رمضان ماهی است که در آن قرآنِ مجید نازل شده است؛ ماهی که در شب قدرِ آن، قلب پیامبر اکرم صلیاللهعلیهوسلم همهٔ قرآنِ کریم را از امین وحی؛ حضرت جبرئیل علیهالسلام فراگرفته است؛ ماهی که همهٔ مسلمانان با روزهگرفتن، عبادت، مناجات و دعا و زمینهسازی معنوی، خود را برای تلاوت قرآنِ آماده میکنند تا رابطهٔ خود را با کلام الهی بهتر و بیشتر کنند؛ بنابراین، ارتباط ویژهای میان قرآن و ماه رمضان وجود دارد. همانگونه که در فصلِ بهار، طبیعت شاداب میشود و حیاتی دوباره پیدا میکند، رمضان نیز بهار قرآن است که به آدمی طراوت ویژهای هدیه میکند. دوستداران قرآنِ عظیمالشأن در این ماه سعی میکنند تا با آن ارتباط بگیرند و با خواندن و یادگیری مفاهیم آن، به دلهایشان حیات و تازگی دوبارهای ببخشند. ماه رمضان، ماه تولد قرآن، ماه اُنس با قرآن، ماه بهار قرآن و ماه بهرهبرداری علمی و معنوی از قرآنِ مجید است. درواقع قرآنِ کریم روح ماه رمضان است که در کالبد رمضان دمیده شده و ارزش و عظمتش را چندبرابر کرده است. قرآن را «قلب ماه رمضان» نیز میتوان گفت که بهوسیلۀ آن، جوهرۀ حقیقت در رگهایِ معنوی روزهداران به جریان میافتد. در این ماه باید بذر دستورهای نورانی قرآن را در مزرعۀ دلها بکاریم تا رشد و نمو کنند و سرانجام میوههای قرآنی را برای غذای روح خودمان برگیریم و قوت قلبمان را در پرتو برکات قرآنی این ماه حاصل نماییم، و چنین بهرهبرداریای جز با اُنس حقیقی با قرآن بهدست نخواهد آمد.
نشانۀ اُنس با قرآنِ کریم
اگر انسان با قرآن اُنس بگیرد و ارتباط تنگاتنگ با آن داشته باشد، آنوقت سعادت و رستگاری دنیا و آخرت نصیب او میشود. اُنس با قرآن باید مثل انس کودک شیرخوار با سینهٔ مادر باشد. وقتی ما قرآنِ مجید را بشناسیم و به عظمت نازلکنندهٔ آن پی ببریم و پیامهایش را دریابیم، سپس با عشق و علاقه با آن ارتباط برقرار کنیم، آنوقت میتوانیم ادعا کنیم که ما با قرآن اُنس گرفتهایم.
ثمرات تلاوت قرآنِ مجید و اُنس با آن
1ـ اجر و پاداش الهی؛ الله تعالی در کلام بیبدیلش میفرماید: «إنَّ الَّذِینَ یَتلُونَ کتٰبَاللهِ وَ اَقَامُوا الصَّلوٰةَ وَ أنفَقُوا مِمّا رَزَقنٰهم سِرّا وَّعَلاَنِیَةً یَّرجُونَ تِجَارَةً لَّنتَبُورَ» [فاطر: 29]؛ آنانی که کتاب خدا را میخوانند، نماز را برپا میدارند و از چیزهایی که بدیشان روزیشان دادهایم، بهصورت پنهان و آشکار، بذل و بخشش مینمایند، آنان چشم امید به تجارتی دوختهاند که هرگز بیرونق نمیگردد و از میان نمیرود.
2ـ شکوفایی ایمان؛ شکوفایی ایمان با قرآن خواندن بهدست میآید و با خواندنِ آیتهایی از قرآن در شبانهروز میتوانیم ایمانمان را شکوفا سازیم.
3ـ نورانیت و جلای قلب؛ خواندنِ قرآن قلبهای زنگارگرفته را جلا میبخشد. پس تلاش کنیم تا با خواندنِ قرآن زنگارهای قلب خود را شستوشو دهیم.
4ـ کفاره گناهان؛ تلاوت قرآن، کفارۀ گناهان و سپری در مقابل آتش دوزخ و ایمنی از عذاب الهی است؛ پس تلاش کنیم تا با تلاوت قرآن، خود را در برابر عذاب الهی ایمن سازیم.
5ـ دوری از تنهایی؛ هرکس با کلام الهی اُنس بگیرد، دوری پدر، مادر، برادران و دوستان او را وحشتزده نمیکند و هیچگاه احساس تنهایی نمیکند.
6ـ دوری از فقر؛ هرکس قرآن بخواند توانگریست که دیگر فقیر نمیشود. بنابراین سعی کنیم با تلاوت آیههای قرآن، خانههایمان را منبع رحمتها و ارزاق الهی کنیم.
7ـ فراخِ سینه و روشنی دل؛ بهترین ذکر و سخن، قرآن است. با قرآن است که سینهها فراخ و درونها روشن میشود. پس تلاش کنیم در ماه رمضان، آرامشی روحی و روانی که با خواندنِ قرآن بهدست میآید را حاصل نماییم. یادمان باشد وقتی در ماه مبارک رمضان قرآن میخوانیم، بکوشیم کیفیّت تلاوت را بر کمیّت آن مقدم بداریم. هنگام تلاوت، حواسمان به صفحات قرآن و اینکه چند جزء خواندهایم نباشد، بلکه بیندیشیم که خداوند متعال در آیههای قرآن چه گفته و چه خواسته است. هیچگاه نحوۀ تلاوت، ما را از معنی و توجه به پیامهای آیات باز ندارد. اگر ما قرآن بخوانیم ولی دلمان حالت خضوع پیدا نکند و قلبمان نرم نشود؛ پس بدانیم که حق قرآن را ادا نکردهایم و معانیاش را درک نکردهایم. قرآن، گنجینهٔ گرانبهای الهی است، مگر میشود کسی گنجینهای را بگشاید، ولی نگاه نکند که در آن چیست و به چه کاری میآید؟!
ما نباید از کسانی باشیم که «حروف» قرآن را حفاظت کنیم، ولی «حدود» آن را ضایع سازیم. تلاش کنیم تا با قرآنِ مجید اُنس بگیریم و در وطل سال بهویژه در ماه مبارک رمضان خانههایمان را با نور قرآن روشن کنیم و صدای قرآن و آهنگ روحنواز و جانبخش آن را در فضای مساجد و منازل بگسترانیم.