواند و از پرودگار معذرت خواست.
ایشان در ادامه ضمن مذمت غیبت این نکته را نیز خاطرنشان کردند که: البته برای کسانی که مسؤلیتی دارند تا این اندازه برای آنها جایز است که بدانند کسی فسادی را دنبال ندارد، سرقتی راه نیندازد، راهزنی  نکرده و مشکلی را ایجاد نکند،  گوش دادن به تلفن های خصوصی افراد، جایز نیست.  پدر نسبت به فرزندانش مسؤلیت دارد که اگر  فرزندانش خلاف می روند کنجکاو باشد، یا یک مدیر در اداره خود کنجکاو باشد که کارمندان من چه کار می کنند، خلاف نروند، یا دولت نسبت به وزارت خود و نسبت به ادارات خود کنجکاو باشد و در آن قسمتی که به فساد مربوط است تحقیق کنند، اما  حتی برای دولت مردان هم حرام است که در امور خصوصی و خانوادگی کارمندان تجسس نماید. تجسس دولتی  نیزهمان اندازه جایز است که مانع اخلال درامنیت دولت بشود.
خداوند متعال در مورد شناعت غیبت مثالی بیان کرده و می فرماید:«أیحب أحدکم أن یأکل لحم أخیه میتاً فکرهتموه» آیا دوست دارید که گوشت برادر مرده تان را بخورید؟!.  این مثال، مثال تندی است. انسان با غیبت کردن، نیکیهای خود را به دیگران داده و گناهان آنها را برای خودش می گیرد، و مسلم است که هیچ انسان عاقلی این کار را نمی کند.  لذا شدیداً باید از این گناه اجتناب کرده و زبان خود را کنترل کنیم. روزی صحابه از ان حضرت صلی الله علیه وسلم سوال کردند: یا رسول الله!- صلی الله علیه وسلم- مگر با حرفهای زبان، ما با مشکلات مواجه می شویم؟  آن حضرت صلی الله علیه وسلم فرمودند: آیا مردم را غیر از زبان چیز دیگری هم  به جهنم وارد می کند؟ این زبان است که انسانها را با سر و صورت و سرنگون به جهنم می اندازد.
  لذا باید از زبان استفاده خوب و مفید که باعث حسرت ما در روز قیامت نشود، بکنیم. روز قیامت همه ما از زبان مورد محاسبه قرار می گیریم. از گوش که نعمت خداست مورد سوال و از چشم که نعمت خداست مورد سوال قرار می گیریم، چشمی  که نعمت الهی است، نباید در راه حرام و خلاف شرع استعمال شود.
 لذا باید مواظب اعضای بدن مخصوصاً زبان باشیم. مهر سکوت را به زبان بزنیم. زیاد حرف نزنیم، هرکس که زیاد حرف بزند حتماً دروغی خواهد گفت غیبتی خواهد گفت، گناهی خواهد کرد، لهذا حرفی بزنیم که خیر دنیا باشد یا خیر آخرت باشد، اول فکر کنیم  و بعد حرف بزنیم، اگر بدون فکر زبان را جاری کردیم ضرر می کنیم، زیاد حرف زدن یک چیز بسیار بد و زشت است. لقمان حکیم را که به حکمت رسید از همین بود که زبان لقمان خاموش بود و حرف نمی زد. انسانی که زبانش  خاموش باشد ،الله تعالی حکمت و نور را در قلبش می اندازد، و کسی که زیاد حرف بزند  در قلبش تاریکی می آید  و روشنایی از قلب او می رود؛ [دل ز پر گفتن بمیرد در بدن* گرچه گفتارش بود دُرّ عدن]

 امام جمعه اهل سنت زاهدان در بخش دوم سخنان خود حادثه بمب گذاری مسجد الغدیر را محکوم نموده و فرمودند:این حادثه واقعاً برای ما و همه شهروندان زاهدانی تکان دهنده بود برای اینکه همه مساجد خانه های خدا هستند و قرآن می فرماید: «و أن المساجد لله» مساجد از آنِ پروردگار است، مسجد نه مال شیعه است و نه مال سنی است، حالا اگر به نام شیعه و سنی باشد، به نام هر فامیلی باشد به نام هرکس باشد این مساجد مساجد الله هستند  ،قرآن می فرماید: «فی بیوت أذن الله أن ترفع» خانه هایی که الله تعالی دستور داده که مورد تعظیم قرار بگیرند، این خانه ها مساجد هستند.
لذا بنده این  جنایت را با شدت محکوم می کنم  و تقاضای بنده از همه مردم آنست که جلوی این دست های مرموز و مشکوک که می خواهند اختلاف بیندازند و مشکلات درست کنند  بایدا گرفته شود. همه ما باید احساس مسؤلیت کنیم.
ایشان همچنین به اتفاقی که در هفته های اخیر رخ داد که بعضی از علماء توسط افراد مشکوکی مورد حمله و سوءقصد قرار گرفتند اشاره نموده و فرمودند: این جنایت هم به جای خودش هولناک و خطرناک است، زیرا علما قشری هستند که مورد احترام مردم هستند و مردم با آنها محبت دارند، و از لحاظ اعتقادی مردم برای اینها حرمت قایلند. کسانی که دست به این گونه اقدامات می زنند  به نوعی می خواهند اختلاف درست کنند و مشکلات به بار بیاورند و احساس ناامنی در جامعه ایجاد کنند. لذا هم مسؤلین و هم مردم باید متفق باشند و جلوی این نوع جنایت گرفته شود.