یازده سال قبل در سحرگاه چنین روزی (24 صفر) آفتاب فروزان علم و عرفان در چشمه‌ی ابدیت فرو رفت و زوایایی وسیع از پهنه‌ی علمی و معنوی جامعه تار گردید.
جامعه‌ی مسلمان بلوچ دهه‌‌هاست که طعم شیرین عقیده، نگرش‌ها و فعالیتهای دینی صحیح را مزه می‌کند و حصول آن را مرهون خدمات بی‌‌شایبه‌ی پیشقراولان علم است.
عارف بالله، قطب‌الإرشاد، حضرت مولانا «محمد عمرملازئی سربازی» رحمه‌الله از طلایه‌داران این گروه خدمتگزار محسوب است. ایشان که یکی از بزرگترین علمای بلوچستان بود و در بُعد علمی و عرفانی به نظر بسیاری از صاحب‌نظران، بلوچستان نظیر آن را تاکنون در خود ندیده است، در تاریخ (۲۴/ صفر/ ۱۴۲۸هـ.ق) دار فانی را وداع گفت.
علامه «سربازی» رحمه‌الله برای حصول سرمایه‌ی جاودانی علم به پاکستان شتافت و زیر سایه‌ی پدرانه‌ی مولانا «محمد صادق» رحمه‌الله (از شاگردان خاص علامه شیخ‌الهند مولانا «محمود حسن دیوبندی» رحمه‌الله) قرار گرفت و در پرتو تشویقات و عنایات وی، زانوی تلمذ در برابر شاگردان مکتب علمی معروف «دیوبند»، مولانا «فضل‌احمد کراچوی»، مولانا قاری «رعایت‌الله» و… نهاد. پس از تکمیل دوره‌های فراگیری علم، برای حصول گوهر معنویت و معرفت، راهی افغانستان گردید و به دست عارف‌بالله حضرت مولانا «غوث‌محمد هراتی» رحمه‌الله نقشبندی مجددی بیعت کرد و در اندک‌مدتی مالامال از نسبت معنوی «احسان» گردید و پس از آن بلافاصله با دو اسلحه‌ی «علم» و «عرفان» به جهاد علمی و معنوی پرداخت.
ایشان همزمان با فعالیتهای دینی مولانا «عبدالعزیز» رحمه‌الله در زاهدان و مولانا «شاه عبدالواحد گشتی» رحمه‌الله و مولانا «محمدیوسف حسین‌پور» رحمه‌الله در سراوان، سال‌های متمادی به ترویج عقیده‌ی ناب اسلام و توسیع فرهنگ دینی در خطه‌ی کوهستانی منطقه‌ی سرباز، کوه‌ون و اطرافِ دوردست همت گماشت و تا آن حین که داعی اجل را در سن هفتادوسه سالگی لبیک گفت، از این وظیفه‌ی مقدس منفک نشد.
ایشان در زمینه‌های مختلف دینی به موعظه پرداخت، کتاب نوشت، بیدارگری کرد و بی‌‌باکانه با زبان و قلم و عمل به ترویج و احیای سنت‌های رسول‌الله ﷺ پرداخت. به سبب مساعی او بسیاری از گمرهان، راه یافتند، بسی شرک‌زدگان در آغوش توحید غلتیدند، سنت‌های زیادی احیا گردید و بدعات روییده در بستر جامعه به خشکی گرایید و زوال پذیرفت. حق بزرگ مولانا «سربازی» رحمه‌الله بر گردن اهل‌سنت بلوچستان و بعضی از استان‌های همجوار مسلّم و انکارناپذیر است.
شمار تألیفات ایشان از مرز هشتاد می‌گذرد و این در دنیای تألیف رقم بس بزرگی است. تفسیر تحقیقی و جامع «تبیین‌الفرقان» که نظیر آن در زبان فارسی نه در گذشته وجود داشته و نه اکنون هست، از شاهکارهای ایشان است و مایه‌ی افتخار هر سُنی فارسی‌‌زبان در هر کجای جهان می‌‌باشد. مجموعه‌ی تألیفات ایشان به دلیل کثرت و تنوع موضوع، یک‌جا، در حکم نسخه‌ای مؤثر در رفع اغلب بیماری‌ها و نقایص دینی است.
قطب‌الإرشاد علامه «سربازی» رحمه‌الله خورشید فروزان علم و عرفان بود. درباره‌ی اهمیت وجود ایشان در میان اهل‌سنّت ایران عموماً، و بلوچستان خصوصاً، در سخن مختصر می‌توان گفت که ایشان تحفه‌ای بس ارزشمند از طرف خداوند متعال به این مردم بود و ملت‌ها پس از گذر سال‌ها و گاه قرن‌ها چنین شخصیت‌‌هایی را به چشم می‌بینند؛ و به فضل خداوند متعال ملت سُنی ایران چنین کسی را به‌دست آورد و به چشم دید.
اریکه‌ی محبوبیت علامه «سربازی» رحمه‌الله در چشم‌انداز فکری و ذهنی اهل‌سنت، در کنار سریر معنوی حضرت مولانا «عبدالعزیز ملازاده» رحمه‌الله قرار دارد و علی‌رغم کوشش دشمنان در تخریب پایه‌‌های آن، هرگز از جایش تکان نخواهد خورد.
قاطبه‌ی ملت مسلمانِ این خاک و مناطق همجوار، زحمت‌های این شاه‌مرد را به دیده‌ی تقدیر می‌نگرند و هرگز او را فراموش نخواهند کرد و اینک پس از سال‌ها که از فقدان این عالم ربانی می‌گذرد، هنوز آوای عظمت وی در فضای قلوب طنین دارد.
افول این آفتاب فروزان قلب ملت مسلمان را برای همیشه متألم نموده است.
خداوندا! آن عالم بزرگ و دلسوز و سایر علمای ازدست‌رفته‌ی ما را قرین رحمت‌های خویش گردان و به فرزندان و شاگردان و سایر امت توفیق قدم‌زدن بر راه آنان عطا فرما!