شعر / لچہ؛ ماتیں زُبان
من وتی ماتیں زُبانا چِہ کدی بے تران نباں
اچ وتی شھّدیں بیانا چِہ کدی بے تران نباں
هَر سَتَر ھُشکیں منی ماتیں وطن بیل و یلاں
مکھیں ماتیں بلوچستانا چِہ کدی بے تران نباں
گنجیں دریا و منی اِے مکُران لاشار مئے
گُل کِشاریں مکُرانا چِہ کدی بے تران نباں
گوهریں سیستان مئے پُلیں بلوچستانِ زمین
گُلزمینِ اِے سیستانا چِہ کدی بے تران نباں
اِے منی سرحد و خاران و منی مُلک اِنت و مات
من وتی سرحد و خارانا چِہ کدی بے تران نباں
ھو بلوچستانِ راج دوستیں منا چو دیدگا
ھِچ وتی اںے اُستمانا چِہ کدی بے تران نباں
گُلزمین ساہ اِنت منی جان اِنت منی جان و جھان
زِندگاں داں وتی جانا چِہ کدی بے تران نباں
اِے منی ماتیں وتن باغیں چَمن واے وطن واے وطن
رند وتی گوھریں بولانا چِہ کدی بے تران نباں
📝رند بلوچ
چمشانک