عمربن عبدالعزیز رحمهالله یکی از شخصیتهای جاویدان تاریخ است. بسیاری از علما و مورخان ظهور شخصیتی مانند عمربنعبدالعزیز و خلافت ایشان را معجزهای از معجزات اسلام میدانند.
بزرگترین آفت هر جامعه ناهنجاریها و مشکلات اجتماعی و فرهنگی آن است. آفتی که بر تمام جوامع سایه افکنده و هر جامعهای بهنوبه خود از آن رنج میبرد. مهار ناهنجاریها و مقابله با آن در طول تاریخ یکی از دغدغههای اصلی بشر بوده است، اما مسئلۀ مهمتر نوع نگاه جوامع به ناهنجاریها و چگونگی تبدیل آن به هنجار است.
روزه تمرین برای رسیدن به توانی است که از ایمان به خدا سرچشمه میگیرد و نیز روزه ارادهای برای بجا آوردن دستور پروردگار فقط بهخاطر رضای او تعالی و کسب ثواب و پاداش اخروی است. روزه انسان را به کنترل نفس و غلبه بر آن عادت میدهد تا بتواند مهار آن را بدست گرفته و آن را به مسیری که خیر و سعادتش است، سوق دهد
ماه رمضان كه خود گنجی گرانبهاست، در آن چنان گنجی نهفته كه در طول ماه فقط یک شب حاصل میشود و آن گنج معادل با عبادت مخلصانۀ هزار ماه (سیهزار شب=هشتادوسه سال و چهار ماه) میباشد؛ سبحانالله! هزاران كیلوگرم طلا نه، بلكه تمام طلای ناب دنیا با ارزش این گنج برابری نمیكند. راه سیهزار شب بندگی، یکشبه طی میشود.
رمضان امسال درحالی فرارسید که موج سهمگینی از ترسواضطراب، بیموآشفتگی در اثر انتشار ویروس کرونا جهان را درمینوردید و مردم در بیشتر کشورها به قرنطینه و خانهنشینی توصیه میشدند. سالهای گذشته بهطور خاص در ماه رمضان مردم باروبنۀ سفر بهسوی «حرمین شریفین» میبستند و صحنهای حرم پر از طوافکنندگان، معتکفان و رکوعکنندگان و سجدهگذاران بود، اما رمضان امسال درحالی فرا رسید که آن ازدحام و شلوغی پیشین دیده نمیشود.
پیامبر واضح نموده که روزه سپر محافظتیِ روزهدار و وسیلهی عفت و پاکدامنیاش است، زیرا شیطان مثل جریان خون در رگها، بر آدمی تسلط دارد، لکن روزه راههای شیطان را مسدود میکند و انسان را به یاد خدای بزرگ میاندازد و بدینصورت سلطهی شیطان ضعیف شده و سلطهی ایمان قوت مییابد.
عشرہ اخیر رمضان، در واقع عصاره و خلاصه ماه مبارک رمضان است. الله جل جلاله در این عشره، دروازه رحمتهایش را گشوده است و از هر سوی باران رحمتهایش میبارد.
چه میدانم! شاید این رمضان، آخرین رمضان من باشد، پس چه زیباست که به خود بیایم و در رفتار خودم با قرآن تغییراتی ایجاد کنم. بیشتر قرآن تلاوت کنم و در زمینۀ نشر و فهم قرآن کریم گامهای بیشتر و محکمتری بردارم.
اولین چیزی که روزه در باب صداقت به روزهداران میآموزاند، صداقت با پروردگار است، زیرا روزه عملی پنهانی میان بنده و پروردگار اوست، چنانکه هر شخصی میتواند پنهانی بخورد و ادعای روزهداری کند.
خداوند متعال، برای روزه یک مقصد معرفی کرده و آن رسیدن به فضیلت تقواست. به بیان دیگر؛ در روزهگرفتن، تعقیبِ هدفی غیر از تقوا، مطلوبِ خداوند نیست. تقوا در حقیقت همان احساس مسئولیت و تعهدی است که در اثر رسوخِ باور به حضور خدا بر قلب انسان حاکم میشود و فرد را از ارتکاب هرآنچه که موجب خشم و ناراحتی خداوند میگردد دور نگه میدارد و نسبت به هرآنچه که خداوند از انجام آن خشنود میشود، مشتاق مینماید.