مرحوم قادربخش آبسالان سال 1319 شمسیا بمپورا چمّی دنیائا پاچ کرتگنت. واجه رند چه علم ؤ زانتِ دربرگا معلّمی با ارزشیں کارا گلائیش بوت. واجه ئا چه هما اولا شعرِ دوستی بوتگ ؤ گوں پارسی زبانا بازیں شعرے پر بستگ. یکے چه واجهِ شعراں «من بلوچم» شعر اِنت. اِے شعر واجه آبسالانا په بلوچ ؤ بلوچستانِ تعریف ؤ توصیفا پر بستگ.
اِے ابدمانیں لچہیِ رجانک پہ بلوچیا پلیں وانوکاں پیش کنگ بیت.
من بلوچم و زبلوچ مهربان گویم سخن
از مرام و سیرت این قهرمان گویم سخن
من بلوچیاں ؤ چہ مہروانیں بلوچا ؤ چہ آئیِ پرمڑائی ؤ بامردیاں گپ جناں.
از مکان و مسکن و مأوای حاصلخیز او
از کویر و ساحلِ بحر عمان گویم سخن
چہ آئیِ سرومگیں ڈیہ ؤ وطن ؤ چہ آئیِ دشت ؤ مکرانِ زرِ تیابا گپ جناں.
از فراز کوه تفتان، اژدهای آتشین
سرد و آرام با دلی آتشفشان گویم سخن
تپتانِ برزیں کوہ ؤ آئیِ جلہاریں دلا توصیف کناں.
من ز بزمان و شکار صید و آب معدنش
از جبال زنده سر بر کهکشان گویم سخن
چہ بزمان گوں شکاری کوھاں کہ سراِش ماں آزمانا اِنت ؤ چہ آئیِ گرمیں آپاں گپ جناں.
از دیار پیپ، فنوج ، آزباگ و کوه سفید
معدن نفت، طلا و برلیان گویم سخن
چہ پیپ و پنوچا گپ جناں ؤ چہ اسپیت کوہا کہ نپت ماں آئیِ دلا چول جنت ؤ گوں تلاہا سینگاراِتگ.
من ز بنت میر قنبر، نیکشهر و قصر قند
من از آن پاینده مرد جاودان گویم سخن
من چہ بنت کہ میر کمبرِ ملک اِنت ؤ چہ گِہ ؤ گنداوگا گپ جناں. من بامردین ؤ نمیرانیں میرکمبرِ کسہ یاں کاراں.
زان همه آب روان ملک بمپور بحرگون
بس لطیف و نرم مثل پرنیان گویم سخن
ارض حاصلخیز و آن رودخانه پربرکتش
غله را انبار همچون سیستان گویم سخن
چہ بنپورِ تچوکیں کورا گپ جناں ؤ چہ آئیِ سبزیں کشاراں ؤ چہ آئیِ تلاھیں گندماں ھبرکناں.
بخش سربازم بهشت خطه زرخیز من
باغهای سبز آن، چون بوستان گویم سخن
بہشت گونگیں سربازِ وصفا کناں و چہ آئیِ باگ و کشاراں گپ جناں.
از دیار پیشین و خاک زر باهوکلات
من ز خاکی که نباشد مثل آن گویم سخن
چہ پیشنِ دیار ؤ باھوکلاتِ تلاھیں سرزمینا گپ جناں. من چہ بلوچستانِ بےمٹیں ھاک کہ آئیِ بدل ماں جہانا نیست اِنت گپ جناں.
چابهار و بندر آزاد و بحر پر خروش
از کنارک این دیار مرزبان گویم سخن
چہ چہبار ؤ بندر آزات ؤ چول جنیں زرا گپ جناں. چہ بلوچستانِ کنرکا ھبرکناں.
از سفالکاران سرباز و سراوان سر فراز
مردمان بی ریا و کاردان گویم سخن
چہ سراوان ؤ سربازِ زحمت کشیں سفالگراں ؤ چہ آیانی دل پہکی ؤ پرھنریں دستاں گپ جناں.
از دلاور مردم سرحد، خاش و زاهدان
از برای خاک میهن جانفشان گویم سخن
چہ واش ؤ زاھدانِ بہادر ؤ مزن دلیں مردماں کہ وتی سرا پہ وطنا ندر کنَنت گپ جناں.
ازجنوب شرق ایران از هوای گرم گرم
چون دل این مردم خونگرم مان گویم سخن
چہ ایرانِ رودراتک ؤ نمبیگاں ؤ چہ گرم ؤ لواریں گوات کہ اے مہمان جلیں مردمانی دلِ وڑا گرم اِنت گپ جناں.
مسکنم ، تاریخ گوید ساحل بحر خزر
چون همان دریادلان قهرمان گویم سخن
راجدپتر زانت کہ مازندرانِ دریاءِ تیاب منی منندجاہ بوتگ ؤ ھست اِنت، من ھما دریادلانی وڑا گپاں درشاں کناں.
سرزمینم را عرب خواند، مکا با ضم میم
وز مکوران خاک پاک مکران گویم سخن
چہ وتی ھنکیں سرزمین، پاکیں مکرانا گپ جناں کہ عرباں آئیا ” مُکا ” گوشتگ.
پاکزاد فردوسی در شاهنامه، از کوچ بلوچ
ذکر خیری کرده، من از این و آن گویم سخن
فردوسیا، شاھنامہ گوں مئے ناما سینگاراِتگ ؤ چہ کوچ ؤ بلوچا یادی کتگ. من چہ اے مزنیں راجاں گپ جناں.
سر ز راه خاک موطن، کی کنم هر گز دریغ
عرصه پیکار را چون قهرمان گویم سخن
جانا وتی پہ بہشت گونگیں وطنا ندر کناں ؤ جنگِ میدانا پشتا نه کنزاں.
رجانكار: محمد آسكانی
چمشانک