قاری محمدطیب رحمه‌اﷲ، می‌نویسد: «حجاب به‌ذاته مقصود نیست، بلکه تدبیری است برای نجات از یک مرض مهلک و بسیار خطرناک که برای هر فرد بشر سمّ قاتل به‌شمار می‌رود و اثرات سوء آن، منجر به تباهی و هلاکت اقوام و ملل می‌گردد و آن مرض مهلک همان است كه قرآن کریم از آن به «فحشا» تعبیر کرده است و در اصطلاح به بی‌حیائی، بی‌غیرتی، و بی‌عفتی معروف است و بدون شک این مرض چنان مرضی است كه باعث هلاکت و نابودی اقوام و ملل می‌گردد». (حجاب زن مسلمان:36)

مولانا جلال‌الدین رومی یک عارف کامل است؛ عارفانی همچون مولانا رومی همواره سعی می‌کنند انسان را متوجه جهان ما بعد الموت کنند؛ اما نه به این معنا که انسان به‌طور کامل از این دنیا دست‌بردار شده و یک ریاضت‌کش صددرصد منزوی از جهان باشد، بلکه در همین جهان زندگی کند و در خدمت همین خلق‌الله باشد و بتواند افرادی را- اگر خدا بخواهد- متوجه حقیقت و جهان آخرت گرداند. در طول دوران پس از تألیف «مثنوی معنوی»، هر شخصی که با این کتاب ارتباط داشته و از آموزه‌های آن استفاده کرده، برکات بسیار زیادی را نصیب خویش گردانیده است.

همنشین و رفیق می‌تواند تأثیر مستقیم بر همنشین خود بگذارد. اگر همنشین نیک و صالح باشد به‌صورت ایجابی تأثیر گذاشته و می‌تواند سعادت و خوشبختی دنيوی و اخروی انسان را تضمين كند و اگر همنشین بد و طالح باشد، تأثیر سلبی گذاشته و می‌تواند شقاوت و بدبختی ابدی را برای آدمی رقم بزند.

هر انسانی به تربیت و اصلاح نیاز دارد و با بازپروری استعدادهای خویش می‌تواند به موفقیت برسد. تربیت و اصلاح ساختار درونی و بیرونی انسان، ضرورتی انکارناپذیر است؛ زیرا همان‌گونه که یک زراعت به آبیاری و گاهی سم‌پاشی نیاز دارد، وجود انسان نیز با اصلاح و پیرایش، بارورتر و بنیه‌اش نیرومندتر می‌گردد.

رسول‌الله صلى‌الله‌عليه‌وسلم علی‌رغم مشغولیت‌های زیاد، زندگی اصحاب را زیر نظر داشته و اوضاع و احوال آنان را در زمینه‌های مختلف جویا می‌شدند. مشغولیت‌های ‌آن‌حضرت صلی‌الله‌علیه‌وسلم هرگز سبب نمی‌شد که ایشان از تفقد حال یارانش غافل بمانند.

اگر الله تعالی انسان را یاری نکند و توفیق او شامل حال نباشد، زرنگی و ذهانت سودی نمی‌بخشد، و انسان با داشتن بسیاری علم و فضل و آگاهی، به‌سوی سراشیبی سقوط می‌رود و در حضیض ذلت می‌افتد. بنابراین لازم است همواره در دعاها و نیایش از خداوند بخواهیم که در هر قدمی ما را یاری کند و به قدر چشم برهم‌زدن هم ما را به حال خود ما واگذار نکند.

فعالیت‌های تربیتی وسیع و گسترده به جهت‌دهی، ارشاد و ارزیابی مستمر نیاز دارد تا به اذن و اراده خداوند از ضعف نتیجه‌گیری نجات‌یافته و به دستاوردهای خوب و مفیدی برسد و بعلاوه تلاش‌ها و انرژی‌ها نیز بیهوده به هدر نرود.

مصاحبت اهل دل غبار خاطر را با آب پاکیزهٔ معنویت مصفا و مطهر می‌گرداند و زنگارهای غفلت و پیروی خواهشات را از صفحه دل می‌زداید. مصاحبت با انسان‌های ربانی بسان باران رحمتی است که دل‌های مرده و خشکیده را طراوت و تازگی می‌بخشد وعطش درونی را فرو می‌نشاند.

انسان‌های موفق و تاریخ‌ساز در تاریخ بشریت همیشه کسانی بوده‌اند که همت بلند داشته‌اند. همت سلاح قلب هر انسان است. همتِ بلند انسان را به کوشش و تلاش بیشتر وا‌می‌دارد و از کژی و تنبلی دور می‌کند. همت نیروی بیکرانی‌ست که از آن می توان بیشترین لذت‌ها را حاصل کرد.

زندگی در سایه تقوا لذت، برکت، نصرت و «حیاة طیبة» به همراه دارد… حل مشکلات در «تقوا» است؛ «وَمَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا» هر کس تقوا و خداترسی اختیار کند الله برای هر مشکلش راه‌حلی پیدا می‌کند و در هر تنگنایی برای او دروازه‌ای باز می‌کند.