ناتپاکیا بیا کنېں انگار
ملّا محمد روانبُد/ پیشّین، بلۏچستان
جی منی بامِ رۏشنېں استار
مادنېں راہا بیا منا پېشدار
سرجناناں من گاڈل و چیلّاں
شپ تہار ماھېں رَاہ کتگ من گار
وژدلېں رۏچاں رؤ نہ کت بازېں
وشیّاں دنیا یا نہ کنت اوپار
شُت ادا ھر یَکّے پہ یک راھے
یَکّے وار بیت و آ دگہ ھزگار
چۏ منا یکے جَٹّ و نادان اِنت
چۏ ترا یکے عاقل و ھُشیار
رۏچ و شپ یکے چو ھرا چېر اِنت
کشّگ اِنت آ چو اُشترا بیگار
وارت و وپس اِیت چو دلوتا یکے
سېرلاپ ھچ وھدا نہ بیت سېرکار
من نہ دیست شات و وژدلېں مردُم
گۏل اِتنت شہر و کوچگ و زربار
من کجام کِشکا اېر کناں پادا
وپتگ اَنت راھانی سرا سیہ مار
ھُشک و تُنّیگ اَنت مئے کشار گجگېں
سۏتکگ اَنت تبدا رُستگیں تېجار
وھدیگېں مھر و آ تپاکی شُت
پۏش اِتگ بُغض و کېنگا بازار
وت بکن ھر کارے کن ئے پر وت
کس اِدا تئی واستا نہ جنت تلوار
دل پَما روچانِ زر اِیت بېلاں
یک بہ بنت سېرېن و گریب و وار
اے مہ بیت ھۏت و آ مہ بیت رِندے
نے بہ بیت بَرّ و سُنڈل و لۏھار
کے پَساں گْواشا بارت و چارېن اِیت
من بہ باں میر و تو بہ بئے سردار
مہتری پر زات و نسب نہ اِنت دۏست
نے کہ پہ علم و مَنصب و کلدار
ربِّ درگاہا بھتر اِنت آ کس
بہتر اَنت آئیِ عادت و کردار
تۏشگے زیر و دېمِ پگرا کن
مَنصب پر تئی واستا نہ بیت پادار
گْریشگے بےآپېں ترا دېم اِنت
لۏٹ اِیت اۏلاکے دلجم و شیوار
کُۏر و شُدمَرک و ریش بَجېں اۏلاک
پَٹّ و میدانا چون کنت ھنزار
مِیل کنت دریاءِ تہا اُژناگ
نے کہ آ بۏجیگ، دِرتگی آچار
تو سرِ پگرا کن کُلاہا بِل
نے کُلاہ کم اِنت نے کہ سر بسیار
ما سَھی نئېں کہ سر کجا حال اِنت
سر کتگ ٹاپ و پچ کتگ گیّوار
مئے مَرض گْران و جند مئے نادان
رحم بکن پر ما “قادرِ غفار”
سِرتگ و آرام اِنت جہاں دْرستېں
بس مدام ھار اِنت مئے دلِ پاھار
مئے ھمے نادانی، گناہ اِنت مئے
سر مبات یاربّ ھچ کسی بےسار
وھدے کہ بواھیت کِردگار شاھېں
وش بیت سبزېں کاھیا بیمار
ناتپاکیا چۏ کتگ ما را
ناتپاکیا بیا کنېں انگار
آپ بدئے مھرِ مُرتگېں باغا
بلکنا یک رۏچے بہ بیت گلزار
چۏں کناں تو نہ اِشکن ئے انگت
نوں چِد و آ دېما نہ روت کوکّار
بس محمد نہ گْریوگ اِنت تھنا
گْریوگا دْرستېں چۏرَو اَنت ھېلدار
چمشانک