مهاجرت سریالی افغان‌ها به کشورهای دور و نزدیک، حدیث محافل این روزها است. ده‌ها هزار نفر مهاجرت کرده‌اند و هزاران نفر دیگر در صف مهاجرت‌اند. در گذشته، افغان‌ها بخاطر جنگ و ناامنی مجبور به ترک وطن بودند، اما حالا پرونده جنگ در افغانستان بسته شده و امنیت خوب و کم‌نظیری در سراسر کشور حاکم است و جان، مال و آبروی افغان‌ها بیش از گذشته در امان است. حکومت جدید افغانستان به رهبری طالبان نیز عفو عمومی اعلام کرده و کسی مورد پیگرد نیست.
کمک‌های جهانی نیز به افغانستان سرازیر است. بازارها و مراکز تجاری نیز باز هستند. امید می‌رود که در آینده نزدیک شاهد شکوفایی اقتصادی باشیم.
باوجود این، روزانه هزاران نفر، به زندگی بیست‌ساله‌ای که با خون دل خوردن ساخته‌اند، چوب حراج می‌زنند و راه هجرت را در پیش می‌گیرند.
براستی، راز این پدیده چیست؟
این را می‌پذیرم که با سقوط نظام سابق و روی‌کار آمدن نظام جدید، مشکلاتی در بخش‌های مختلف بوجود آمده است؛ اما این وضعیت مقطعی و زودگذر است.
بزرگترین عامل این مهاجرت، تبلیغات ۲۰ ساله نظام سابق، تحلیل‌های یک‌جانبه برخی نخبگان و فعالان سیاسی و مدنی، و تبلیغات رسانه‌های غربی است.
این رازی است که نگارنده بعنوان یک افغان ساکن افغانستان و شهر کابل دریافته‌ام. دلیلش هم این است که بیشتر مهاجران را کسانی تشکیل می‌دهند که در داخل شهرها می‌زیستند.
اگر مسئله فقر و ناداری و برخورد نامناسب عوامل دولت جدید مطرح بود، باید روستانشینان و کسانی که در این ۲۰ سال زیر پرچم طالبان زندگی می‌کردند، دست به مهاجرت می‌زدند. متاسفانه، نظام سابق، در این ۲۰ سال، از طالبان چنان غول شاخداری ساخته است که جوانان ما حاضراند خود را به هواپیماها آویزان کنند و راه‌های صعب‌العبور را بپیمایند، اما در زیر دولت طالبان زندگی نکنند.
رهبران نظام سابق، در این ۲۰ سال جنایات متعددی را مرتکب شدند و بی‌شرمانه آنها را به طالبان نسبت دادند. در روزهای اخیر حکومت خویش، همه جا شایع کردند که طالبان، دختران جوان را به زور نکاح می‌کنند. عده‌ای از تحلیلگران و روشنفکران خارج‌نشین به گمانم حس انسان‌دوستی دارند و عده‌ای هم هدفمند و بر اساس داده‌های غلط به تحلیل وضعیت افغانستان می‌پردازند و به نوعی برای ملت افغان سوگواری می‌کنند.
این عده از نویسندگان که هیچگاه افغانستان را ندیده‌اند و یک‌بار هم با طالبان هم‌کلام نشده‌اند و همه معلومات خویش را از رسانه‌های مخالف طالبان بدست آورده‌اند، با تحلیل‌ها و یادداشت‌های خودشان آتش‌بیار معرکه شده‌اند.
از طرفی، رسانه‌هایی مثل بی‌بی‌سی و…، شبانه‌روز در مذمت طالبان خبر و گزارش و تحلیل ارائه می‌کنند و از فضایل مهاجرت می‌گویند.
اگر این یادداشت کوتاه‌ام به دست تحلیلگران دلسوز و رسانه‌های مطرح فارسی‌زبان برسد، می‌گویم: رنجی که مردم ما از تحلیل‌ها و تبلیغات شما می‌کشند، به مراتب سخت‌تر و دردناک‌تر از رنجی است که از جنگ می‌کشیدند.
اگر واقعا انسانیت برایتان مهم است، رخ قلم را برگردانید و بجای پاشیدن بذر ناامیدی، ملت ما را برای ماندن در کشور خودشان امیدوار و تشویق کنید.
کاش در داخل افغانستان می‌بودید و مشاهده می‌کردید که نسل جوان ما که به تحلیل‌ها و رسانه‌های شما دسترسی دارند، چطور متاثر می‌شوند و راه سخت هجرت را در پیش می‌گیرند. ده‌ها نفر از زنان، کودکان و جوانان در مسیرهای طولانی مهاجرت، کشته، زخمی و آواره می‌شوند. بسیاری از کودکان و زنان در مسیر مهاجرت ناپدید می‌شوند. آیا لحظه‌ای به این مصائب فکر کرده‌اید؟!
خواهش می‌کنیم، دیگر دست بردارید از سیاه‌نمایی و انگ‌زدن. ملت ما به امید نیاز دارد. به‌جای ناامیدی، بذر امید را در این سرزمین رنجدیده بپاشید!
دیدگاههای کاربران