رمضان در حال پایان است؛ مهمانی گرامی که با بودنش به وجود زرادخانه‌ای از قدرتِ بر عبادت و تحمل سختی‌ها در درونمان پی بردیم؛ ذخیره‌ای که چیزی جز تنبلی و غفلت ما را از آن دور نساخته بود.

با فرارسیدن شب‌های قدر، جملهٔ دعاییِ «اللّٰهُمَّ إِنَّكَ عَفُوٌّ تُحِبُّ الْعَفْوَ فَاعْفُ عَنِّى»، به صورت گسترده دست‌به‌دست می‌شود و محافل واقعی و صفحات مجازی و خلوت‌کده‌های مؤمنانِ روزه‌دار با آن آراسته می‌گردد.

خداوند را شاکریم که ما را به ماه مبارک رمضان رساند. چه زیباست که رمضان، ما را به ‏زمان خاطرات زیبای صدر اسلام می‌بَرد؛ برهه‌ای که نفَس‌های رسول خدا ـ صلی‌الله‌علیه‌وسلم ـ در لحظه‌‌‏‌لحظه‌ی این ماه مبارک جریان داشت، تا همگام با هم بخوانیم که پیامبر ـ صلی‌الله‌علیه‌وسلم ـ چگونه روزهای ‏مبارک خویش را در این ماه مبارک سپری می‌کرد و بهترین انسان چگونه درباره‌ی بهترین ‏ماه سخن می‌گفت.‏

حضرت رسول اکرم، صلی‌الله‌علیه‌وسلم، نسبت به فرارسیدن ماه مبارک رمضان بسیار حساس بوده‌اند. در روایتی آمده است: «أظَلَّکُمْ شَهرٌ عَظِیمٌ»؛ یعنی ماهی بزرگ بر شما سایه انداخته است. در روایتی دیگر آمده است: «أتاکم شَهر رمضان شهر برکة»؛ یعنی ماه رمضان، ماه نزول رحمت و برکت بر شما آمده است. بزرگان می‌گویند: رمضان فرصتی است برای درست‌کردن زندگی و شروع یک زندگی جدید. در این ماه خداوند توجه ویژه و خاصی به بندگان می‌کند. به‌همین خاطر انسان‌ها هم توجه خاصی به خداوند می‌کنند. پس لازم است این فرصت غنیمت‌ شمرده شود.

در این ماه رمضان نقشۀ آینده زندگی خود را پی‌ریزی کنیم. یک زندگی از تولد آغاز می‌شود. یک زندگی از بلوغ آغاز می‌شود. یک زندگی پس از دانش‌آموختگی آغاز می‌شود. یک زندگی پس از ادای حج آغاز می‌شود. یک زندگی هم از رمضان آغاز می‌شود.

معراج در واقع سفری ضیافتی و برای دلجویی از رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم بود. هرکس برای رساندن تبلیغ‌های الهی تلاش کند و حق و پیام‌های پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم را برساند، الله تعالی او را مورد الطاف بی‌شمار، بی‌انتها، بی‌حساب و بالاتر از تصور قرار می‌دهد.

براساس سنت الهی و قوانین حاکم در جهان هستی، انسان‌ها در مراحل مختلف زندگی و در هر دور و زمانی طعم آزمایش و فتنه و پریشان‌حالی و زندگی در شرایط سخت و نگران‌کننده را می‌چشند. در چنین شرایطی چه باید کرد تا از آسیب‌ها و آفت‌ها در امان ماند؟

اصول دین اسلام ریشه در عقل و دانش داشته و ارتقای رفاه انسان در دنیا و آخرت را در نظر دارد. شریعت، عدالت، نفع عام و حکمت را با آغوش باز می‌پذیرد. هر قانونی که حرکت از عدالت به بی‌عدالتی، از مهرورزی به خشونت، از منافع مشترک به ضرر، و از عقلانیت به نابخردی و پوچی را باعث شود، نمی‌تواند از شریعت و دین شمرده شود.

سه عامل در تعلیم و تربیت فرزند بسیار مهم هستند: 1ـ مدرسه؛ 2ـ والدین؛ 3ـ محیط و فضایی که فرزند در آن زندگی می‌کند و با آن ارتباط دارد. اگر این سه عامل مورد توجه قرار بگیرد و مهیا بشود فرزند ما خوب رشد می‌کند و قله‌های علم و دانش را فتح می‌کند.

مولانا غلام‌احمد موحدی رحمه‌الله در سال ۱۳۲۰ هـ. ش در شهر خواف در خانواده‌ای روحانی چشم به جهان گشود… شانزده ساله بود که مسئولیت امامت نمازهای پنج‌گانه مسجد جامع شهر خواف نیز به وی سپرده شد و از شهرت و نفوذ فوق‌العاده‌ای در بین مردم شهر و روستاهای حومه برخوردار گردید.