امروز :پنجشنبه, ۶ اردیبهشت , ۱۴۰۳
مولانا حفیظ‌الله طاهری‌فر، در سال 1317 هـ.ش در روستای «سورستان» باخرز از توابع شهرستان تایباد دیده به جهان گشود.
مولانا مفتی خالد دهواری فرزند حمزه، در سال ۱۳۲۵ در سراوان به دنيا آمد. تحصيلات دولتی را تا مقطع دیپلم ادامه داد و دو سال اخير را در دانش‌سرای کشاورزی بمپور ايرانشهر به تحصيل پرداخت.
خبر رحلت روح روان و مونس جانم همچون صاعقه‌ای بر فرق سرم فرود آمد. قلم به دست گرفتم تا رحلت جانگداز ایشان را به امت اسلامی به‌ویژه جامعه روحانیت و صاحبان اندیشه و خرد، دلدادگان عرفان ناب محمدی، دعوتگران ازخودگذشته و فداکار تسلیت بگویم، اما با شگفتی دریافتم که گویا قلم در عالمی از اندوه و پریشانی به‌سر می‌برد. با دقت که نگریستم متوجه شدم که کلماتی را با خود زمزمه می‌کند؛ نوشتن بعد از رفتن او؟!… آه، چه کار طاقت‌فرسایی!!… آخر او فرمانروای اقلیم عشق، میر کاروان وادی عرفان بود که وجودش مایه‌ی آرامش روحی و نیروی معنوی بود.
مولانا دکتر محمد عادل‌خان، زمانی که توسط تروریست‌های فتنه‌جو به شهادت رسید، مدیر و شیخ‌الحدیث دانشگاه اسلامی فاروقیه، معروف به «جامعه فاروقیه کراچی» بود.
اتابک مظفرالدین ابوبکربن‌سعدبن‌زنگی یا اتابک ابوبکر (۶۵۸–۶۲۳ هجری قمری/ ۱۲۶۰-۱۲۲۶ میلادی) پسر سعدبن‌زنگی و ششمین و معروف‌ترین اتابکان سلغوری فارسی (۱۱۴۸-۱۲۸۶ میلادی) بود. او ممدوح شیخ اجل مصلح‌الدین سعدی؛ شاعر مشهور است که «بوستان» را به نام او و «گلستان» را به نام پسرش سعد کرده است.
با تأمل در زندگی پرافتخار و آثار و خدمات ارزندۀ حضرت علامه مفتی محمدتقی عثمانی حفظه‌الله، یکی از ابعاد شخصیت ایشان که شاید بیش از هر چیز دیگر توجه را به خود جلب می‌کند و در واقع وجه تمایز ایشان از معاصران‌شان است، درخشش در میدان قضا و قانون و نبوغ شگفت‌انگیز ایشان در باب فقه معاملات و دانش اقتصاد معاصر است.
مولانا محمد اسماعیل‌زهی رحمهالله شخصیتی خیرخواه و مصلح، عالمی توانا و خدوم و دارای صفات اخلاقی بسیار نیکویی بود. ایشان علی‌رغم ابتلا به بیماری‌های قلبی، دیابت، کلیه و پارکینسون، تا روزهای پایانی عمر خویش به تدریس حدیث و علوم دینی مشغول بود.
الله تعالی به‌وسیلۀ عمربن‌عبدالعزیز به جهانیان نشان داد که بعد از عصر صحابه نیز چنین انسان‌هایی می‌آیند که حکومت آنان نمونۀ عدالت، سیاست درست، اقتصاد سالم و تأمین آزادی‌هاست. عمربن‌عبدالعزیز رحمهالله بهترین الگوی حکومتی و عدالتِ سیاسی، اجتماعی و اقتصادی بعد از خلفای راشدین است.
مظفرالدین از خواستگاهی دینی و مذهبی سر برآورده بود و همین ویژگی سبب شد تا در طول حیات خود چه در عرصه حکومتی و چه در عرصه شخصی، حاکمی صالح باشد و از مظاهر حکمرانی که در بین امرا و سلاطین ازقبیل پوشیدن لباس‌های فاخر، خوردن غذاهای لذیذ، و سکونت در قصرهای باشکوه دوری کند و زندگی زاهدانه‌ای را اختیار نماید.
عمربن عبدالعزیز رحمهالله یکی از شخصیت‌های جاویدان تاریخ است. بسیاری از علما و مورخان ظهور شخصیتی مانند عمربن‌عبدالعزیز و خلافت ایشان را معجزه‌ای از معجزات اسلام می‌دانند.
