عرصه قانون یک کشور باید به اندازه‌ای وسعت داشته باشد که تا حد ممکن، حقوق مردم را به رسمیت بشناسد. اگر این حقوق و آزادی‌های سیاسی و اجتماعی به رسمیت شناخته شوند، اصطکاک کمتری بین گروه‌های مختلف مردم و ساختار اتفاق می‌افتد. چون گروه‌های اجتماعی برای به‌دست‌آوردن «حقوق اولیه» دست به مبارزه مدنی یا خشونت‌آمیز با حاکمیت نمی‌زنند.

در یک سال گذشته، همزمان با ناآرامی خیابان‌ها، اظهارنظرهای متعددی دربارهٔ «حق اعتراض جامعه» با استناد به «اصل ۲۷ قانون اساسی» از زبان مسئولان مختلف کشور منتشر شده است. بر اساس این اصل: «تشکیل اجتماعات و راهپیمایی‌ها بدون حمل سلاح، به شرط آنکه مخل به مبانی اسلام نباشد، آزاد است.»

بنا بر اعلام بعضی خبرگزاری‌ها قرار است ۲۰ شهریور سال جاری جمعی از مردم استان سیستان‌وبلوچستان با رهبری دیدار داشته باشند. من که در این دیدار حضور ندارم، اما اگر حضور می‌داشتم و بالفرض اگر به من فرصت صحبت می‌دادند در چند دقیقه، گوشه‌ای از مهمترین مشکلات و خواسته‌های مردم استان را به گوش رهبری می‌رساندم.

در دو روز متوالی دو نشست و اجتماع برگزار شد؛ یکی روز پنجشنبه (9 شهریور 1402) در سالن اجلاس سران تهران با حضور رئیس‌جمهور و با عنوان «نشست بزرگ علما و نخبگان اهل‌سنت»، و دیگری روز جمعه (10 شهریور 1402) و با حضور گسترده مردم و سخنرانی مولانا عبدالحمید… در این دو نشست تفاوت دیدگاه‌ها زیاد است.

باز روزنامهٔ «جوان» به تکرار یکی از سناریوهای شکست‌خورده‌اش پرداخت و طی مطلبی که «دنیای اقتصاد» و بعضی از خبرگزاری‌های همسو و هم‎کیش این روزنامه نیز آن را بازنشر کردند، شیخ‌الاسلام مولانا عبدالحمید را به «دامن زدن به اختلافات قومی و مذهبی» متهم کرد. نکته قابل توجه و تأمل اینجاست که اینها یا واقعا سخنان مولانا عبدالحمید در نماز جمعه ۳ شهریور ۱۴۰۲ را نفهمیده‌اند و یا اینکه خود را به نفهمی زده‌اند که البته با توجه به شناختی که از این قماش داریم گزینۀ دوم در ذهن متبادر می‌شود.

عنوان این روزنامه «جوان» است و باید بیشتر دغدغه جوانان را داشته باشد، اما ادبیات و تیترهایی که این روزنامه می‌زند گاهی تند و نامناسب هستند و در شأن جوانان نیستند.

یکی از روزنامه‌های وابسته به نهادهای نظامی در کشور به بهانۀ نقد سخنان شیخ‌الاسلام مولانا عبدالحمید، ادعاهای کذب و فرافکنانۀ رسانه‌های تندرو در خصوص اتفاقات جمعۀ خونین زاهدان و مواضع مولانا عبدالحمید را تکرار کرده است.

سیستان‌وبلوچستان استانی وسیع با مرزی طولانی خاکی و آبی. بیش از ۱۲۰۰کیلومتر مرز خاکی با دو کشور افغانستان و پاکستان و حدود ۴۰۰ کیلومتر مرز آبی در شمال دریای مکران که کشور ایران را به اقیانوس و آب‌های آزاد وصل می‌کند؛ مرزی که بعد از انقلاب به دید امنیتی به آن نگاه شد و مرز شرقی یک تهدید تلقی شد.

اهانت به قرآن توهین به تورات، انجیل، زبور و دیگر کتاب‌های آسمانی است. توهین‌کنندگان به قرآن، کسانی هستند که اراده کرده‌اند جهان را در تاریکی نگه دارند تا به فرمانروایی ناعادلانه‌شان ادامه دهند.

امروز بزرگترین رسالت روزنامه‌نگاران این است که در جهت رضایت مردم و شنیدن صدای مردم و دفاع از حقوق آنها حرکت کنند. نباید روزنامه‌نگاری را به‌خاطر نوشتن حقایق و نقد عملکرد مسئولان مورد حبس و حصر قرار داد. جای روزنامه‌نگار در زندان نیست.