امروز :پنجشنبه, ۳ بهمن , ۱۳۹۸
شمس‌الدین مظفر یوسف بن نورالدین منصور عمر بن علی بن رسول ترکمانی دومین امیر از خاندان رسولی در یمن است. وی در سال 619 هـ.ق (1222م) در مکه دیده به‌جهان گشود و پس از کشته‌شدن پدرش ملک منصور در سال 647 هـ.ق، در صنعا به حکومت رسید و به نیکوترین شیوه از ملک خویش صیانت نمود؛ از القاب وی می‌توان به شمس‌الدین، ابی‌الهزیر، ابی‌عمر و ابی‌المنصور اشاره نمود که نسبی اغوزی و ترکمانی داشت.
استاد عبدالحسین یادگاری، استاد و محققی فرزانه، ادیبی فرهیخته، زبان‌شناسی تمام‌عیار و شخصیتی فرهمند بود كه به سه زبان بلوچی، فارسی و انگلیسی تسلطی تحسین برانگیز و استادانه داشت. مردی بی‌جانشین كه درگذشتش ضایعه‌ای بزرگ برای فرهنگ و ادب ما بود.
حيات علمى علاوه ابن ترکمانی از دوران كودكى با حفظ قرآن آغاز شد. او توانست از محضر علما و دانشمندان بزرگ عصر خویش در دانش‌ها و فنون گوناگون خوشه‌چينى كند. وى در علم تفسير، حديث (سماع و قرائت)، فقه، اصول، فرایض، لغت، نحو، شعر و تاريخ مهارتى تام يافت.
امام شمس‌الدین ذهبی یکی از نوادر تاریخ در علوم حدیث، رجال و تاریخ اسلامی است؛ آثار علمی، رویکردهای فکری، افق دید بالا، علم، حفظ و توانایی بالای وی در نقد رجال و تصویرسازی تاریخ او بر این امر دلالت می‌کند.
ارطغرل قصه‌ای هیجان‌انگیز دارد. در این نگارش در مورد شخصیتی می‌نویسم که در دیدگاه‌هایش حکیم، در انفعالات آرام و در تصرفات متعادل بود. او نمونه‌ای از یک رهبر حکیم بود که سنجیده عمل می‌کرد و به قول معروف «بی‌گدار به آب نمی‌زد» به گونه‌ای که علی‌رغم محاصرهٔ شدید به مدت ٥٠ سال تمام توانست امارت خود را به‌طور کامل حفظ نماید.
ماموستا ربیعی علاوه بر اینکه در یک خانوادۀ روحانی چشم به جهان گشود، ذوق و استعداد سرشارش او را هم‌زمان وارد صحنه فعالیت در دو حوزۀ مهم ملی و مذهبی نمود. هرچند در گذشته بار مبارزۀ ملی و پرداختن به مسائل فرهنگی و ناسیونالیستی بر دوش عالمان دین در منطقه کوردستان بوده، اما در میان علما شخصیت‌هایی ظهور کرده‌اند که با داشتن ویژگی‌های برجسته و برخورداری از قدرت بیان و ذوق شعری بیشتر از دیگران در دل‌ها نفوذ کرده‌اند.
حاجی عبدالوهاب رحمه‌الله یکی از ستارگان پرفروغ آسمان دعوت و خیرخواهی و شخصیت مجاهد و دعوتگر نستوهی بود که عمرش را برای خدمت به دین و در راه دعوت انسان‌ها به‌سوی الله تعالی وقف کرده بود و هرگز در این راه خستگی را نمی‌شناخت، شخصیتی که میلیون‌ها نفر از انسان‌ها از او درس توحید برگرفتند و روزانه چندین ساعت از الله تعالی می‌گفت و عظمتش را بیان می‌کرد و عطش روحی خود و دیگر شنوندگان را فرو می‌نشاند.
واقعۀ کربلا، یکی از اتفاق‌های بسیار تلخ تاریخ اسلام است که در آن بسیاری از وابستگان به خانواده‌ی نبوت، جام شهادت را نوشیدند. عثمان‌بن‌علی نیز یکی از شهدای بنی‌هاشم در واقعۀ کربلای سال ۶۱ هجری بود.
عمر بن عبدالعزیز؛ اصیل‌زاده‌ای که دموکراسی مدنی را به عادلانه‌ترین مظهر ممکن در جامعه‌اش میان مردمی باران‌ندیده به منصه ظهور می‌رساند. نجیب بنی‌امیه، دل از لذات دنیوی می‌شوید و اموالش را به بیت‌المال پس می‌دهد تا فصل دیگری از این معنویت نامحدود را آغاز کند.
جوانان مسلمان به‌ویژه کسانی که تحت تأثیر نظام آموزشی جدید غربی و فلسفه‌های مادی و اقتصادی قرار گرفته‌اند و دنیا را یک مرکز تجاری یا کارخانه تولیدی یا مغازۀ شراب‌فروشی یا خانه قماربازی پنداشته‌اند و از شخصیت والای خود و جهان روح و قلب ناآگاه هستند، باید کلام اقبال را آویزۀ گوش کنند و به عزت نفس و بلندپروازی و قدرت معنوی یک «مسلمان» و «مومن» پی ببرند. حقا که سراسر آثار و دیوان‌های اشعار اقبال حامل پیام خودشناسی، افتخار، سربلندی و عزت نفس است.
