همهی کسانی که قصد دارند با در دست گرفتن سکان قدرت، بحران را در این کشورها مدیریت کنند تنها زمانی موفق خواهند شد که آحاد مردم، از مسلمان و غیرمسلمان، شیعه و سنّی را کنار هم قرار دهند. تنها راه برونرفت از بحران، همدلی مردم این کشورها است.
تضاد در تحلیلها، بزرگنمایی و ابراز تنفر در معرفی، نقطه مشترک معرفی مسلمانان از سوی غولهای رسانهای غرب است تا بر شدت سیاهنمایی بیفزایند.
به راستی اوضاع کشور را چه شده است که فعالان عرصه ورزشی کشور نیز به اعتقادات جامعه اهلسنت ایران اهانت میکنند و علاوه بر سایتهای مذهبی وابسته به افراطیون، در مطبوعات ورزشی کشور هم باید شاهد اهانت به شخصیتهای مورد احترام اهلسنت باشیم؟
این مردم همواره و در مناسبتهای مختلف به خوبی نمایاندهاند که هیچ چیزی بهتر از اتحاد و همبستگی با برادران شیعهیشان آنان را شادمان نخواهد کرد و هیچگاه هم به منادیان وحدت که علمای ربانی و حقانی- و در رأس آنان شیخالإسلام مولانا عبدالحمید- هستند، پشت نکرده و نخواهند کرد.
دهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی در زاهدان، از یکسو بیانگر پیروزی قاطع، بیسابقه و شجاعانۀ وحدتطلبان و حامیان وحدتِ عملی بود، و از سوی دیگر بهوضوح مشخص شد که جریانهای افراطی، وحدتشکن و سودجو در بین جامعه معتدل و واقعیتگرای استان جایگاهی ندارند و در آیندهای نهچندان دور توسط مردم آگاه استان از گردونۀ سیاسی و اجتماعی جامعه طرد خواهند شد.
ایران کشور قومیتها، زبانها و مذاهب مختلف است و این گوناگونی از آن تصویری با چند فرهنگ رنگارنگ ساخته که هر کدام فراخور جایگاه، حساسیت و کمیت خود در تحولات اجتماعی، سیاسی و ملی تأثیر میگذارد.
انتشار چنین مطلب اهانتآمیزی در سایت «تبیان»، وابسته به سازمان تبلیغات اسلامی، چه توجیه شرعی، عقلی و منطقیای میتواند داشته باشد؟ اهانت به مقدسات و اعتقادات بخش عظیمی از مسلمانان جهان و جریحهدار کردن احساسات آنان در قالب کدامیک از مفاهیم «تبلیغات اسلامی» میگنجد؟
جای شخصیتهای برجسته دینی جهان اسلام که دارای نفوذ فراوان در میان جوامع مسلمان هستند، در این کنفرانس خالی بود. بیشتر مهمانان دارای سمتهای رسمی و دولتی و چهرههایی غیرمشهور بودند.
حجتالاسلام حیدر مصلحی زمانی چنین اظهاراتی را مطرح میکند که در «هفته وحدت» قرار داریم و جمهوری اسلامی میزبان همایشها و نشستهای متعدد پیرامون وحدت امت اسلامی است.
سیاستی که امروز در مراکز قدرت جهانی، سازمانهای بینالمللی و ائتلافهای منطقهای و جهانی دنبال میشود و چندین دهه است که در گوشهوکنار جهان بهویژه در خاورمیانه اِعمال میشود؛ سیاست سرکوب مظلوم و نابودی ستمدیدگان است، سیاست نسلکشی و تصفیهحسابهای قومی و مذهبی است، سیاست تخریب تأسیسات و زیربناهای شهری و راههای مواصلاتی و مراکز بهداشتی و درمانی است.