در رسانه‌ها و فضای مجازی آمده است که یکی از نزدیکان مولوی عبدالحمید امام جمعه زاهدان به نام مولوی عبدالمجید مرادزهی بازداشت شده است. علت بازداشت او «تشویش اذهان عمومی و ارتباطات متعدد با افراد رسانه‌های خارجی بیگانه و تحریف افکار عمومی» عنوان شده است. حالا فرض کنیم تمامی این موارد یادشده جرم و مجازاتش هم زندان باشد، آیا ما حاضریم سخنان رهبران بلوچ را از رادیو و تلویزیون خودمان بی‌طرفانه و با تمام و کمال پخش کنیم؟ در غیر این‌صورت آنها حق ندارند صدای خود را با دیگر رسانه‌ها به اطلاع دیگران برسانند؟ تازه آنها از جنس خودتان و از روحانیون می‌باشند و با موازین دینی آشنا هستند. قاعدتاً زبان روحانیون را باید روحانیون بهتر بفهمند.
اما یک سئوال اساسی در مورد حادثه هشتم مهرماه زاهدان و سیزده آبان خاش در سال جاری باقی مانده است. در این حادثۀ تاسف‌بار در روز روشن ده‌ها نفر کشته شد و صدها نفر مجروح و معلول شدند. آیا عاملان و آمران این حوادث خونین مشخص شده‌اند؟ اگر مشخص شده‌اند چه کسی یا چه کسانی بودند؟ چند نفر بودند؟ آیا کسی از آنها محاکمه و مجازات شده است؟ اگر مجازات شده‌اند چه حکم یا احکامی را دریافت کرده‌اند؟ ما باید خودمان را جای بلوچ‌ها بگذاریم و اگر از ما ده‌ها نفر کشته می‌شدند اکنون ما چه حالی داشتیم؟
مقامات می‌گویند این حادثۀ خونین کار ما نیست؛ قبول، اما این حادثۀ خونین کار چه کسانی است؟ حتماً فرد یا افرادی مرتکب این جنایت شده‌اند. الان از وقوع این حوادث خونین و اندوهبار حدود چهار ماه گذشته است. آیا این قابل قبول است که بعد از 44 سال حکومتداری و بعد از این‌همه انباشت تجربه، به ساده‌ترین و روشن‌ترین سئوالات مردم جواب داده نمی‌شود؟! با این رویکرد فکر می‌کنیم مشکل بلوچستان حل می‌شود؟ نه‌تنها حل نمی‌شود بلکه مشکل عمیق‌تر هم می‌شود.
ما باید مرهمی بر زخم‌های عمیق مردم بگذاریم و در جهت آشتی و دوستی برآییم. به فکر جبران عدالت باشیم. درست است الان زورمان زیاد است، شاید فردا این زور پایدار نمانَد و زور طرف مقابل بر زور ما بچربد. آن‌موقع آنها هم از این کارها بکنند چرخّ خشونت پایان نمی‌یابد. زورِ فراوان دلیلی بر عادلانه و منصفانه و برحق‌بودن رفتار ما نیست. عدالت از انصاف و تواضع و فروتنی و رفتار انسان‌دوستانه سرچشمه می‌گیرد. عدالت بدون هزینه نیست. عدالت سبب می‌شود که ما باید از خیلی از امتیازها و مزایای خود چشم بپوشیم و دیگران را مانند خودمان حساب کنیم.
بعد از چهار ماه طوری رفتار کردیم که گویا هیچ اشتباهی از طرف ماموران ما رخ نداده است. ما همه انسان‌های گناهکار خداوند هستیم. اشتباه و خطا در همه‌جای دنیا اتفاق می‌افتد، ولی خطای ماموران را با عدالت رفو می‌کنند. دل رعایا را با عطوفت و مهربانی و رحم و شفقت به‌دست می‌آورند، وگرنه مردم این زخم عمیق و درد جانکاه را قرن‌ها فراموش نخواهند کرد. جبران کنید. جبران نشانۀ بزرگی است. اگر مردم عدالت ببینند قبول می‌کنند. بلوچ‌ها جوانمرد و صبور هستند. بدن بلوچستان به اندازۀ کافی از فقر و نابرابری و شکاف‌های طبقاتی چرکین است؛ اگر مرهمی نمی‌گذاریم، لااقل نمک نپاشیم.