بادشاهے گوں یک عجمی نوکرے بوجیگا/کِشتیا سوار بوتنت. نوکرا پیسرا زِر/دریا ندیستگت ؤ بوجیگِ سکّی نچکّاستگت (نیازموده بود). همے که سوار بوت گریوگ ؤ پریاتی سر دات ؤ جانی لرزگالگِّت. هرچے جیجانش کرت، آرام نگپت، بادشاهِ وشّی چه نوکرِ جاک ؤ سلواتاں، نه وشّ بوت، حیران اِتنت که چون کننت.
ک عجمی بادشاهے قصهئا یارنت که مردمانی مالِ نیمگا دسدراجی کرت ؤ مردمی ظلم ؤ آزار رسینتنت، هما اندازهیا که مردم چه آئیِ ظالمی رِپک ؤ مکراں دنیائا تچاں بوتنت ؤ چه آئیِ ظلمِ سکّیاں تهنائیِ راهش گپت.
شعر چه واجه محمد روانبد؛ نہ اداں بهار جلیت نہ شپانی ماهکانی / تو مجں دو سالِ شورا کہ دو رۏچن زندگانی
➖بشنوید ای دوستان این داستان / خود حقیقت نقد حال ماست آن
دوستاں په شما اِے کِسّه یا گوشان وش دلگوش کنیت و اِے مئی هنوگیں حال بیان کنوک اِنت
مروچی روچگ ء ماه انت /*/ په مومن گهترین راه انت
سرهنگے زهگ من دیست که اِغلِمشِ (یک بادشاهے بوتگ) کلاتِ دپا اوشتاتگت. آئی سکّیں شیوار ؤ زرنگے اَت. زانت ؤ سمجی چه توصیفا در اَت. چه هما گونڈیا، مزنی ؤ سرداریِ نشانی آئیِ پیشانیگا ظاهر اَت.
شروع گوں اللهِ ناما که نامی باز وَرّم ؤ زیباینت. مرچی منی خیالا بتلے آتک من آیرا په شما واجهیں براس ؤ هاتونیں گهاراں نبیسیں.
گرکِ زهگ آخرا گرکے بیت (عاقبت گرگ زاده گرگ شود)
یک پاٹے عربیدُزّ کوهے سرا نشتگ اِتنت ؤ کاروانانی راهش بستگت. شهرانی مردم چه آیانی مکراں ترسناک اِتنت ؤ بادشاهِ لشکر هں مغلوب اَت.
بادشاهیا یک گونڈ ؤ پَٹَکّیں زهگے هستت، آ دگه براتی برز ؤ وشرنگ اِتنت، یکبرے پتا آئی گوں ناپسندی ؤ کمزانگیِ چمّا چارت.
خراسانِ بادشاهیا، محمودِ سبُکتَکین واب دیست که آئیِ تمامیں جسد ریزتگ ؤ هاک بوتگ، بید چه چمّاں که انگت کاسگِ تها چهرش کرت ؤ چارتش، زانتکار چه اِے وابِ تعبیر ؤ پَچکنگا مَنتنت، گڈسرا یک درویشے گوشت: «هنوز نگران است که ملکش با دگرانست»؛ انگتا پریشان اِنت که ملکی گوں دگران اِنت.