پنجشنبهی گذشته (20 فروردین 1394) زادگاه ما میزبان یکی از رادمردان عرصه علم و دعوت و خیرخواهان واقعی زمان بود. حضرت شیخالاسلام مولانا عبدالحمید همراه برخی از اساتید دارالعلوم زاهدان و اعضای محترم خانواده میهمان ما بودند.
در چند ساعت همراهی متوجه برخی ویژگیهایی ایشان شدم که قبلا کمتر بدان توجه کرده بودم. مظاهری از تواضع و فروتنی و دوستی با طبیعت و آنچه که به طبیعت پیوند خورده است را در آن روز بهیاد ماندنی به چشم سر دیدم. همچون سالهای گذشته وقتی حضرت شیخالاسلام خواستند دو رکعت نماز نفل بخوانند، زمین شنی را برگزیدند. در حین پیاده روی مشتی از شنها را برداشتند؛ ایشان در حالیکه شنها مثل ساعت شنی پایین میریختند، میگفتند: شن شستهی واقعی همین است که با آب باران شسته شده است. قبل از این، وقتی شیخ در حال ادای نماز بودند، چشمم «پُترونک»ی بزرگ را شکار کرد که در پهلوی بوتهای روئیده بود. بیدرنگ چیدمش و پس از شستن به حضرت شیخالاسلام تقدیمش کردم؛ میدانستم به این گیاه لذیذ علاقه دارند، همانگونه که «چای سبز» مخلوطشده با گیاهان محلی را با لذت مینوشیدند. ایشان ضمن تناول «پُترونک*» فرمودند: حتما در پناه بوتهای بوده که اینقدر بزرگ شده! سپس گفتند ظاهرا افرادی که میوه گلخانهای میکارند از همین طبیعت دریافتهاند که گیاه در پناه چیزی دیگر رشد بیشتری دارد.
در این همرکابی متوجه علاقه ایشان به پیادهروی نیز شدم. ایشان مسیری طولانی و کوهستانی را پیاده طی کردند. سپس پیش از ترک منطقه، در حالیکه باران میبارید به پیادهروی پرداختند. همراهان نیز همراهی کردند و البته برخی که کم میآورند به روی خود نمیآورند، اما صدای نفسنفس، کمتحرکی ما را آشکار میکرد.
شامگاه یکشنبه که در معیت جناب استاد مفتی محمدقاسم قاسمی به عیادت «مفتی خالد دهواری» رفتیم، گزارش مختصری از تشریفآوری و پیادهروی حضرت شیخ ارائه کردم و از عدمحضور جناب استاد پرسیدم. ایشان ضمن پاسخ، به نکتهی جالبی اشاره کردند و فرمودند: یکی از نشانههای بزرگان همین است که سختیها و شدائد نمیتوانند حریف آنان شوند؛ رهبران بزرگ اینگونه زندگی میکنند و مشکلات فراوان مانع لذت بردن آنها از زندگی نمی شود.
خداوند همهی علمای حقانی و ربانی و اندیشمندان فرهیخته ما را در پناه خود نگه دارد و بهترین راهکارها را به آنان الهام فرماید. آمین.
* (پترونک potrounk) گیاهی کوچک و خوردنی است که طول عمری حدود یک تا دو ماه دارد. این گیاه، که بیشتر در منطقه بلوچستان میروید، معمولا پس از بارش بارانهای زمستانی از بهمنماه شروع به رشد میکند و تا نیمههای اسفند ادامه دارد. این گیاه لذیذ در مناطق سردسیر تا اوایل اردیبهشت هم ادامه حیات می دهد.