پسہ: اولی گپ ایش اِنت کہ اگاں مردم نادراہ بیت گڑا ڈاکٹرا روت. وتی چیکاپ کنائین ایت و ڈاکٹر آئیا چاریت، باز وہدا ٹیسٹ/آزمایش لکھیت و دنت. ٹیسٹا پدآئیِ نادراہیِ علاجا بندات کنت. پدا آئیا اے ہم گوشیت کہ فلاں فلاں چیزاں چہ پہریز کن. بَلے نبشتہ کاریِ دربرگ اِے وڑیں جیڑھے نہنت کہ مردم ڈاکٹری یے بکنت. پمیشکا درستاں چہ پیسر ترا گوشاں اِے فیصلہ تئی سرا اِنت کہ ترا اگاں نبشتہ کارے بوہگی اِنت گڑا آسرا مکن و نبشتہ کنگا بندات کن.
ہو ترا اے سوج دئیگ بیت کہ برو پہ وت استادے بدار آ ترا وہد پہ وہد لہتیں کتابانی وانگِ سر و سوجا کنت، یا نبشتہ کنگ لہتیں تکنیک ہم گوشیت. بَلے اے وڑ ہم مجیڑ کہ من استادے داران و ہنچو نبشتہ کارے باں. ناں ناں. نبشتہ کاری ارزانیں چیزے نہنت. ایشیِ واستا مزنیں جہد و ہیدریچی یے ہم لوٹیت. ہما زمانگا کہ ما انگلش دربرگا شتیں گڑا اے گپا گل بوتیں کہ ما چار ماہانی تہا انگلش گپ جنئگ و وانگا دربریں، پرچا کہ مئے سینٹرِ بورڈِ سرا نبشتہ ات. چار ماہِ تہا گوں روانیا انگلش وانگ و دربرگ بیت، آ ہم گوں گارنٹیا. بَلے ما چار ماہ وتی جاہا چاردہ ماہا پد ہم انگلش در نبرت. ایشیِ سبب ایش ات کہ مئے تہا جوہر نیست اَت. اے جوہر نوں تئی تہا بوہگی اِنت.
من وتی شعرانی اولی کتاب چاپ کُت گڑا استاد صبا دشتیاریا منا دیست بڈے و بارے خبرے دات. پدا آئیا گوشت برو وتی کلاسیک لبزانکا یکبرے سرجمیا بوان، وتی مردمانی تبا سرپد بُو، ترا چہ پیشترِ شاعراں چونیں شعر گشتگ. آیانی فلسفہ، وتی بتل و گالریچانی پژدرِ قصّہاں بفہم ، گڑا نبشتہ کاریا بیا.
استادانی شری یے ہمیش اِنت کہ ترا راہا پیش دارنت. چشکہ یونانِ نبشتہ کار ہوریسا گوشتگ ات کہ اگاں تو شعرے نبشتہ کنئے داں نه ماہا آئیا وتی گورا بدار. اگاں نه ماہا پد انگت تو ہمے سرپد بوتئے کہ منی شعر شر اِنت گڑا شنگی کن. اِے سوج اَنت کہ استاداں وتی شاگرداں داتگ اَنت. چشکہ ما را گشگ بوتگ کہ اگاں شریں نبشتہ کارے بوہگ لوٹ ئے گڑا شبرہی دمکاں وئیل ببو. مردماں گوں ہوار بُو، مردماں بگند. چشکہ منظور بسملا گوشتگ ات:
تو کتابانی تہا شوہاز دنیایا وتی /*/ ما را مردم وانگی اَنت ما پمیشکا زندگیں بَلے چش ہم نہنت. تو پیسرا بچار کہ ترا چے نبشتہ کنگی اِنت. اگاں ترا زبان زانتیِ سرا نبشتہ کنگی انت گڑا ایشیِ واستا ترا وانگی اِنت، دنیاءِ ایدگہ راجانی زبانانی راجدپتر، توارینک و یکے دومیا گوں سیادی و دگہ بازیں تک و پہناتِ بابتا زانگی اِنت.
