«وَ لِلِّه عَلیٰ النَّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ اِلَیْه سَبِیْلاً» [آل عمران: 97]
حج بیتالله الحرام یکی از راههای نزدیکی و قرب بندگان با پروردگارشان است. انسانهایی را دیدهام که بعد از مشرف شدن به آن مکان مقدس و بهجا آوردن مناسک حج تحول و دگرگونی در آنها بهوجود آمده است. تغییری که در ظاهر آنها نمایان است را میشود با چشم سر دید. اما تحول باطنی آنها را زمانی میتوانیم درک کنیم که با آنهاهمسخن شویم و به دلگفتههای آنها گوش فرا دهیم.
چند سال قبل با یکی از کسانی که مشرف به ادای فریضۀ حج و دیدار حرمین شریفین شده بود همسخن شدم. پس از کمی خوشوبش در حالی رو به من کرد که قطرات اشک از چشمانش مانند قطرات باران جاری بود. گفتم: حاجی چرا گریه میکنی؟ جواب داد: «قرار بود امسال عازم بیتاللهالحرام شوم اما باخبر شدم که امسال نمیتوانم بروم. در دل گفتم: خدایا امسال ایام حج را چگونه سپری کنم؟ به کجا بروم تا آن سکون و آرامش را پیدا کنم؟» او ادامه داد: «سرزمین حرمین جاییست که انسان در آنجا نه دغدغه دنیا دارد، و نه دغدغه زن و بچه و خویشاوندان، بلکه فقط به این فکر کند که چه کار کند تا رابطهاش با پروردگار مستحکمتر شود و بعد از ایام حج از دست نفس و شیطان در امان بماند.»
او درحالیکه گریه میکرد، ادامه داد: «امسال در عرفات نیستم؛ آن مکان زیبا، همه در یک لباساند. حاکم و رعیت، سرمایهدار و فقیر همه درخواست و آرزویشان اينست که مغفرت شوند و خداوند از گناهانشان درگذر شود.»
او گفت: «منزلام “شیرآباد” [محلهای در شهر زاهدان] است، اما چون آنجا آرامش ندارم به مسجد مکی [مسجد جامع اهلسنت زاهدان] آمدهام و چند روزیست که برای ادای نماز به اینجا میآیم، زیرا اینجا اگرچه آن آرامشی که در حرمین شریفین است، پیدا نمیشود، اما به نسبت سایر مساجد و جاها بهتر است.»
این بود دلگفتۀ یکی از دوستداران حج بیتاللهالحرام. الله تعالی زیارت حرم شریفاش را نصیب همه ما بگرداند. آمین یا ربالعالمين.
دلگفتۀ یکی از عاشقان حرمین شریفین
منتشر شده در ابوحنظله محمود