سخن از شخصیتی است که دنیا را با شمشیرِ پیروزی گرفت و آن را با دست کرَم بخشید؛ کسی که اروپا را دو بار لرزه بر اندام کرد؛ بار اول هنگامی که ارتش اروپا را با شمشیرش در هم شکست؛ بار دوم هنگامی که مردمش را با زیرکی خویش دهشت‌زده کرد. او نمونۀ کامل یک فرماندۀ پیروز است و آرمان حاکم مسلمان، تصویری تمام‌عیار از شهسورای زیرک و مسلمانی راستگوست. آزادگر بزرگی که سرزمین‌های شام و فلسطین را بعد از استعماری که صد سال استمرار یافت، آزاد کرد. شخصیتی که دوست و دشمن را به تحسین و محبت صادقانه‌اش واداشت و در تاریخ شرق و غرب بزرگ‌ترین افتخارات و نیکوترینِ اخلاق‌ها را به جا گذاشت.

بیستم ماه مبارک رمضان بزرگمردی از تبار صدیق اکبر و فاروق اعظم دعوت حق را لبیک گفت و مصداق آیه کریمه «ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً» گردید… إنا لله و إنا إلیه راجعون.

سعدی از مفاخر و اسطوره‌های جهان است که در تمام عرصه‌های ادبیات و سیاست و تصوف و اخلاق و… قلم رانده و دُرافشانی کرده است، به‌طوری‌که هر صاحب ذوقی از هر طایفه و سن‌وسال و مزاجی می‌تواند بر خوان رنگارنگ سعدی بنشیند و بهره‌ها ببرَد. سعدی برای همه؛ حاکم و رعیت، استاد و شاگرد، شیخ و مرید، فقیر و غنی، تاجر و کاسب، برای همه و همه سخن‌ها و پندهایی گران‌بها دارد و همین است راز محبوبیت سعدی در بین اقشار و طبقات مختلف جامعه و رمز ماندگاری آثار او در طول تاریخ.

مولانا عبدالقادر رائیپوری عالمی ربانی، مرشدی برجسته، آگاه و بابصیرت بود که خداوند متعال به او ذکاوت، فراست و سعه‌صدر بسیار بالایی عنایت کرده بود. ایشان از افرادی بود که بین علم و عمل، و تعلیم و تزکیه جمع کرده بود، و این افراد همان علما و رهبرانی هستند که جهان اسلام به شدت به وجودشان نیاز دارد تا جامعه را در پرتو تجربیات و فراست ایمانی خویش قیادت و رهبری کنند.

مولانا محمدیوسف کاندهلوی، فرزند مولانا محمد الیاس و نوۀ مولانا محمد اسماعیل شهید رحمهم‌الله از همین خاندان نجیب است که در روستای «کاندهله» و در روز چهارشنبه 25 جمادی‌الاولی سال 1335 هجری قمری (20 مارس 1917 میلادی) چشم به جهان گشود.

شادروان حاج امید شه‌بخش محدود به یک طایفه نبود. او فرزند ایران بود که در بلوچستان به دنیا آمده بود و در این خاک بالیده بود. بزرگمرد بلوچی بود که خود را به یک قبیله و یک طایفه و یک خاندان منحصر نکرد

مولانا حفیظ‌الله طاهری‌فر، در سال 1317 هـ.ش در روستای «سورستان» باخرز از توابع شهرستان تایباد دیده به جهان گشود.

مولانا مفتی خالد دهواری فرزند حمزه، در سال ۱۳۲۵ در سراوان به دنيا آمد. تحصيلات دولتی را تا مقطع دیپلم ادامه داد و دو سال اخير را در دانش‌سرای کشاورزی بمپور ايرانشهر به تحصيل پرداخت.

خبر رحلت روح روان و مونس جانم همچون صاعقه‌ای بر فرق سرم فرود آمد. قلم به دست گرفتم تا رحلت جانگداز ایشان را به امت اسلامی به‌ویژه جامعه روحانیت و صاحبان اندیشه و خرد، دلدادگان عرفان ناب محمدی، دعوتگران ازخودگذشته و فداکار تسلیت بگویم، اما با شگفتی دریافتم که گویا قلم در عالمی از اندوه و پریشانی به‌سر می‌برد. با دقت که نگریستم متوجه شدم که کلماتی را با خود زمزمه می‌کند؛ نوشتن بعد از رفتن او؟!… آه، چه‌ کار طاقت‌فرسایی!!… آخر او فرمانروای اقلیم عشق، میر کاروان وادی عرفان بود که وجودش مایه‌ی آرامش روحی و نیروی معنوی بود.

مولانا دکتر محمد عادل‌خان، زمانی که توسط تروریست‌های فتنه‌جو به شهادت رسید، مدیر و شیخ‌الحدیث دانشگاه اسلامی فاروقیه، معروف به «جامعه فاروقیه کراچی» بود.