فلابئیرا وتی شاگرد موپساں ہم سر و سوج کتگ کہ ترا نبشتہ کنگِ واستا چے و چے کنگی اِنت. موپساں نبشتہ کنت: “من داں ہفت سالا بس نبشتہ کُتگ و وتی ہچ چیز چاپ و شنگ کنگا نداتگ. من لچہ نبشتہ کُتگ، من قصّہ و آزمانک نبشتہ کتگ، من ناولٹ نبشتہ کُتگ، من یک نزوریں کسمانکے ہم نبشتہ کتگ ات. اے دراہ مروچی منی گورا نیست اَنت. بَلے منی استادا منا ہچبر دلپروش بوہگا نہ اشتگ و منا آئیا گشتگ کہ مُدام پہ امیت، گوں واہگ و جوزگیا نبشتہ کن. پرچا کہ شریں چیزانی نبشتہ کنگ ارزان نہنت. یک رندے منی استادا منا ہنچو حبر دات و کاسگے نا شُشتگ کُت کہ من گشت بِل استاد نوں من نبشتہ کُت نکناں. گڑا آئیا منا گشت، منی دوست چُش نہنت. جوانیں بُود، سگّ و اوپارِ ہمراہیا کار کنگِ نام انت. ہرچی کہ ما گوں لبزاں بیان کنگ لوٹیں، پہ ایشیِ جوان و وشیں وڑیا درانگازگِ خاطرا مزنیں فگر و دراجیں مُدتے زانت و زانگ ہژدری اِنت”.
اے فلابئیرِ سوج اتنت کہ آئیا وتی شاگردا داتگ اَنت. اے سوج منی و تئی واستا ہم ارزشت دار اَنت.
ہمے وڑا بازیں استاد ہست اَنت کہ آ ترا سر و سوج کناں کہ غزل و لچہِ بُنکی لوٹ چی اَنت. آ کُجام چیز اِنت کہ شعرا چہ ردانکا جتا کنت. آزمانک و گدارِ نبشتہ کنگِ راہ و راہبند چی اَنت؟ نقد شعرِ سرا بیت نبشتہ کارِ سرا نبیت. نقدکاریِ واستا چونیں درشاندابے کارمرز کنگ بیت و دگہ بازیں چیز ہست اَنت کہ آیانی سیادی نبشتہ کاریا اِنت آیانی درگتا ترا ہمے استاد سر و سوج کنت. بَلے ازم کاری، ساچشتا ترازگ و دیما آرگ، آئیا وشیں درشاندابیا گوں دیما آرگ، اےتئی کار اِنت.
نبشتہ کاریا جہد و کوشستِ ہمراہیا ترا صبر و اوپارِ دامن ہم دارگی اِنت. پرچا کہ اگاں تو گدارے نبشتہ کنگا ئے بوت کنت کہ ہمے یکیں گدارا نبشتہ کنگا تئی بیست یا سی سال بروت و دومی گپ بوت کنت کہ اینچو محنتا پدہم تئی ہمے گدار سوب مند مبیت. ایشیِ واستا دلپروش ہم بوہگی اِنت پرچا کہ نبشتہ کاریِ تہا دلپروشی نیست. تئی چیزاں کسے وانیت یا نوانیت ایشیِ پرواہا مکن، بس وتی ازما گوں مہر بکن، مہر دریگاں وت پچ کنت.
اے بابتا منا عربی ناول نبیس عبدالرحمان منیفِ گپے یات کیت کہ آئیا وتی نبشتانک ناول، منی وطن، منی جوزگِ تہا نبشتہ کتگ کہ “من اے گپا زاناں کہ گدار نبیسیا دست دارگی نہنت. گدار نبیسی یا وَ تئی دائمی وطن بیت یا گڑا ہچے نبیت” عبدالرحمان منیفِ گپا چہ زانگ بیت کہ لبزانکا اوشتگی نہنت. وانگی اِنت، نبشتہ کنگی اِنت. جہد بکن کہ ہر روچ چیزے نہ چیزے نبشتہ بکن.
مروچی :جمعه, ۷ اردیبهشت , ۱۴۰۳
چمشانک