قوم سباءِ قصه
داد حـق اهـل سـبا را بس فراغ
صد هزاران قصر و ایوانها و باغ
الله تعالي قومءِ سباءَ مزنيں آرامي و دلوشي داتگ أت، تا جاهے كه آيان چه اللهءِ پهنادءَ هزاران قصر و ماڑي و باغ ورنگ په رنگيں ميوگ ديگ بوتگ إتنت.
شکر آن نگزاردند آن بد رگان
در وفا بودند کمتر از ســگان
بلے اي ناشگراں ونادانان اللهءِ داتگين نعتماني حق و شكر ادا نكرت، وماں وفاداري ومڑا داري چه كچك وسگ هم كمترإتنت.
مر سگی را لقمــهٔ نانـــی ز در
چون رسد بر در همیبندد کمر
اگاں كچكيءَ چه يك دروازگے چنڈيں نان برسيت گڑا په گِس ولوگءِ خدمت وتي لانكءَ بنديت و په دل وجان چه لوگءَ نگهباني دنت.
هم بر آن در باشدش باش و قرار
کفر دارد کـــرد غیـــری اختـــــیار
آئي يك پاسبان، محافظ ونگهبانے بيت، اگرچه سكي وسوري، تهلي وتُرپشي بگنديت، بلے پدا هم دروازگءَ يله ندنت.
ور سگی آید غریبـی روز و شب
آن سـگانش میکـنند آن دم ادب
همك وهد آئي جاه هما درءِ گورءَ إنت، اإے كه په دگه دروازگے بروت ايشيءَ هنچوش كه كفر سِل وعيب زانت .
هر دِگه كوچكے وتي صاحبي دروازگءَيله بدنت ودگه جاگاهے بروت هما دَم سگان آئي ءَ تنبه وادب كن أنت، به وتي اولي دروازگ آئيءَ رهادگ كن أنت.
که برو آنجا که اول منــزلـست
حـق آن نعمت گروگان دلـست
هما اولي درءَ مُهر بگر چيا كه آ نعمتے كه تو وارتگ آئي ءِ حقءَ ادا بكن.
میگزندش که برو بر جای خویـش
حق آن نعمت فرو مگــذار بــیش
از در دل و اهـــل دل آب حـیات
حـق آن نعمت فرو مگذار بـــیش
إے دِگه سگان آ درامدين سگءَ گس انت كه اَے بي وفا هما وتي اولي جاگاهءَ برو و آ نعمتءِ حقءَ جاه بيار وآ نعمتءَ كم مزان.
از در دل و اهــل دل آب حـــیات
چند نـوشیـدی و وا شـد چـشمهات
او وانوك وزانوك! تو چه وتي مزنيں استاداں كٹ و سوب گپتگ و تئچمان پچ بوتگ أنت و گوں آياني رهدربريءَ په روشنيں راهءَرستگئے.
بــر در آن منـعمان چربدیـگ
مــیدوی بـهر ثرید مــردریـگ
هنو تو آيانءَ يله كرتگ و به چرپ ونرمين ديگ ولوهيگ چه حريصي در په در تچانئے، په تريت وپونڈتگين نان وتي آبروءَ مبر و وتي واجهانءَ يله مدئے.
چربش اینجا دان که جان فربه شود
کار نا اومیـــــــــد اینــجا به شـــود
چرپ و نرم همدءَأنت كه انسانءِ روح ، دين وآخرت ڈَڈّ وپزّور ببيت، إدءَ تئي هما نااُميتين مشكل و مريضيان جوڑ و دُراه بنت.
درسے چه مثنوي ومعنويءَ
مولوی عبدالواحد قلندرزهی
سرچمّگ: اسلامء توار
چمشانک